O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (e V), por Antón Cortizas

O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (IV), por Antón Cortizas O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (III), por Antón Cortizas O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (II), por Antón Cortizas O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (I), por Antón Cortizas 5. ...SABES... A rutina parecía ser o guión diario do vello cocendo nas..., mellor ímolo chamar amasando nas cartas. Estaba no seu papel que de forma idéntica vivía ou representaba día tras día. Mais agora conseguira que o seu entusiasmo se vise alentado pola espera da tenra e esperanzadora lectura dunha nova carta de quen ti ben sabes. Debruzarse na xanela a miúdo, coa desculpa de ver se chovía ou ventaba, era para el como o permiso de saída de fin de semana de quen está en prisión; ou como o asomo dunha carriza polo buraco do seu niño para espreitar o arredor, por se vía algún gato deambulando por alí, ou por albiscar nalgunha árbore veciña unha baga madura que lle puidese servir de merenda. Casualidade ou non, divisou a repartidora do correo que se achegaba arrastrando o carro da correspondencia Sería para el a carriza que dera cunha lorbaga da árbore das palabras e viña depositala no niño da súa caixa de correo. Mais o timbre do portal facíase de rogar. —Se cadra atrasouse o reparto —pensou. Mais ao pouco tempo soou o timbre da súa porta. Cheo de estrañeza perfectamente visíbel na súa cara, pois era raro que alguén chamase na sua casa, foi abrir; mais antes de facelo ollou con curiosidade pola gradicela. O seu asombro converteuse en abraio ou aínda máis, en estupor, pois do outro lado da porta estaba a carteira. Abriu sen mais demora e o primeiro que recibiu dela foi un sorriso e unhas amábeis palabras. —Bon día. Traio unha carta para vostede. O vello respondeu cun saúdo espontáneo e colleu a carta, sen poder evitar un aceno interrogante pola inesperada presenza da carteira. —Non se preocupe, non ten que asinar nada -continuou ela, improvisando unha desculpa ante a estrañada cara do vello-. Aproveitando que trouxen un certificado para o andar de riba e como hoxe ando moi ben de tempo, quixen entregarlla persoalmente. Houbo intercambio de olladas, e á afábel despedida da carteira “que teña un bon día, alédame velo tan ben”, o vello correspondeu cun “grazas pola súa presenza”. Pechada a porta, non demorou nada en rever o anverso da carta e darlle a volta para recrearse no consabido remitente. Retornou á xanela e vendo como a carteira proseguía o seu traxecto habitual, abriu o sobre e derramou nos seus ollos as palabras que estaban á súa espera. Benquerido amigo: De novo contigo. É que me apetece contarche máis miudezas, desas nas que a xente nin repara, e que talvez ti xa coñezas. Mais, sabes unha cousa? Que esas cousas que ti sabes eu non sei se son as mesmas cousas que esas cousas que eu sei que ti sabes. Parece unha brincadeira, que vén sendo o que é, pero é que o que é é o mesmo que o que vén sendo. Ou non? Se non che importa, penso seguir escribíndote para acompañarte no tempo de estares e sentíreste só. Así, comigo sempre terás acompañada a túa... O vello amasando nas cartas detivo a lectura e tornou a ollada á esquina por onde casualmente reaparecía a carteira logo de facer o reparto na rúa contigua. Ela fitou a xanela do terceiro andar onde o vello, decatándose de que miraba para el, virou a cabeza para outro lado, mais continuou asomado. A carteira afastou tamén a ollada, mais o seu caletre continuaba dándolle voltas ao que viña de acontecer coa carta do vellote: Antes de decidir subir ao terceiro andar e entregar a carta en man, reparara polo miúdo na súa caligrafía. Colocáraa a carón da etiqueta da caixa postal do destinatario e, como un eco silencioso, lera palabra a palabra o enderezo da carta e o da caixa, comparando unha con outra. Daquela, un relampo de ida e volta estourara da súa mente ao seu corazón e do seu corazón á súa mente. A caligrafía do sobre e mais a da caixa postal eran tan semellantes que parecían estar escritas pola mesma man. Por iso tomara a decisión de subir ao andar e entregar a carta en persoa. E por iso, tamén, estaba decidida a facer o mesmo de aquí en diante, se chegaban máis cartas como aquela; entregaríallas en man e comentaría calquera cousa co vello, se este llo permitía. E mentres isto pasaba pola cabeza da carteira, o vello, coma un relampo tamén, dirixiulle unha última ollada cando ela desaparecía pola outra esquina da rúa e desde a xanela botou a voar o desexo de que os vagalumes tamén brillasen na luz do día. Dando media volta, sentou nunha cadeira do cuarto de estar e continuou lendo a carta de quen ti ben sabes.