O relato de verán: 'Esta casa' (IV), por Ana Cabaleiro

Houbo un tempo en que esta casa tivo as tripas de xeo. Apertaba os dentes e contiña o alento mentres eu me convertía nesa muller que ningunha muller desexa ser. Esta casa deixou de acompañarme, o meu sofá verde pasou a ser un simple moble, os cuartos só cuartos, meras estancias, a min fóronseme apagando as ganas de cantaruxar. Álvaro traspasou a porta desta casa para ser o único ocupante da outra beira da cama, mais nunca volveu á miña vida: sen engano, sen promesas de futuro, sen soños compartidos, sen amenceres, sen solpores, sen sentimentalismos baratos. Só encontros pragmáticos, planificados, consensuados, sen marxe algunha para o erro. A discreción e o sexo ao servizo da hexemonía heteropatriarcal. Eu sentía as paredes desta casa desexosas de estar cegas e xordas, mais non fun quen de aforrarlles o bochorno. Hai un tipo de vergoña que algunhas persoas asumimos e agochamos. Tragamos o sapo e mantemos o sorriso. Primeiro Álvaro traizooume e a min acabóuseme o mundo; despois converteuse no meu amante e aprendín a mastigar resignación, algo semellante a vivir co son constante dunha billa pingando ao fondo do corredor, co eco de cada pinga reverberando na cabeza. Co Álvaro amante nunca tiven que pasar o mal trago de sorprendelo falando por teléfono a media voz coa súa parella, dándolle unha mala explicación. Nunca tivo que asistir á miña festa de aniversario baixo a falsa aparencia dun simple amigo porque nunca chegou a considerar sequera o agasallo da súa presenza. Nunca se nos volveu ver xuntos en espazo público ningún. Eu volvín ler manuscritos de persoas importantes que acabarían vendo o seu nome na cuberta do libro en que se había converter un deses manuscritos, mais nunca volvín á oficina. Convertinme en editora externa. Traballaba e mal amaba coa distancia exacta da invisibilidade. Non cheguei a aprender a ocupar a espera que supoñía a súa obrigada ausencia por mor das vacacións familiares, as del coa súa familia. Eu esperaba e imaxinaba unha estampa de turismo ordinario dunha parella ben levada con dous cativos tan educados que sabían andar os museos en silencio e admirar as obras que houbese que admirar coa seriedade e co respecto que merecesen. Nesas esperas volvían as postais. Reproducían sempre obras de arte famosas coas que daba máis noticia do seu itinerario que da nosa non convivencia. Así chegou un “Poema visual” de Joan Brossa, unha imaxe desolada e baleira cunha pequena agulla de coser e un miúdo cabo de fío no centro. Traía versos do mesmo autor “Lóstrego que chispea e asubía. Poeta de tarde sa / os meus ollos sempre te seguen entre un Pirineo en ramas”. Chegou tamén “A habitación de escoita” de René Magritte, esa gran mazá verde encaixada nun cuarto de paredes rosadas e unha xanela que permite axexar o mar. “Sempre o froito prohibido” dicía no reverso. Negueime a ver o punto de crueldade que traía tal mensaxe. Chegou “O lirio branco n.7” de Georgia O’Keeffe, e a “Habitación de hotel” de Edward Hopper, e o “Paseo pola praia” de Joaquín Sorolla, e a “Noite estrelada” de Vincent Van Gogh, e “O bico” de Gustav Kimt, e “A persistencia da memoria” de Salvador Dalí, e unha “Natureza viva” de Maruja Mallo. Todas coas súas correspondentes mensaxes ateigadas de equívocos e de lirismo. Nunca con promesas, mais sempre alimentando o ácido veleno da esperanza. Chegaban postais en tempos de espera e esta casa rinchaba cun silencio mesto e acusador. Agora xa non paga a pena contar os anos que gastei naquel xogo de perdedora. Vivín coa perseveranza da bolboreta cega, roldando con firmeza ao redor da súa luz. Ata que un día xuntei as postais todas e vin o poema que compoñían. A soidade / A gran ola / San Barandán / Poema visual / A habitación que escoita / O lirio branco /Habitación de hotel / Paseo pola praia / Noite estrelada / O bico / A persistencia da memoria / Natureza viva . Rematei por atalas cunha lazada vermella coma nos filmes malos de sobremesa e mandarllas de volta. [...continúa mañá]