O relato de verán: 'Esta casa' (III), por Ana Cabaleiro

Unha dose diaria de clonazepam e tomar distancia: iso foi o que me receitou a psiquiatra. O do clonazepam era doado, viña clasificado en pílulas, medible, inxerible, práctico. Mais non puiden evitar que se me botase o inverno enriba. Baixaba o río do meu barrio anegado a todo meter, derrapando nas curvas os días de enchente; e había un corvo pousado todas as mañás no curuto dun tellado, mirando sempre cara ao norte, impasible mentres a choiva enchoupaba o seu abriguiño de plumas lustrosas; e moitas noites o vento zoaba por fóra dos vidros das xanelas desta casa e eu lembraba a galería aquela que daba cara a Belvís e como metía o sol na mesa do almorzo e a maneira que tiña Álvaro de escoitarme sempre mirándome aos ollos, coa atención toda, o tempo que fixera falta, falara eu do que falara. Aínda hoxe non sei se ese é un recordo dos bos, dos que hai que atesourar con agarimo e agradecemento, ou un recordo dos velenosos, dos que danan e corroen e que hai que neutralizar antes de que infecten o organismo todo de xeito irreversible. Eu o que precisaba era poder tomar distancia en cápsulas. Poder mercala en caixiñas debidamente envasadas e validadas por un laboratorio farmacéutico autorizado. Daquelas, no meu prezado sofá verde non medraban máis ca espadanas bravas. Transitei por un túnel onde non había nin refuxio, nin luz, nin lúa á que se encomendar. Só unha tristura pálida, atenuada por unha pílulas inventadas para secar o corazón. A segunda postal volvía traer auga. Reproducía “A gran ola de Kanagawa” de Hokusai e na contra os marabillosos versos dun dos nosos poemas favoritos de Clarisse Nicoïdski “Ansia / comendo a miña luz / bebendo o meu sopro” Álvaro seguía mandando postais e eu gastaba o meu sorriso en Marco, un mozo moi espelido con nome de explorador lendario, con moi poucos cartos e cun humor simple e ruidoso. Conseguín un traballo rutineiro detrás da barra dun bar de moda, deseñado para xente guapa, desa que se viste sempre co traxe da felicidade e do brillo. Un tempo despois a psiquiatra diríame que tanto o traballo como a relación con Marco fracasaran pola falta de estímulo que supoñían para min. Eu só lembro un barullo de pílulas programadas, de servir tantos gintonics con cardamomo que chegaría a preguntarme cantas hectáreas desa planta farían falta para abastecer a clientela do garito aquel, e de escoitar as brincadeiras de Marco subir e subir tanto de volume que rematarían por se me volver insoportables. Marco non sabía mirarme por dentro cando eu lle falaba, e eu seguía adorando o recordo de como soaba o meu nome na voz de Álvaro. A terceira postal reproducía a illa voadora de “San Barandán” de Urbano Lugrís. “Soñemos sen pudor”, escribira o meu non amor no reverso. E si, eu soñaba, botaba a Marco da miña vida, escoitaba a bubela cantar subida a un ramallo na illa flotante, e asomábame á xanela máis alta para contemplar, desde a miña atalaia de fantasía, un mar límpido e inocente, como doutro mundo. Ese era o poder que Álvaro conservaba: mirarme fixamente e atacar certeiro na liña de flotación. Escoitarme por dentro mesmo a través dun papel pousado na miña caixa de correo polas mans alleas dun funcionario da correspondencia. Acaso alguén pensa que unha vulgar pílula pode algo contra o incendio desatado dun amor non correspondido? A terceira postal contesteina. Unha fotografía da alameda da nosa cidade na década de 1960, unha imaxe descolorida, cunha pátina de pasado esplendoroso que xa non é, esa foi a miña escolla. A perda fronte á poesía. A derrota prosaica do desamor fronte ao seu constante coqueteo lírico. Non escribín nada máis que o seu enderezo, o da casa aquela da galería ao sol. Pensei que el asumiría a miña dor, que as espadanas desaparecerían desta casa para sempre e que volverían os lirios de auga e a primavera. Contestar esa postal foi como abrir unha porta. Álvaro non tardou nada en ocupar a outra beira da miña cama, mais nunca volveu. [...continúa mañá]