O relato de verán: 'Esta casa' (II), por Ana Cabaleiro

A casa, antes de ser esta casa, foi primeiro un anuncio dunha axencia inmobiliaria coa foto dunha xanela que enmarcaba unha vista grandiosa da cidade e, máis aló dos tellados da zona vella, o monte Pedroso recortado contra o horizonte. Debaixo de tan atractiva estampa, o prezo da propiedade en moitos miles de euros, o número de cuartos e o número de metros cadrados totais. A casa comezou a ser esta casa baixo a face dunha xanela aberta. Houben visitala varias veces mentres só era unha casa calquera, no medio doutras visitas a outras casas calquera que tamén pugnaban por converterse nesta casa. Todo foi accidentado nos comezos. O sentimento de negación rotunda que experimentei antes de chegar sequera ao portal do edificio, na pista de acceso, empinada nunha pendente para min extrema, coa sensación de que o coche ía agatuñando malamente por aquel monte arriba, e eu pensando convencida “nin por todo o ouro do mundo veño eu vivir aquí”. Mais a casa resultou ser unha amea sedutora e o día viña vestido co seu mellor traxe, co ceo despexado ata onde a vista daba e, cando me situei diante da xanela da foto do anuncio, apareceu a cidade toda diante miña, do outro lado do río. Alí, naquela primeira visita, que comezou cunha negación rotunda que axiña se desarmou, a casa xa comezara a ter moitas posibilidades de ser esta casa. Cando esta casa pasou a ser oficialmente da miña propiedade, guindei dentro todas as miñas pertenzas, boteille a chave á porta e desaparecín un mes. Así foi como un luns dun mes de outubro amañecín nunha pousada en Roncesvalles e comecei a camiñar os 750 km de volta. Na miña cabeza o Camiño non chegaba nin a ser un mapa, era tan só unha liña que atravesaba o norte da Península desde un punto do leste ata as portas mesmo desta casa. Na realidade, a experiencia resultou ser algo semellante a unha historia de Lewis Carrol: entrei nun universo fascinante que só existe mentres formas parte del, poboado por sombreireiros tolos e lebres marzais e leiróns e coellos brancos e falsas tartarugas. Foron trinta días seguidos os que camiñei polas terras do norte, respirando fondo os amenceres todos, moitas das veces pisando un orballo aínda de estrea. Cantaruxei cancións inventadas mentres cruzaba soa unha fraga de árbores que non souben nomear, como se posuíse un anaco de mundo en exclusiva para min. Roubei uvas cando pasei pola terra das uvas, moitas, varios días seguidos. Narrei a miña historia nas ceas compartidas, con verdades mentireiras. Atopei un xaponés guapo e amable que non entendía os chistes. Unha peruana maior e cunha trenza branca e longa que botaba as cartas á tardiña. Unha catalá con lumbalxia que tivo que alixeirar a mochila e guindou ao lixo todo un botín de cosmética de altísima gama. Un señor de Outeiro de Rei que levaba xa oito Camiños. Había sempre un oco para que eu escribira todos os días un pouquiño nun caderno vermello que levaba no peto coma un tesouro. Tamén roubei mazás en todas as hortas que puiden. Tiven un standhalazo camiñando entre as vides do Bierzo, rodeada daquelas fermosas cores oxidadas do outono: os amarelos dourados, os amarelos ocres, os amaralos alanranxados, os vermellos enferruxados, os vermellos escurecendo de azul, virando cara ao morado, e non había máis ca silencio, e un ceo tranquilo e cómplice de todas aquelas cores que me seducían coma sereas. Lembro a néboa que me foi elevando na subida desde La Faba ata O Cebreiro, como se camiñase pola soá dunha lenda. Así era aquela música. E as carballeiras centenarias que viñeron despois. E xa na xornada trinta, a meta. Unha catedral que naquela altura, antes de pechar o libro da vida de fantasía, era inmensa, grandiosa, lixeira como se fose posible que se elevase e botase a voar. Benditos os recordos edulcorados dos tempos da inxenuidade e dos soños. O Camiño nin sanda nin eleva. A min só me atrasara un mes a labazada da depresión e a busca activa dun emprego novo. [... continúa mañá]