Aí vén o Maio de flores cuberto... din as cantigas galegas. Por algo tempo do almanaque da antigüidade consagrado á deusa romana Maia, segundo a mitoloxía clásica a maior e máis fermosa das sete Pléiades, as fillas de Atlas e da ninfa mariña Pleione. Maia, deusa da que deriva o nome de María. Así pois de apelido Atlánticas e Pléiades, fillas da confluencia do Cosmos e do Océano. Identificadas con esa constelación de máis de catrocentas estrelas na que se fan sobranceiras as sete máis escintilantes, as Pléiades. Sempre o cabalístico número sete.
Estrelas que asoman polo hemisferio norte e que, no tempo que vai de maio a novembro, entran en conxunción co Sol. Meses recomendados para o traballo no agro, para saír da casa e abrir fronteiras a periplos, a odiseas mariñas de futuro incerto. Sabíano ben os tartésicos, os magos e as meigas destes nosos confíns. Asuntos coincidentes cos da milenaria tradición china e mesmamente maia, casualidades? Universo de saberes confundidos en mitos e ritos que, desde tempos do Megalitismo, “orientarán”construcións con significación astral. Moitos templos gregos orientábanse entre a posta e a saída das brillantes Pléiades. Velaquí astro arqueoloxías para aquixotar e aluar mentes. Ao fin e ao cabo somos ínfimos anacos de estrela, po cósmico.
[Podes ler a peza íntegra no número 293 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]
