Organizar a(s) vida(s)

Vai de moi bonito facelo, si, organizar a(s) vida(s), pois andamos por medio de anuncios de palabras e de feitos, que despois na realidade vólvense ben diferentes e así, polo que pasa, vén a ben que non lle perdamos atencións ao que nos toque directamente, xa que en nós tamén caben multitudes. Organicemos as vidiñas un pouquiño máis, se querer, pois xa estamos asentados en tempos de outono, entrados no mes de outubro, que alguén dille ao doce del, "día da, non se sabe como entendida, hispanidade". Deamos pasos de facer entre arrecendos de mostos de uvas, resultantes das accións dos pés (tal executores de danzas ancestrais) nas moxegas de sempre ou nas mecánicas de arestora. Todo ferve. Tamén deámolos (na melura dos marmelos, das pavías do Ribeiro, xa pola Santa Eufemia, e tamén das de Santeles da Estrada). Dicir que xa están para magostos comunais as castañas do San Migheliño e as do San Martiño. Outro tanto desfrutar da cata do mel, da collida dos fighos e do escasque, destone, das noces (algunhas das verdes, ao punto, postas en augardente, para o licor exquisito dos "cunchos", aló sobre todo por terras da Ribeira Sacra). Todo nos acompañe de ben saborear e lambonada. Organicémonos nas vidas para que estes tempos tan nosos o sexan de apañar, de collida e de ter para gardar na casa. No pedregal de Irima E así no coller e gardar, no de organizar, apañando vida por estes días, alá fomos a Irima, ao pedregal de nacenza do Miño en Meira de Lugo. Mesmo postos sobre das pedras de ollos abertos, desgraciadamente asombrados pola maldición dos eucaliptos de redor, sentimos o correr bravo das augas puras e primeiras do río nacional, así determinado, como lle diría Koldo Campos, "no noso corazón de tea, na nosa bandeira". De primeiras, onde se está, un pilla a pregunta: "Que fas, onde queres estar?". A contestación é rápida: "Mirar". E mirando, polo motivo que nos trae ao sitio, hoxe, o futuro agarda tras nosa e o pasado está diante, que como escribe o xornalista e escritor uruguaio Kintto Lucas, así é: "Unha forma de ir cara ao pasado para regresar ao futuro". Os soños de Avelino son auga limpa de vida feita de memoria e honra O motivo da nosa viaxe a Irima (que non Irimia) non é outro que, un ano máis, organizar o Acto de Afirmación Nacional e Dignidade, aínda que a maiores neste, a tribo nacional de Xermolos, a da Irmandade Manuel María, a familia de Avelino Pousa e máis xente amorosa del, quixemos entregar, devolver, ao noso Patriarca Avelino Pousa ás augas de vida do Pai Miño, que indo por toda Galiza, embocan na inmensidade da eternidade de Nós. Avelino vai, sen irse nunca, nas augas da matria patria da nación, Galiza, pola que loitou e á que sempre, sempre lle foi fiel. Con el, alí no nacente do Miño, vivimos os afectos, os desexos, para o avance consentido. Desde o punto de partida, revisamos, e algo reparamos, os fíos primorosos do tecer da nosa historia. Os soños de Avelino son auga limpa de vida feita de memoria e honra. Ben que mereceu a pena. Vendo como o Miño o vai levando, máis que nunca até agora, o seu nome, Avelino (Lucho do Peto) significa Alegría. Velaí que Galiza é o noso país. Soamente noso. Máis vida virá E indo nestes días outonais, organizando vida, onde nos custa percibir e coñecer o porvir, cremos nas intuicións e afirmamos que non todo está en crise. Non caemos na ignorancia voluntaria. Temos que levar nas mochilas. E por iso e niso, desde o traballo vocaprofesional de cidadanía, e sen axuda que xustifique a presenza, nin o aplauso, do institucional de Galicia (x3), acollemos a película O Corno de Jaione Camborda, directora e guionista euskaldún, afincada en Galiza, que foi estreada en Toronto, e recibe agora a Cuncha de Ouro en Donostia. O Corno comeza como un conto de terror e segue como un de aventuras, aínda que, de describila, nunca se recorrería ao cine para explicala. Nace, segundo Jaione, da necesidade de explorar a relación do noso corpo e as decisións perante da capacidade innata que temos as mulleres para concibir e alumar vida. Velaí o ben de organizar as vidas para aspirar ás maiorías que nos posibiliten a soberanía, o decidir, para sermos felices nos nosos contidos. Máis vida nos virá, que nos medie oportunidades. Cada vez máis. O noso novo comezo será a fin doutra cousa. Hai corazóns para camiñar. Non temos medo. Quen non nos queren ben, quen pensan que viven mellor se nos derrotan, que estean tranquilos, aínda que as feridas tarden en cicatrizar, non nos verán nunca como lles gustaría. O tempo e a palabra camiñan. A vida camiña.