lecer

Un percorrido para ir do val do río Salas, en Galiza, ao val do río Cádavo, en Portugal, remontando as lombas entre a serra do Pisco e a serra do Xurés, que nos levan desde os 800 m de altitude do encoro ata os 1.250 m do refuxio do Pisco, antes de baixar aos 1.200 da Portela, que se atopa na divisoria de augas das dúas cuncas, e seguir baixando paseniñamente ata os 1.100 m na localidade de Pitões das Júnias; para gozar das paisaxes e das panorámicas da montaña e de numerosos detalles e formas da natureza.

A costa de Vilanova de Arousa está conformada por un litoral típico do fondo da ría: baixo, con tramos areosos e rochosos, mar tranquilo e de pouca fondura, e terreo areoso lamacento do que, coa marea baixa, quedan en seco grandes superficies que son áreas de produción nas que se desenvolve unha importante actividade marisqueira que, na beira de terra, teñen praias que se empregan como lugares de lecer.

 

A serra da Faladoira forma parte da Dorsal Galega. É unha aliñación case recta de cumes achairados, con alturas arredor dos 600 metros, entre o Caxado –o pico de máis altitude con 752 metros– e o Alto da Faladoira, que se estende polos territorios dos concellos das Pontes, e Ortigueira e Mañón entre os que fai de linde natural. 

Olitoral de Cabanas ten dúas partes de características totalmente diferentes: unha a frecha da desembocadura do Eume e a coñecida praia que se asenta nela, e a outra de cantís moi recortados de até 20 metros de altura. 

A pandemia provocou unha diminución considerábel nas viaxes de lecer. Quer por medo quer por precaución, agora máis que nunca estase a procurar a seguridade e a tranquilidade que as grandes cidades e os destinos turísticos convencionais non ofrecen. As casas rurais semellan a mellor opción á hora de elixir o lugar onde pasar as vacacións. O rural simboliza illamento, natureza, espazo aberto, aire limpo e pouca xente. É o sitio perfecto onde pasar tempo en familia ou con amizades evitando as aglomeracións.

No fondo da ría de Vigo atópase a enseada de San Simón, e ao fondo desta sitúase Arcade, xusto na desembocadura do río Verdugo, pouco despois de este confluír co Oitavén.

Olitoral de Camariñas acolle importantes áreas de interese paisaxístico, xeolóxico e biolóxico e está protexido no LIC/ZEC e ZEPA Costa da Morte e no Sitio Natural de Interese Nacional Cabo Vilán.

A parroquia de Vilachá, na Terra de Lemos, é un deses lugares que semellan viviren disociados do transcorrer do río. 

No noso camiñar pola beira do mar vimos e gozamos das formas, das cores, das alturas, do vento e da forza do mar…, mais non só. 

É o monte Penide unha penechaira de certa extensión, situada no alto das parroquias de Candeán, Chapela, Trasmañó, Cedeira, Negros, Cabeiro e Vilar.

Estes días que, obrigadas polas circunstancias, andamos a camiñar preto da casa, son boas ocasións para ver e recoñecer as cousas coas que compartimos todos os días. 

Unha camiñada duns 10 quilómetros, 21 se a facemos de ida e volta, por unha ou outra beira do río, por un camiño de bo andar, amplo e con bo firme que compartimos peóns e ciclistas, sen dificultades, cunha única subida, e a súa baixada, na contorna da fábrica de nutrimentos animais, e con pontes de madeira ou de estrada que permiten cambiar de beira e mudar ou cortar o percorrido á vontade. 

O concello de Riós atópase nas terras surorientais da Galiza, linda con Portugal polo Sur e está conformado por varias serras, o que dá lugar a paisaxes amplas e espectaculares, entre as que corren, por vales moi encaixados, numerosos ríos, con poco caudal, pertencentes á rede fluvial do Mente, que logo vai xuntarse co Douro en terras portuguesas.

A fenda pola que sae ao mar o río Eo racha a chaira da rasa Cantábrica e escava nela unha canle creando, a unha e a outra beira, unha liña de cantís de entre 10 e 20 metros de caída, recortados e con numerosos pequenos seos, puntas e rochas soltas, na zona de máis influencia do mar (até pasar a ponte dos Santos) que seguen a conservar a verticalidade e incluso a gañar altura até máis alá da vila. 

Cabana de Bergantiños, na banda sur da ría de Corme e Laxe, ten un litoral con dúas partes diferentes: unha abrigada e baixa, detrás da Barra do río Anllóns, e outra de cantís expostos, un tramo que habitualmente é pouco visitado porque non ten camiños que o percorran nin demasiados puntos aos que achegarse desde o interior.

O concello do Grove acolle un dos litorais máis amplos (case 50 quilómetros lineais), variados e valorados da Galiza.

Tempo de outono, tempo das árbores, tempo das masas forestais de folla caediza, e dos xardíns, que, diante da uniformidade permanente de piñeiros e eucaliptos, mudan para adaptarse aos cambios ambientais e debullan as follas dándolle á contorna na que se insiren un aspecto novo, no que cada día cambian a luz e as cores. 

Unha vez máis, e como tantos outros veráns, contemplamos como ardía impunemente parte da serra do Xurés, un dos espazos galegos que conta con máis figuras de protección: LIC e ZEC Baixa Limia-Serra do Xurés, Parque Natural Baixa Limia, Parque Nacional Peneda-Gerês (en Portugal), Zona de Especial Protección para as Aves (ZEPA), Reserva da Biosfera transfronteiriza Gerês-Xurés e área importante para a herpetofauna española Xurés-Laboreiro.
 

Nunha pequena camiñada visitamos o monte sobre o que se sitúa o castro de Negros, na parroquia de Redondela homónima.

O litoral do concello de Sada forma parte da marxe esquerda da ría de Betanzos e alterna cantís de pouca altura con areais.