Nestes momentos non podo deixar de pensar nas persoas vítimas da trata de brancas que chegan ao primeiro mundo asumindo unha débedas crecentes que as converten en escravos para o resto da súa vida. Vítimas de mafias e usureiros que non teñen ningún tipo de escrúpulos e para os que o beneficio prima sobre as persoas e a dignidade humana. Coma con anterioridade os latinoamericanos, ou fai menos os gregos, nos asumimos unha lousa a xeito de débeda crecente que hipotecará as nosas sociedades, renunciando ademais á democracia.
Dende o sábado 9 de xuño vivimos nun estado “no que foi rescatado o seu sistema financeiro”, é dicir que foi intervido pola UE como contrapartida a cidadanía asume unha débeda impropia e renuncia ao control democrático da economía.
Despois dunhas semanas nas que o goberno do Partido Popular apareceu ante a cidadanía como esgotado e noqueado pola quebra técnica do sistema financeiro, a troika comunitaria decidiu a intervención do Estado tomando o control da política económica e financeira. Os patrioteiros españois, que se envolven a menor oportunidade na bandeira da súa patraña, digo España, cederon totalmente a soberanía á UE. Os cidadáns non teremos dereito a decidir en materias fundamentais, serán os eurotecnócratas neoliberais os que tomen as decisións en materia económica e controlen o sector financeiro sen que podamos cambialos co noso voto.
A UE decidiu salvar a estrutura do euro e a banca alemana con cargo á cidadanía do Estado Español que pagaremos a débeda dos bancos. A banca alemá é a primera acredora do sistema financeiro do Estado Español, a débeda que algúns analistas sitúan nos 162.000 millóns de euros, suporía un 50% da capitalización das entidades alemanas. Estas entidades que xa se viron afectadas pola débeda lixo da banca dos USA (subprime) e deberon ser rescatadas, están novamente afectada pola débeda lixo dos bancos españois (cédulas hipotecarias e outras “estampitas”). Xa as sucesivas inxeccións de liquidez á banca por parte do BCE tiñan como obxectivo facilitar as Entidades Financeiras españolas o pago dos vencementos.
Algúns sempre defendemos que o problema do Estado Español non era a débeda pública, si non a débeda privada que levou a un excesivo apalancamento das Entidades Financeiras. O problema do déficit público ven dado por un sistema fiscal non progresivo baseado na recadación vinculada ao ladrillo (todo elo seguindo as directrices da UE) e por que fixeron depender a débeda pública dos mercados. Nos sempre incidimos a necesidade de solventar a crise do sistema financeiro para solucionar os problemas dos sectores produtivos. A reforma laboral era innecesaria o problema das empresas non eran os seus traballadores/as, era a falta de financiamento.
Con este rescate a débeda privada transformarase en pública, sen que ese diñeiro repercuta na economía real e produtiva xa que servirá para garantir a débeda á banca alemá, entanto que a política fiscal seguirá novamente as pautas marcadas pola UE.
Os bancos do Estado recibiran diñeiro ao 3%, en tanto as administracións públicas deben acudir directamente aos mercados e pagar primas de risco sometendo á cidadanía a usura.
Deixando de lado a visión política do rescate, é preciso analizalo dende a política do cotilleo (Igual que a crónica rosa non é xornalismo, o que fan os do PPSOE non é política).
Durante a guerra polo control de Bankia, na que Rajoy apostou por Rodrigo Rato e Esperanza Aguirre por Ignacio González, Zapatero quixo pasarlle o morto a Luis de Guindos. Era sabido nos mentideiros da capital do reino que este era o home da Troika chamando a encabezar un goberno tecnócrata. O exPresidente con aquela xogada quixo quitarse de en medio ao seu posible sucesor non democrático.
Mariano Rajoy, sabedor do papel de Luis de Guindos, decidiuse a nomealo como Ministro de Economía, pensando que así evitaría a destitución do goberno e a imposición dun goberno tecnócrata tan ao gusto da vella Europa. Si o queredes aquí o tedes, debeu de pensar Mariano.
O 9 de xuño Luis de Guindos anunciou o rescate, temos un novo Presidente do Goberno de facto por decisión do Eurogrupo, pero a inestabilidade en Grecia e o malestar en Italia ou Portugal, decidiron á Troika a gardar as formas. No papel sigue Mariano, de aí o alivio e a non disimulada alegría do Partido Popular.
