Un rural vivo

A finais dos anos 80 do século pasado, o agrarismo nacionalista tiña unha postura moi crítica coas negociacións que o Estado Español (EE) tivera cos socios da Comunidade Económica Europea (CCE, actual UE), no referente á situación das producións agrarias. Daquela dicíase que a incorporación na CEE prexudicaba o agro galego, dado que íamos competir con explotacións máis desenvolvidas que as nosas, tanto a nivel de produción como de infraestruturas, o que viña ser outra loita de Davide contra Goliat. A proba máis palpábel viuse no sector lácteo, coa implantación das cotas de produción, que fixaron como no ano 1984, cun sector en pleno subdesenvolvemento, comparado con outros países, aínda que o Estado era deficitario en leite, As cotas á produción eran así un problema para o desenvolvemento e ampliación da produción. Cando Manuel Fraga acadou a Presidencia da Xunta da Galiza, unha das teimas (entre outras) do presidente foi "modernizar o país", e para tal cousa había que facer unha reconversión na agricultura rebaixando o número de agricultores aos parámetros europeos (2% aproximadamente), todo isto sen propor alternativas aos "expulsados" do agro. Desde aquela, empezou unha política agresiva contra os sectores produtivos agrogandeiros, que se ensañou fundamentalmente coas caídas dos prezos dos produtos, o que causou unha desestabilización económica nas explotacións e deu comezo ao abandono das explotacións por falta de rendibilidade. "Cando Manuel Fraga acadou a Presidencia da Xunta da Galiza, unha das súas teimas foi 'modernizar' o País, rebaixando o número de agricultores até parámetros europeos" Estas políticas seguen. Se analizamos os últimos dez anos, o mundo rural ten mudado grandemente, e non en sentido positivo. A súa evolución vén marcada polo abandono, a despoboación e a desertización. Ligado e facendo parte desta tendencia, asistimos á concentración dos sectores produtivos en moi poucas unidades de produción, e en comarcas concretas, quedando a ermo gran cantidade do territorio. Como exemplo práctico vemos que na evolución da superficie agraria útil (SAU), nos anos que van de 2007 a 2017, esta baixou en 90.000 hectáreas, aumentando a superficie forestal en 46.000 ha, que na maioría foron repoboacións de especies de eucalipto. Como dato do abandono da actividade agraria, temos algúns exemplos moi significativos como que o número de persoas afiliadas ao réxime especial agrario apenas supera o 3% de media. Outro dato é que, segundo as últimas estatísticas, en 215 concellos galegos,o número de xubilados supera o número de activos. "En 215 concellos galegos o número de persoas xubiladas supera o de activas" Con semellante situación, os gobernantes do país, e segundo as directrices da agroindustria, seguen sen apostar por un modelo de rural vivo e produtivo. O abandono vai a máis, o que está a facilitar políticas agresivas contra o medio; e aquí poderíamos apuntar a implantación dos parques eólicos para empresas, ou a venta e alugueiro de inmóbeis situados en zonas rurais, co obxectivo de vender o rural galego por anacos, para facilitar o acceso á maior parte do territorio a sectores do capital especulativo. Un dos problemas máis graves que está a causar o abandono é a proliferación dos lumes forestais, que cada vez son máis virulentos e ameazan os núcleos urbanos. Esta situación pódese reverter, sempre que haxa unha vontade político-social e de país para realizalo. É preciso unha configuración dunha nova política agraria e rural, que tenda a corrixir os fortes desequilibrios hoxe existentes, tanto entre sectores como entre países, e contribuír realmente a lograr sectores desenvoltos ao tempo repectuosos co medio ambiente e coa calidade dos alimentos. "Os incendios forestais son cada vez máis virulentos e ameazan os núcleos urbanos" Por todo isto, desde Fruga reinvidicamos: a) Asegurar niveis de renda dignas aos produtos do sector agropecuario. b) Equilibrar as relacións entre os axentes da cadea agroalimentar desde a produción até o consumo. c) Dereito a desenvolver a nosa capacidade produtiva. d) Unha PAC que teña máis criterios sociais, estabelecendo unha modelación do apoio en función da renda e do volume de emprego nas explotacións. Calquera gobernante de calquera país non debe permitir que se reduza a capacidade de produción de alimentos (soberanía alimentar) para a poboación, e a sociedade no seu conxunto non debe nin pode permitilo.