Aínda que sexa cunha pinza no fociño

“Eu xa non voto, e para que, todos che son iguais”. “Eu non sei a quen votar”. Expresións coloquiais que se escoitan estes días pola rúa, no bus, na tenda, no bar... e que ben merecen un apuntamento. As enquisas non concordan, mais os resultados din que a cousa entre 'os bloques' vai estar moi axustada. Os chamados polo perigo que supón a volta da dereita extrema, agora xunto a extrema dereita, non parecen dar todo o medo -e carraxe- para facer algo tan sinxelo como ir votar o domingo 23. Aínda que sexa cunha pinza no fociño. O 14 de febreiro escribín en Nós Diario un artigo que titulei: Coidado co 'can' solto en Castela e León. Falaba da entrada de Vox no Goberno da comunidade (tres Consellarías) e un vicepresidente: Juan García-Gallardo Frings. Foi a primeira vez que o PP acollía no seu colo a Vox, mentres o 'moderado' de Alberto Núñez Feixoo, recén chegado aos ‘madriles’, miraba para outro lado pero abría, despois de negalo, a porta ás políticas da ultradereita. O candidato do PP é 'un indecente e farsante', como di Manuel Monge González no seu derradeiro libro editado en Laiovento. Despois chegou Andalucía e pasou o mesmo. E agora vimos o que sucedeu o 28-M en moitas vilas, cidades e comunidades -menos nas nacións sen Estado- nas que entraron a saco na vida pública partidos como Vox, e da súa man asociacións da ultradereita, algunhas relacionadas coa secreta seita El Yunque -orixinaria de México-, Hazte Oír, DesoKupa ou Abogados Cristianos que lidera Polonia Castellanos. O caso de València é representativo -con ou sen 'matemática do Estado'-: o vicepresidente da comunidade é Vicente Barrera, un toureiro 'voxiano', partido que leva as Consellarías de Cultura, Xustiza e Interior e a de Agricultura. Dá o mesmo que o PP pacte con condenados por maltrato ("a violencia machista é unha obviedade", Feixoo), para eles 'violencia intrafamiliar'. O PP asume a linguaxe e as políticas nazis en igualdade, educación, emerxencia climatolóxica, migración, cultura... E as palabras teñen un significado máis profundo que a nova lectura semasioloxía (pode seguir ao norteamericano Noam Chomsky). Independentemente da existencia dunha forte onda de ultradereita en moitos países (nas eleccións gregas gañou o conservador Mitsotaki e entraron no Parlamento tres partidos de extrema dereita: Solución Grega, Niki e Espartanos, herdeiros de Amanecer Dorado). A AfD (Alternativa por Alemaña) gobernará por vez primeira en Sonnerberg, distrito de Turingia... Por non falar dos Trump, o Bolsonaro, Meloni... Aquí Mariano Raxoi facilitou as cousas da difusión ideolóxica ultra coa modificación do Código Penal en 2011. Naceu, por exemplo, a Lei Mordaza para pór fin á protesta social pola crise económica. A ultradereita beneficiouse dos gobernos do PP e do PSOE mantendo o Código Penal vixente e artigos como o 525, o que fala da ofensa aos sentimentos relixiosos e os relacionados co honor, os delitos de odio o apoloxía ao terrorismo, unha década despois de que ETA deixara as armas. Un bo exemplo do dito: en xuño coñecemos a sentenza do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos (TEDH) contra os tribunais españois que condenaran por inxurias o sindicalista da CIG Pablo Fragoso por berrar en 2014 nunha concentración de traballadoras de limpeza no Arsenal de Ferrol pola falta de pagamento de salarios da empresa contratista do servizo. "Aquí tedes o silencio da puta bandeira" e "hai que plantarlle lume á puta bandeira", berrou Fragoso mentres os militares facían o izado da bandeira. Para o TEDH o Reino de España, coa condena do membro da CIG, violou a liberdade de expresión do sindicalista. "O dereito á liberdade de expresión dun representante sindical debe gozar dunha protección reforzada, máxime cando está desenvolvendo a súa actividade de defensa dos intereses dos traballadores", opinaron en Estrasburgo. Xornalismo Mellorar a democracia que temos non pode ser só tarefa dos repugnantes da pinza no fociño -os de todo me cheira-, aínda que poidan ser benvidos á "festa do 23-X". É necesario votar con esperanza, ilusión e dignidade. Pola democracia temos que traballar todos os días con normalidade, como fixo a xornalista Silvia Intxaurrondo na entrevista a segunda feira do dia 17 a Núñez Feixoo, acostumado durante moitos anos ás conversas de salón na CRTVG en condición de presidente da Xunta. O candidato do PP topouse cunha xornalista de verdade que fixo sinxelamente o seu traballo, que tivo a profesionalidade de rebater as trolas do político amigo do narcotraficante Marcial Dorado. TVE lembrou por uns intres á BBC, exemplo de medio público independente, ao servizo da cidadanía. O aspirante a presidente do Goberno polo PP, partido mestre na corrupción e de emporcar todo o que toca, quedou espido, coas vergoñas ao ar grazas a unha xornalista que fixo o seu traballo da profesión mais fermosa do mundo, como lle gustaba dicir ao catalán José Martí Gómez. Se todos os xornalistas fosen como Silvia, outro mundo sería posíbel.