Bravú

“Na antítese do concepto de morriña está o bravú” (Miguel Anxo Murado, Outra Idea de Galicia) E ao principio foron os Rastreros. Richi, Xullo, Heléctrico e Chechu comezaron a bourar na casa vella de Quintá. Todo vehemencia. En lugar de disco de ouro, unha bosta seca na parede. Estes rapaces xa tiñan gatillado en “La Paja Cubana” e “Rozando nos toxos”, pero aínda querían máis. Por fin, o retrouso dun vellouco deulles a súa denominación definitiva: Os políticos sonche todos uns rastreros. Anos noventa, punk na aldea. Óscar Rodríguez entrou tamén na casa vella e propiciou un grandísimo logro estético: o encontro natural da gaita coa distorsión. Comezaron a xurdir pezas prodixiosas. Eis a "Tratorada" (himno gandeiro –eran tempos!- contra as cotas do leite). Cando baixaron gravar a Vigo, o pai acompañou o gaiteiro. Óscar aínda era un neno e non ía deixalo só con aqueles tolos. Ao final acabou berrando tamén nos coros: Cotas non! Todo era creatividade. Todo iniciación. Rastreros estaban a bautizar o mundo. E por iso, ano 93, decidiron armar un magosto alternativo: O Castañazo. Alí estiven cos Diplomáticos de Monte-Alto. Foi nos baixos dunha obra. Algún problema cos permisos: non había paredes, a autoridade dicía que o local non tiña saída de emerxencias. Colaboraban: “Ribeiriña, bar e construcións” e “Pulpería Chantada”. Público diverso, algunha crista punki e moitas crianzas. Tres focos directos contra os ladrillos, po de cemento, psicodelia en cor laranxa. Cando os Rastreros cantaron “Vida de Xan” chegou a apoteose. Insisto, estaban a inventalo todo. E por iso, un ano despois, no segundo Castañazo volveron chamarnos e convocaron a máis grupos de Galiza toda. 1 de novembro de 1994, gran cocido no Caballero, casa farturenta da aldea de Viana. Coñecida, en atención ao discurso do dono, como O Sistema: No verán o sistema é comer churrasco, no inverno o sistema é comer cocido. Alí chegamos: de Lourenzá os Skornabois, de Vimianzo os Impresentables, dende Ponteareas o Caimán do Río Tea, da Coruña os Papaqueixos, os Bochechiñas dende Vigo, de Monte-Alto Os Diplomáticos. E até apareceu Manolo Rivas, un chisco tarde, pero con boa desculpa: Viña de México D.F.. Conforme o avión aterrou, tirou directo cara a Chantada. Galiza estoupaba en rock &amp;roll. Todos sabiamos de Negu Gorriak no País Vasco, ou de Mano Negra en París. Mais os Skornabois de Lourenzá non tiñan noticia dos Impresentables de Vimianzo, e viceversa. Afortunadamente os Rastreros tomaron a iniciativa para superar tanta incomunicación. O cocido prestou e nos brindes, mollada en licor café, agromou a palabra talismán bravú. O cheiro da carne do monte sen castrar. Metáfora do que queriamos facer: música do noso tempo mais cun cheiro definitivo do lugar de onde somos. E aconteceu algo extraordinario. Inmediatamente houbo grupos bravús, grupos anti-bravús, grupos que eran e logo non foron, grupos que non eran e que logo viñeron a este retrouso. O brinde duns rapaces foi quen de incidir niso que se chama cultura. Reunidos -non nunha asemblea na Coruña, Santiago ou Vigo- senón na taberna do “Sistema”, en Viana, a converter a aldea no centro do mundo. O bravú, esa gran anomalía. Contra os prognósticos de todos os gurús do rock&amp;roll, a lingua galega revirouse e comezou a encher de distorsión este país. Case pasaron trinta anos. Rastreros continúan nun frenético estado de xira. Agora pouco se fala destas historias, mais, por moito que atufe o ambientador da plácida tristura provinciana, Galiza toda segue cheirando ao bravú.