Podíamos repasar a listaxe de adherentes, mais dun cento, mais para o obxectivo desta lembranza abonda con mencionar as palabras, ben enviadas por non poder asistir ben ben pronunciadas no acto.
Basilio Álvarez, fundador de La Zarpa, non puido asistir por un problema ocular, mais enviou nota que foi lida no acto e que, traducida, di “Ben facedes, ourensáns, en sentarvos na noite de hoxe en torno de Blanco Torres. O grande escritor e formidábel xornalista, é un verdadeiro símbolo. A súa figura, nestes momentos, ten características que parecen arrincadas a un vivir sen mácula para ser montadas ao ar como unha lección fulgurante de exemplaridade. Poeta de altísimos voos, por selo ten o seu cerebro na alma de todos. Iso fai que asome aos panoramas do pensamento co brío profundo do ideólogo, pero coa xenerosidade romántica do home perfecto. E todo isto que lle fai pisar recio polos cumes axítase o xenio, non é o bastante. O considerable de Roberto é que a súa vida toda é un modelo de austeridade, e hoxe a honra para comer á beira dun home honrado, sentar en torno dunha conduta, vai sendo pracer de deuses. Lamento non participar desa honra, pero Deus sempre benigno comigo, ao advertir as abxeccións que se dan polo noso país, para liberarme do bochorno de velas, premioume cunha afección accidental á vista. Que pase pronto a onda para que torne a ver!Á vosa destra en espírito”
Tamén envía carta Risco:
Otero Pedrayo (en galego, segundo aclara La Zarpa), fala resaltando o labor como xornalista e como poeta de Blanco Torres e, finalmente, o homenaxeado pecha o acto subliñando non seu discurso, feito en galego segundo aclara a redacción de La Zarpa, que se sente orgulloso da súa traxectoria vital, e que esa homenaxe, obviamente, non é á súa persoa mais a esa traxectoria , que os seus ideais son os de Liberdade, Verdade e Xustiza, que todos os homes sans propugnan e que el neste momento de angustia representa unha pedra coas arestas cara arriba para sinalar o seu pico agudo, e tamén que a vida é sacrificio, deber e responsabilidade, e que nestes momentos é necesario que todos se poñan en pé sobre a turbulenta riada da vida española.
Otero Pedrayo fala resaltando o labor como xornalista e como poeta de Blanco Torres
De Roberto Blanco Torres di Emilio Insua que “foi un dos xornalistas máis sobranceiros da Galiza do primeiro cuarto de século. A calidade e interese dos seus artigos, a honestidade con que emitiu as súas opinións, a dignidade con que afrontou a persecución da censura e dalgún propietario de xornal (caso de Portela Valladares e El Pueblo Gallego) e o prolífico da súa pluma, presente nos principais cabezallos da prensa galega desa época (A Nosa Terra, El Noroeste, El Correo Gallego, La Zarpa, Galicia, El Pueblo Gallego, El País, etc.) converten a súa figura nunha referencia inexcusábel á hora de falarmos desa xeración de grandes xornalistas que deu a nosa Terra antes do estoupido bélico do 36, xeración á que pertence tamén por dereito propio e en destacado lugar o noso compatriano Antón Villar Ponte”
En outubro 1936, como antes sucedera con algúns das asistentes ou adherentes a esta homenaxe, foi paseado polas milicias falanxistas.
