O 23-X e o cerco ao centro: o medo volveu cambiar de bando

Os resultados das eleccións do 28-M, a convocatoria de eleccións o 23-X e o desenvolvemento desta precampaña están a afirmar a peor das previsións. O medo cambiou de bando. A esquerda no seu conxunto lanzouse a unha campaña baixo o argumento de que vén a ultradereita, a onda reaccionaria. O fascismo está ás portas e outras consignas alertan do desastre que será que a esquerda reaccionaria, centralista e de réxime perda o poder institucional. Isto só visibiliza a carencia dun proxecto de transformación para o conxunto de pobos do Estado. Isto só visibiliza unha defensa hiperventilada dunha serie de políticas que foron claramente insuficientes e que non xeraron apoio nin adhesión nas masas populares. A defensa do poder institucional da socialdemocracia do réxime enfróntase á desafección dos movementos sociais, do sindicalismo combativo e dos sectores populares. Os resultados electorais do 28-M mostraron a desafección das masas coas políticas do Goberno PSOE-UP, castigando sobre todo o sector de Unidas Podemos que ademais foi ás eleccións no medio dunha guerra fratricida entre os sectores máis duros do consello cidadán estatal de Podemos e a nova recomposición liderada polo Partido Comunista Español e CCOO xunto a Más Madrid, Compromís e Comúns. Esta división no interior da esquerda institucional españolista levou a que a inmensa maioría dos co-gobernos entre o PSOE e a esquerda desapareceran. Isto tamén tivo consecuencias en Andalucía, onde o Concello de Cádiz gobernado pola forza andalucista Adelante Andalucía sufriu a división no espazo da esquerda española (EU e Podemos) necesaria na suma de concelleiros para o goberno da cidade. Forzas soberanistas O novo contexto político cara ás eleccións xerais do próximo 23 de xullo debuxa dous escenarios completamente contrapostos pero obrigados a pensarse nunha mesma paisaxe. Por unha banda un PSOE que se vai manter, liderado pola figura dun Pedro Sánchez europeísta, bo xestor, feminista, novo, de perfil universitario, cosmopolita e con apoio das principais institucións internacionais como o FMI, a OTAN ou a Comisión Europea. Esta grande imaxe ten á súa esquerda un espazo débil, de perfil baixo e de ton morno. Liderado por unha Yolanda Díaz que tivo que destruír Podemos e pagar a unidade a golpe de talonario. As renuncias a grupos parlamentarios propios en históricos partidos soberanistas supuxo unha re-centralización da esquerda estatal só soñada polos dirixentes da esquerda monárquica española. Fixo falta sacar do espazo da esquerda española todo o que ocupa hoxe BNG, EH Bildu, ERC, CUP e Adelante Andalucía para que os que quedaron dentro axustaran o cinto como unha soga ao pescozo. O outro escenario que se presenta ante o 23 de xullo é o dunhas esquerdas soberanistas cada vez máis amplas, máis autocentradas, con proxectos máis sólidos de país. O BNG é no Parlamento galego primeira forza de oposición. EH Bildu superou o PNV en Euskadi na capacidade de interlocución co Estado. ERC mantén a Generalitat, e é espazo central da política catalá. A CUP mantense como unha forza anticapitalista e rupturista cunha ampla base municipalista, con capacidade de tensionar a discusión política cara á esquerda e cun espazo sociolóxico e simbólico propio da esquerra independentista. Andalucismo A isto súmase que o andalucismo político está en disposición de ter representación no Congreso, que perdeu en 2004. A terceira onda do andalucismo está en disposición de conseguir de novo representación nas institucións do Estado, recollendo así o legado do Partido Socialista de Andalucía (PSA) e refundándoo coa tradición das loitas sindicais nacionalistas andaluzas (SAT) e a tradición da esquerda transformadora desde a LCR a Anticapitalistas. Máis que un cordón sanitario ao fascismo, hai que construír un cerco antifascista e democrático ao modelo centralista monárquico, otanista e neoliberal Isto tería grandes implicacións no pulso que as nacións sen soberanía libran contra o Estado. No Estado español, máis que un cordón sanitario ao fascismo, hai que construír un cerco antifascista e democrático ao centralismo español monárquico, otanista e neoliberal. Os representantes das nacións sen Estado, especialmente aquelas que son nacións explotadas e colonias internas, como o caso de Andalucía e Galiza, deben ser determinantes na formación do novo bloque de investidura e pór as reivindicacións históricas das nacións oprimidas na primeira liña da política de Estado. O noso programa: a autodeterminación das clases traballadoras. O noso nacionalismo, xa o dixemos, é unha cuestión de clase.