Leccións da revolución de Granada

Nunha situación de asedio imperialista, como a que actualmente enfronta América Latina, debemos ter en conta as leccións que nos ofrecen os procesos revolucionarios do socialismo do século XX. Un exemplo importante é a revolución antiimperialista que tivo lugar na illa de Granada entre 1979 e 1983, a cal marcou un fito en toda a rexión do Caribe. Con todo, un dos principais obstáculos que enfrontou o movemento revolucionario e que conduciu á invasión de Granada por parte do imperialismo estadounidense foron as divisións internas. Debéronse máis a cuestións de ego que a discrepancias de contido, xa que existía a posibilidade de negociar, especialmente sabendo con un ano de anticipación da inminente invasión da illa. En Porto Rico, o imperio estadounidense mantiña bases militares na illa de Vieques, onde levaban a cabo ensaios de invasións militares. Desde alí podíanse prever futuras invasións, xa que practicaban con antelación baixo nomes eufemísticos que daban algunhas pistas sobre os seus obxectivos. Un ano antes da invasión de Granada en 1983, realizaron os seus exercicios militares baixo o nome de "Operation Spicy Island" (Operación Illa Picante). Sendo Granada a principal exportadora de noz moscada e o nome da súa radio nacional Radio Spicy Island resultaba evidente que ditas operacións eran ensaios militares para a invasión desta illa caribeña. Os portorriqueños identificárono de inmediato. Por tanto, alertaron os nosos irmáns de Granada para que se preparasen. Lamentabelmente, os revolucionarios granadinos estaban demasiado ocupados en disputas internas entre revolucionarios, o que facilitou a intervención imperialista e a destrución da revolución. Nun contexto de loita antiimperialista, non se trata de preferencias persoais ou de se unha persoa en particular nos agrada ou non, senón de asumir responsabilidade revolucionaria. Na actualidade, Cuba, Venezuela e Bolivia representan o epicentro neurálxico da loita antiimperialista en América Latina e a súa caída suporía unha profunda derrota política para toda a rexión nas décadas vindeiras. Tras a caída de Granada, transcorreron polo menos 30 anos antes de que os movementos revolucionarios se recuperasen no Caribe, constituíndo un forte golpe, especialmente nas illas do Caribe oriental. Por esta razón, facemos un chamado á unidade, porque as divisións entre os revolucionarios só contribúen a debilitar o campo antiimperialista. É crucial non repetir o mesmo erro que conduciu á traxedia da revolución granadina, onde mesmo chegaron ao extremo de perpetrarse asasinatos mutuos, como foi o caso de Maurice R. Bishop, o líder histórico da revolución, quen foi asasinado por un membro da dirección do partido. Unidade antiimperialista Desde a nosa perspectiva, Cuba, Venezuela e Bolivia están previdas de evitar que acontecementos similares se materialicen. É importante recoñecer que o imperialismo difunde información terxiversada dentro das filas revolucionarias co obxectivo de aplicar a técnica do divide et impera (divide e vencerás). Isto tamén ocorreu na revolución granadina culminando nunha traxedia. Un exemplo deste perigo bríndao tamén a experiencia das Panteras Negras, o movemento revolucionario de negros estadounidenses das décadas de 1960 e 1970, que se dividiu e, finalmente, foi destruído. As axencias de intelixencia estadounidenses propagaron falsos rumores dentro do movemento para fomentar disputas internas. Unha vez que a violencia se volveu insostíbel, a policía respondeu con represión, resultando en asasinatos de membros da organización e condenas de cárcere para sempre. É esencial que todas as partes senten a negociar, o cal require vontade política Por tanto, facemos un chamado de alerta aos pobos revolucionarios de América Latina. Non deben permitir que acusacións e rumores dividan o campo antiimperialista. É esencial que todas as partes senten a negociar, o cal require a vontade política de superar personalismos e discrepancias. Débense alcanzar acordos fundamentais, mesmo se persisten discrepancias noutros temas. A división do campo antiimperialista e revolucionario é catastrófica. Á calor da loita e os conflitos cotiáns, moitas veces pode faltar a vontade de escoitar e negociar, pero nos momentos decisivos é imprescindíbel deixar de lado os egos e a soberbia e facer un acto de humildade para dialogar e resolver os problemas existentes, para que o imperialismo non triunfe, xa que o que está en xogo non é o ego dun líder revolucionario en particular, senón o destino dos pobos. E non só do pobo cubano, venezolano e boliviano, senón de toda América Latina. Os pobos revolucionarios cubano, venezolano e boliviano teñen unha responsabilidade histórica que os transcende como pobo: son o bastión da ofensiva antiimperialista na rexión. Cubanos, venezolanos e bolivianos, únanse polo ben de toda América Latina!