Sopra tempestade! Dez anos con Maduro na Xefatura do Estado

En tempos de grandes dificultades, a Hugo Chávez gustáballe reinterpretar algunha pasaxe de Shakespeare para utilizala como metáfora: "Sopra tempestade, que aquí teño espazo para manobrarche". En efecto, tempestades de todo tipo nunca faltan nun proceso de transformación profunda da sociedade, ao contraxeito dos poderes hexemónicos. E as que tivo que enfrontar o pobo venezolano, liderado por Chávez, non foron pequenas durante os primeiros 14 anos da revolución bolivariana, incluíndo golpe de Estado, golpe petroleiro e a propia morte do Comandante. Pero sería Nicolás Maduro, na súa condición de capitán da nave en circunstancias sobrevindas, a quen tocaría confrontar un especial universo de tempestades desatadas con implacable furia durante estes 10 anos transcorridos desde que alcanzou a presidencia da República. A vontade do pobo En efecto, tras o falecemento do Comandante, e aos 40 días exactos, tal como dita a Constitución, Maduro presentouse ás eleccións presidenciais e gañounas en enfrontamento limpo. Estamos a falar do 14 de abril de 2013. Cando cinco días despois, o 19 de abril, asumiu a xefatura do Estado e a presidencia da República, o seu xuramento non se prestou a ningún tipo de confusión, no sentido de que a obra de Chávez ía ser continuada por vontade maioritaria do pobo venezolano. "Xuro polo pobo enteiro de Venezuela, pola memoria eterna do Comandante Supremo Hugo Chávez que cumprirei e farei cumprir a Constitución e as leis da República en todo o inherente ao cargo de Presidente para construír unha Patria de liberdade, independente e socialista, para todos e todas". Pero permitir que se constrúa unha Patria de liberdade, independente e socialista nun país con tal riqueza de materias primas e situado, tal como eles din, no seu patio traseiro, non está nos plans dos EEUU. Así, o primeiro que tivo que enfrontar o novo presidente foi o descoñecemento do seu triunfo por parte da oposición e a partir de aí, todo o que viñese. 10 anos de resistencia Nestes días, fíxose o décimo aniversario daquel acto de toma de posesión. Como repasar este tempo se non asociándoo a unha tempestade tras outra, a un furacán tras outro, tratando de derrocar a vontade dun pobo para facer naufragar un proxecto? Un breve reconto levaríanos a considerar as insurxencias neofascistas da ultradereita (con incendio de edificios e autobuses, uso de francotiradores e queima de persoas), os ataques planificados á moeda para inducir a inflación e destruír a economía, os crueis bloqueos comerciais e financeiros, o secuestro de buques e avións, as ameazas de grande invasión militar, a brutal política de desinformación planificada pola hexemonía mediática occidental, o roubo de activos venezolanos no exterior; a persecución personalizada dos seus dirixentes, incluíndo recompensa polas súas cabezas; o secuestro dalgún dos seus diplomáticos como é o caso de Alex Saab; os actos de terrorismo continuados, particularmente contra instalacións petroleiras e de xeración e distribución eléctrica; a consideración de Venezuela como "ameaza inusual e extraordinaria para a seguridade dos EEUU"; as ilegais e chantaxistas medidas coercitivas unilaterais que hoxe suman 927; o descoñecemento do seu lexítimo Goberno por parte dos países que viran na órbita dos EEUU (co recoñecemento explícito a un monicreque autonomeado); as tentativas diversas de magnicidio; o descoñecemento de todas as eleccións celebradas, o cerco sanitario, as invasións mercenarias… Todo un plan de plans de constante agresión. Non foi fácil. Non segue a ser fácil. Venezuela, sempre apegada á súa diplomacia bolivariana de paz, segue sendo unha referencia baixo a dirección de Nicolás Maduro E como está Venezuela tras estes 10 anos terribles de guerra asimétrica, integral, para dobregar un pobo e os seus dirixentes? Resiste. Vaise recuperando, do cal hai claros sinais. E o máis importante, non renunciou aos seus propósitos. Nin perdeu a vontade de loita. Sempre apegada á súa diplomacia bolivariana de paz, segue sendo unha referencia baixo a dirección de Maduro, que soubo manexar con destreza unha situación tan complexa. Como foi posible tan alto grao de resistencia, que abate todos os prognósticos e plans imperiais? Calquera observador podería detectar dúas calidades extraordinarias: un especial sentido da dignidade, e unha profunda convicción política e moral con raíces históricas, de "que a revolución é posible, que os pobos poden facela, que no mundo contemporáneo non hai forzas capaces de impedir o movemento de liberación dos pobos", como dixera Fidel, noutro contexto, pero cos mesmos inimigos, en 1962.