Para cando o embargo de armas a Israel?

Levamos tres longos meses (máis de 100 días) asistindo ao xenocidio do pobo palestino sen que as institucións mundiais nin os gobernos dos países do mundo sexan capaces de parar os crimes contra a humanidade por parte do exército israelí. Desde o 7 de outubro só unhas poucas horas detiveron os bombardeos de escolas, hospitais e ambulancias, campos de refuxiados, barrios residenciais... co balance provisional de 25.000 persoas palestinas asasinadas, delas a metade nenos e nenas. [Save the Children denuncia que unha crianza morre cada dez minutos en Gaza e que máis de dez ao día perderon unha ou ambas as dúas pernas]. Á cifra de mortes haberá que sumar os corpos que permanecen baixo os cascallos. Máis de 80% dos edificios foron obxectivo das bombas. Por non falar do que esta a pasar en Cisxordania e no Líbano. De pouco serviron as chamadas de atención lanzadas dende as Nacións Unidas para previr e sancionar o comportamento do Goberno sionista de Benjamín Netanyahu ('Bibi' de alcume), violador das obrigacións en virtude do dereito internacional humanitario e dos dereitos humanos. A Convención para a Prevención e Sanción do Delito de Xenocidio, da que o Estado español é asinante, obriga no artigo 1º aos estados a tomar medidas para sancionar estes crimes contra a humanidade, que levan cometéndose contra o pobo palestino baixo un réxime de apartheid no seu territorio ocupado dende 1947. As declaracións feitas por António Guterres, secretario xeral da ONU; Josep Borrel, alto representante da UE para Asuntos Exteriores e Políticas de Seguridade, ou Pedro Sánchez en demanda dun cesamento do fogo permanente non foron escoitadas por Israel. E ningún país deu o seguinte paso lóxico: o embargo de armas e a ruptura de relacións. Obriga non só moral, senón tamén legal, como recolle o marco xurídico español que prohibe a venda de armas a países en conflito, reivindicación que veñen esixindo no Estado as plataformas en solidariedade con Palestina e a eurodeputada do BNG Ana Miranda. Após o cesamento do fogo, ningún país foi valente nin deu paso á ruptura de relacións. Só Suráfrica acusou Israel de xenocidio na Haia O Goberno de España xa tomou decisións semellantes con anterioridade: suspensión da venda de material antidisturbios a Venezuela ou de armas a Israel en agosto de 2014. Entón Israel puxo en marcha a operación Marxe Protectora. Agora estamos na operación Espadas de Ferro, con moitísimas mais vítimas. O goberno aprobou en 2022 até 34 licenzas de exportación de armamento e equipos militares a Israel por 9,29 millóns de euros, aínda que o valor do material entregado foi menor, recolle o informe anual de exportación de armamento e tecnoloxías de uso militar feito polo Consello da UE. O que é certo é que a industria armamentística medra ano tras ano. Nos últimos tempos o crecemento foi maior polos conflitos Rusia-Ucraína e agora polo de Oriente Próximo. Certas fontes din que as ventas de armas españolas medraron un 35%. Defensa tiña un orzamento para 2023 de 14.453,8 millóns de euros, o que implicou un crecemento de 23,44% a respecto de 2022. É, pois, urxente prohibir tanto a venda coma a compra de armamento e tecnoloxía de seguridade a Israel. España compra moitas máis a Israel das que vende; as súas son das mercadorías máis caras porque teñen o aval de levar o selo de "armas xa probadas en combate" contra o pobo palestino. Mercado escuro Calquera cifra ten que ser tomada con moitas dúbidas, xa que o comercio de armas é moi escuro, dino os estudosos do tema, como os membros do prestixioso Centre Delàs d'Estudis per la Pau Tica Font e Pere Ortega. O último traballo de Delàs en relación co gasto de Defensa recolle que tres de cada 10 euros do Estado van a investimentos militares. Ortega fala abertamente de "engano". "O gasto en Defensa real é 91% maior ao oficial e supón 2,17% do PIB", afirma Pere Ortega, que para non pasar de 2% utilizan a trampa de repartir partidas militares por outros ministerios, práctica común, aínda que Defensa leva o ramo. Coas cifras de Defensa pasa un pouco o mesmo que coas cifras da Casa Real, pese a que falen de transparencia. É unha mágoa e un perigo a crecente militarización xeral da sociedade. Boa proba é a previsión do Goberno do Estado de enviar este 2024 máis tropas que endexamais en misións internacionais, baixo o pretexto da convulsión en varias partes do mundo, con Estados Unidos –amigo e socio preferencial de Israel– no seu intento por manter o liderado na xeopolítica mundial. Sexa como for, polo momento o secretario de Estado Antony Blinken di coa boca pequena querer parar a guerra en Gaza mentres Nentanyahu segue adiante co xenocidio. Xenocidio que –por agora– só Suráfrica ten levado ante o Tribunal Internacional de Xustiza de Nacións Unidas, con sede na Haia. Presentadas as alegacións resta agardar meses para o veredicto. Para entón: cantos gazatís quedarán?