A barbarie será televisada

En tempos de extrema dificultade, e máis cando os piares básicos dos dereitos humanos son postos en cuestión, en prime time e transmitido a través de pantallas de alta definición, faise necesario recordar o obvio. Nese senso, urxe lembrar que o conflito entre o pobo palestino e Israel non comezou o pasado sábado 7 de outubro. Non foi o día cero, senón un tráxico episodio dun inxusto e cruento enfrontamento que dura máis de setenta e cinco anos nos que milleiros de persoas foron expulsadas de Palestina. Nada sae da nada, que dixeron os clásicos, e cando falamos de violencia, menos. Denuncialo e reivindicar o contexto no que se desenvolven os feitos, non pode ser equiparado a complicidade co terrorismo, senón que supón unha manipulación intencionada que busca acovardar e silenciar as críticas (segundo recordatorio obvio). Do todo é Hamas, ISIS, ETA; do todo é terrorismo como vía de pechar calquera debate político, nestes lares, sabemos bastante. Crime de guerra Unhas horas despois do masacre perpetrado polos milicianos de Hamás contra obxectivos militares israelís e contra poboación civil indefensa, que deixou tras de si máis de 1.300 persoas asasinadas, Israel lanzou unha nova ofensiva militar sobre a Faixa de Gaza ameazando con non deixar máis que cinzas tras o seu paso. É dicir, que o Goberno de Israel decidiu, unha vez máis, lanzar bombardeos indiscriminados sobre a poboación gazatí. Dous días despois, o 9 de outubro, Israel anunciou o asedio total de Gaza, cortando luz, auga e todo tipo de subministracións a máis de dous millóns de persoas, provocando o que a propia Organización das Nacións Unidas chama auténtica catástrofe humanitaria e que ameaza con agravarse cando as nenas e nenos comecen a morrer de deshidratación grave. Unha resposta absolutamente desproporcionada e cruel que deixa, en só unha semana, máis de 2.800 persoas asasinadas (neste intre), das que aproximadamente 1.030 son nenas e nenos asasinados, un cada quince minutos, que (terceiro recordatorio) non teñen un tratamento lixeiramente equiparable ás vítimas israelís na meirande parte dos medios de comunicación occidentais. Asasinatos con total impunidade que tamén se teñen perpetrado contra unha decena de xornalistas e unha vintena de cooperantes e que supoñen unha, outra máis, vulneración clara do dereito internacional. Así como o desprazamento forzoso de máis dun millón de persoas que non atopan ningún lugar seguro baixo as bombas, nin sequera nas cidades do Sur aos que Israel os instou a desprazarse. Todo isto ao tempo que a máxima representante europea, e gobernos sempre aliados con Israel, como o de Estados Unidos, daban luz verde ao masacre baixo un suposto dereito á lexítima defensa que (cuarto recordatorio) non inclúe, en ningún caso, castigos colectivos indiscriminados. Neste senso, a organización internacional Human Rigth Watch xa sinalou que este tipo de resposta se trata dun acto ilegal que supón un crime de guerra. Aseveración á que se están sumando cada vez máis organizacións internacionais e que repiten centos de miles de persoas nas rúas de todo o mundo, moitas delas xudías, que piden a fin da barbarie. Malia os múltiples intentos de silenciar a opinión pública, que van dende a reforma normativa do Goberno israelí coa que pretende inhabilitar calquera medio de comunicación non afín ata a prohibición de portar a bandeira palestina ou a celebración de concentracións en países como Alemaña e Francia, coa escusa de ser todas manifestacións de apoio ao terrorismo, as voces a favor do pobo palestino comezan a facerse oír. Alguén dubida de cal sería a resposta internacional se Rusia impedise a entrada de auga, trigo e combustible en Ucraína? O que vale unha vida As comparacións, que dúbida cabe, son sempre atrevidas e perigosas, malia todo, parece inevitable non botar a vista cara a Ucraína. Alguén dubida de cal sería a resposta internacional se Rusia impedise a entrada de auga, trigo e combustible en Ucraína? Que acontecería se se impedira o funcionamento dos hospitais? Os mortos, os desprazados, as vítimas, por moito que se repita o contrario, nunca son as mesmas. Co eco daquel xornalista escandalizado porque as persoas que saían de Ucraína eran tan loiras e brancas coma nós, urxe lembrar que unha vida palestina non vale menos que unha ucraína (quinto recordatorio), reivindicar a xustiza e a compaixón, esa virtude tan irregular e adormecida no tempo da (des)información instantánea. Cómpre esixir aos noso gobernantes un compromiso claro coa paz, cos dereitos humanos e coa legalidade internacional, e responder con contundencia aos ataques de Israel. Abordar a situación da poboación de Palestina e asegurar o recoñecemento do seu propio Estado.