Afganistán trata de sobrevivir

Pasaron xa dous anos desde que a ofensiva talibán, que se produce mentres as tropas dos Estados Unidos e da OTAN se retiran de Afganistán despois de 20 anos de guerra inacabada, rematara coa toma de Cabul en agosto de 2021 e a volta do país asiático a 2001. A comunidade internacional tiña a esperanza de que a necesidade talibán de recoñecemento internacional podería moderar o seu comportamento, mais malia as promesas dun goberno máis moderado que durante o seu período no poder entre 1996 e 2001, o establecemento do Emirato Islámico de Afganistán trouxo un novo Goberno composto por membros da liña dura e ningunha muller. Desde agosto de 2021, a ONU rexistrou máis de 800 casos de serias violacións dos dereitos humanos, que inclúen arrestos e detencións arbitrarias, tortura e desaparicións forzadas. E xornalistas e medios de comunicación, a comunidade LGBTIQ, activistas de dereitos humanos e minorías étnicas non escaparon ás medidas represivas dos talibán. Represión nas escolas Mais a austera interpretación do islam dos talibán, mesturada con aspectos da cultura local, é particularmente grave en relación coas restricións nos dereitos e liberdades das mulleres, que ven vetado o seu acceso á educación (teñen prohibida a educación secundaria e a universidade), á maior parte do emprego (teñen prohibido de traballar no emprego público, para a ONU e ONG, con excepcións no ámbito da sanidade) e ao espazo público (fecharon de salóns de beleza, teñen prohibido o acceso a parques, ximnasios, parques de atraccións e baños públicos, limitadas as viaxes soas en ausencia dun familiar varón, deben cubrir as caras en público…). Máis de 2,5 millóns, o 80% das rapazas, foron expulsadas das escolas desde a volta dos talibán Afganistán é hoxe o país máis represivo do mundo para a muller, sendo o único que prohibe a educación das mulleres, o que supón un retroceso dos significativos avances dos pasados 20 anos. Máis de 2,5 millóns, o 80% das rapazas, foron expulsadas das escolas desde a volta dos talibán. As medidas represivas, en especial a persecución por razón de xénero contra as mulleres, un crime contra a humanidade, desencadearon unha intensa condena internacional, incluída de países de maioría musulmá, aumentando o illamento do país e facendo que o recoñecemento do goberno talibán pola comunidade internacional sexa imposíbel. Mais os talibán non amosan ningún signo de retroceder. A economía, golpeada por décadas de guerra e que era en gran medida dependente do financiamento estranxeiro, viuse afectada polas sancións internacionais, e a axuda internacional reduciuse drasticamente. O illamento diplomático (o goberno talibán non é recoñecido oficialmente por ningún país do mundo) e financeiro da administración talibán precipitou o país nunha profunda crise económica e humanitaria. A maior crise humanitaria do planeta amosa que o 85% dos 38 millóns de habitantes vive na pobreza; 20 millóns sofren inseguridade alimentaria aguda e seis millóns de nivel de emerxencia; e 28,3 millóns de persoas (dous terzos da poboación) dependen da asistencia humanitaria para sobrevivir. O PIB de Afganistán reduciuse un 35% nos últimos 18 meses, co custo da cesta de alimentos básicos aumentando un 30% e o desemprego un 40%. Os extremadamente altos índices de mortalidade infantil e maternal de Afganistán atópanse entre os peores do mundo e máis de 3,5 millóns de afgáns deixaron o país entre 2021 e 2022. Mentres a administración talibán demanda o levantamento das sancións impostas polos EEUU e outros países occidentais e o recoñecemento internacional, o pobo afgán loita, a duras penas, por sobrevivir. Outras ameazas Noutra orde de cousas, nestes dous anos produciuse unha mellora substancial da seguridade ao longo do país, que goza dunha paz non vista en décadas, mais o Estado Islámico do Khorasan mantense como unha ameaza. A filial afgá do Estado Islámico, cuns 4.000 membros, vén reivindicando unha serie de ataques, especialmente contra as minorías xiíta, sufí e hazara, mais tamén contra estranxeiros e intereses estranxeiros, e aínda contra oficiais da administración talibán, como os asasinatos dos gobernadores das provincias de Balkh e de Badakhshan. Malia a importante redución dos datos, comparado cos anos previos de guerra e conflitos armados, 1.095 persoas civís foron asasinadas e 2.679 resultaron feridas desde agosto de 2021 até maio deste ano. Ademais, a enorme corrupción que explotou mentres o diñeiro de Occidente chegaba ao país despois de que os talibán foran derrocados en 2001 reduciuse dun xeito importante. E a prohibición talibán sobre os cultivos de narcóticos reduciu de forma drástica a produción de opio no que foi durante anos a maior fonte de opio do mundo.