25 aniversario da revolución bolivariana

Co gallo da morte de Fidel Castro, o xornalista Carlos Herrera no seu programa radial da COPE entrevistou dende o estudio o escritor cubano Norberto Fuentes. Autor da mellor biografía de Fidel e relator dos feitos que remataron co fusilamento do xeneral Ochoa e do grande amigo do escritor Tony de la Guardia (Dulces guerreros cubanos), Fuentes sufriu en carne propia ter os amigos equivocados no tempo equivocado no lugar equivocado e marchou para Miami. Entrevistado de ouro para os reaccionarios españois, que usan o tema cubano só para atacar á revolución bolivariana, Inocencio Arias –ex embaixador de Aznar ante as Nación Unidas, entre outros cargos–, que estaba no programa de Herrera, pregúntalle a Fuentes que como explica que unha parte importante dos cubanos siga a Fidel. Antes de contestar Arias advírtelle a Fuentes que na súa resposta non vaia comparar a situación cubana coa da España de Franco, "porque aquí Franco deixou unha economía, a xente podía saír ao estranxeiro se quería –como exiliado político ou exiliado económico–, había unha clase media –media-baixa-– […] e o cubano vive nunha penuria diaria, constante, e non sabe como saír dela, e ese réxime que os colocou nesa situación –sen contar o bloqueo estadounidense– ten adeptos entre bastante xente [...] Como explica vostede iso?". Fuentes contesta que a xente de Cuba está moi comprometida con ese proceso, e Arias responde que se tes 40 anos non podes estar comprometido xa que naciches despois da revolución. Fuentes acláralle que a revolución é unha idea, é un compromiso e, para que o entendan mellor os oíntes españois, engade: "Ese país –antes da revolución– era unha reverenda merda, ese país non servía para nada. Cando Fidel triunfa converte un país de mamboletas –bailarinas de mambo–, prostitutas, tafures e americanos nunha das nacións máis importantes do mundo. Iso calla na xente, o espírito nacional funciona […] A xente tivo escolas, educación; eses universitarios que están aí son fillos da revolución". Arias teima e engade que universitarios tamén os hai en Chile, Uruguai, na Arxentina… e a gran resposta de Fuentes foi: "Quen che dixo a ti iso?". Antes de Chávez e da revolución bolivariana Venezuela era un país racista e clasista, non moi distinto aos países de toda Latinoamérica Quen che dixo a ti iso? De onde tira a xente os seus xuízos sobre Venezuela, sobre Chávez, sobre Maduro, sobre a revolución bolivariana? Acertadamente, Fuentes para falar de Fidel e a revolución cubana describe como era Cuba antes da chegada de Fidel (por se alguén non o sabía): "Unha reverenda merda". E como era a Venezuela de antes de Chávez e a revolución bolivariana? Pois era un país racista e clasista, non moi distinto aos países de toda Latinoamérica. Unha ditadura de partido único con dúas siglas que se alternaban no poder. A mal chamada "bonanza petroleira" que enriqueceu as elites venezolanas, que hoxe son propietarias da maior parte do barrio de Salamanca en Madrid, permitiu de rebote o enriquecemento dalgún dos recentemente chegados (1958-1970) inmigrantes galegos, italianos, portugueses e españois que recolleron parte desa bonanza e a enviaron aos seus países de orixe sen achegar nada material a Venezuela. Corolario dun triunfo de 25 anos resistindo Alén da identidade do pobo venezolano co seu goberno e coa súa revolución baixo o lema "Ahora Venezuela es de todos", cómpre facer un repaso das loitas que mantén o proceso bolivariano: Agresións continuadas ao goberno revolucionario por parte da Unión Europea, Parlamento Europeo e goberno dos Estados Unidos. Estrangulamento económico, sancións arbitrarias, mentiras nos media, campañas de desinformación, prohibición de poder vender o seu petróleo en mercados internacionais, boicot aos seus funcionarios internacionais, expulsión forzada dos seus cidadáns do seu país mediante embargos e sancións económicas que esmagan a economía a niveis de subsistencia. Incursión de políticos representantes dos intereses de Estados Unidos na vida pública venezolana, María Corina Machado. Recoñecemento internacional do goberno ditatorial de Pedro Carmona Estanga e de Juan Guaidó. Prohibición do uso soberano das reservas de ouro depositadas no estranxeiro polo goberno lexítimo de Venezuela e, malia todas estas circunstancias e agresións, aínda hai un pobo que sae á rúa defender a súa revolución porque a xente sabe do antes e despois da chegada da revolución e que tempo é mellor, malia que algún diplomático español non poida ver alén da súa gravata de lazo nin das mentiras do goberno ao que servía.