Nunca como hoxe unha aldea tan pequena, situada a poucos quilómetros da capital da Galiza, se tornara en epicentro informativo para a metade do mundo. En Lamas de Abade, a poucos metros do lugar onde se produciu o sinistro, perto de medio cento de medios de comunicación nacionais e internacionais ateigaban as estreitas vías de acceso.
Canles de televisión vindas de Suecia, Polonia, o Estado español, Xapón, China, Alemaña e Holanda conectaban en directo desde Angrois para narrar ao pé da traxedia o día despois. Para alén das causas que puideron desencadear o sinistro, a pequena vila de Lamas de Abade continúa hoxe consternada pola magnitude do accidente de comboio que custou a vida a 80 persoas.
Xunto a eles, unha morea de turistas e veciñanza dos arredores de Angrois ateigan as poucas vías de acceso que non foron cortadas pola policía. Meniñ@s, idos@s, peregrin@s... Centos de persoas achegábanse ao lugar do accidente para veren de primeira man as secuelas da catástrofe. Cámara en man retratan os esqueletes do comboio que os servizos de urxencia van desprazando das vías para os trasladar a un novo punto en que serán revisados. Xa sen vítimas.
A veciñanza botouse ás vías para rescatar ás vítimas
"Escoitamos un ruído enorme. Fume. Polvo. Pensei que caera a casa do veciño". Así narra Rosa, veciña de Angrois, os primeiros intres do accidente. A partir de aí todo era "caos". Vagóns ardendo "uns enriba dos outros, todos desfeitos", continúa describindo sen afastar a ollada das vías do tren. Ningunha das persoas que foi testemuña do acontecido pode evitar levar as mans á cabeza mentres dá conta da experiencia.
"Baixamos ás vías rachando o valado" que separa a aldea dos camiños de ferro,sinalan @s veciñ@s
![Publicidade 195255]()
"Baixamos ás vías rachando o valado" que separa a aldea dos camiños de ferro. "Que veñan todos os homes!", asegura Rosa que dixeron algunhas das persoas que coma ela decidiron botarse á rúa para auxiliar --antes da chegada dos servizos de emerxencia-- @s máis de 200 pasaxeir@s que viaxaban no Alvia Madrid-Ferrol.
Solidariedade veciñal e cidadá coas vítimas
Anxo foi un dos mozos que se achegaron até o tren. Sen máis ferramenta que as súas mans e un taboleiro de madeira comezou a tirar as primeiras persoas do Alvia. "Sacaban a xente con chapas e táboas", apuntan algunhas das testemuñas. "Até axudaron aos bombeiros" a accederen até o lugar do accidente pois "non conseguían cortar os valos".
"Sacaba a un, deixábao, ía á casa buscar outra táboa e volvía". Anxo conta con serenidade como foron as primeiras horas. Con frialdade afirma que só "quería axudar, non reparaba en que estado estaba a xente". O xornalista que o entrevista fronte a nós para unha canle de televisión estranxeira insiste en preguntar se había crianzas, mort@s ou berros de auxilio no vagón calcinado. Anxo responde: "a xente pedía axuda". Nomes como o de Anxo son os que máis se repiten en Lamas de Abade. "Todos se implicaron moito", subliñan. No entanto, a magnitude da "traxedia" --como a describe Ana Mallo, veciña dos arredores de Angrois-- non deixa indiferente a ninguén. "Non teño palabras", di, para definir o que sentiu cando chegou ao lugar do sinistro e unha muller grávida acababa de ser rescatada. "Avisade ao meu home, dicía". Pouco despois faleceu.
Derrotad@s, exhaustas; @s veciñ@s prefiren deixar de falar coa imprensa. "A min co de onte xa me chegou, prefiro non pensalo", coméntanos un outro veciño que xunto a un grupo de mozos conversan a carón do valado. "Non podemos máis", di outra.
E o certo é que, no día despois, Angrois aínda non espertou do pesadelo vivido no que xa se apunta como o maior accidente de tren do Estado español, pois boa parte da súa veciñanza nin sequera se deitou.
