Unha amnistía para a pesca

Hai moitos prexuízos, sen xuízos previos xustos nin nada que se lle pareza sobre o sector pesqueiro. Si, o sector pesqueiro é acusado e condenado constantemente en base só a eses prexuízos tan ben empaquetados e manipulados habilmente por esas multinacionais da propaganda e da infamia na que se teñen convertido algunhas ONG presuntamente medioambientalistas. Si, é a pesca un sector no que opera, en lugar da presunción de inocencia, a presunción de culpabilidade, e non sobre delitos leves, senón de suma gravidade ao pór en perigo, presuntamente, a biodiversidade mariña e a sostibilidade dos nosos mares. Altos Tribunais afincados en Bruxelas en forma de Comisión de Pesca usan indebidamente o principio de precaución creando e provocando a conciencia situacións ficticias de risco e incerteza avaladas polo despotismo ilustrado duns científicos que viven comodamente nun Bulevar de Copenhague nese novo Deus chamado ICEM (Instituto Científico para a Explotación do Mar); unha máquina perfectamente engraxada para, coa escusa da conservación dos recursos mariños, eliminar a pesca das augas europeas e dar paso a outras industrias ávidas de que os pescadores deixen espazo. Un sector estratéxico Todo se fai de xeito impoluto, primeiro o comisario de quenda, que ocupa a Comisión de Pesca, fai unha proposta de estudo a esa especie de Oráculo danés, proposta teledirixida en base ás pretensións só políticas desa comisión, o grande Oráculo contesta, e a Comisión executa. E a Comisión executa cun integrismo cuasi relixioso, acusando os que se opoñen de ser contrarios á ciencia e á conservación dos nosos mares e a nosa biodiversidade. E así, con todo este contexto, temos enriba da mesa nestes intres ampliar máis as zonas de veda para protexer presuntos ecosistemas mariños vulnerables onde corren serio perigo as esponxas mariñas; temos enriba da mesa vedar zonas á pesca para salvar os simpáticos golfiños aínda que as varadas provocadas pola pesca española a estes mamíferos mariños sexan insignificantes; temos o Ministerio de Transición Ecolóxica e Reto Demográfico soñando con encher os nosos mares de polígonos de eólica mariña e de novas vedas á pesca a través da implantación de áreas mariñas protexidas onde a pesca deberá tamén desaparecer... E todo isto aderezado cunha proposta de regulamento de control a punto de publicarse que se propón vixiar permanentemente os pescadores as 24 horas e férreos controis a este sector aínda que impidan o normal desenvolvemento da súa actividade, porque se entende que o pescador dende que sae ao mar ata que chega a terra só ten na cabeza delinquir e rematar con todos os recursos pesqueiros que se lle poñan por diante. Así que, si, atrévome a pedir unha amnistía para a pesca porque a situación na que se ten posto a este sector tan importante e estratéxico, tanto dende o punto de vista socioeconómico coma dende a súa vital importancia coma subministrador de proteína animal saudable e de baixa pegada de CO2, non pode manterse máis. A pesca leva anos traballando en perfecta harmonía non só cos diferentes stocks pesqueiros, senón con toda a rica biodiversidade dos mares Soberanía alimentaria Xogámonos a supervivencia do sector pesqueiro como tal, e isto son palabras maiores. Si, unha amnistía pensada dende o interese xeral que é manter este puxante sector en moitas vilas mariñeiras do no país, como Celeiro, Burela, Ribeira, Coruña, etc...; unha amnistía pensada en que cómpre normalizar esta anómala situación na que temos unha maioría da poboación a favor de manter as nosas frotas traballando de xeito sostible e dando de comer a tantas familias, e unhas institucións contrarias a esta maioría; unha amnistía pensada en que é insostible manter esa pesada carga que supoñen as políticas de desmantelamento do sector ditadas en Bruxelas e ás veces en Madrid sobre centos de pescadores que democraticamente teñen elixido traballar na mellor profesión do mundo. Creo que a maioría da sociedade o ía entender e admitir coma unha solución a esta eterna contenda entre un sector que quere traballar dignamente e de xeito sostible e uns xestores en Bruxelas e en Madrid que se negan a recoñecer a realidade de que a pesca leva anos traballando nos nosos mares en perfecta harmonía non só cos diferentes stocks pesqueiros, senón en xeral con toda a rica biodiversidade dos nosos mares, incluídas as esponxas mariñas e os golfiños que tanto preocupan agora en Bruxelas. E non pedimos un referendo, porque xa o facemos todos os días cando levamos a porto os nosos produtos e damos á cidadanía eses diamantes nutritivos que son os nosos peixes; as votacións son unánimes todos os días e a opción que gaña é favorable á nosa soberanía alimentaria e a que sigamos dando tanta riqueza nas nosas vilas mariñeiras.