A necrofilia

Acontece en moitos eidos da vida, ese gusto polos finados, que logo do seu pasamento atesouran calidades inauditas. Hainos déspotas que se converten en riquiños, apestados que viran no intre da súa morte en incomprendidos, mais que en calquera caso cando finados se converten en imprescindíbeis creadores. Lembro aquí aquela frase lapidaria, que non sei quen escribiu por vez primeira, mais que di: "Os camposantos están cheos de xente imprescindíbel". Hai unha frase dun dos personaxes de Mia Couto, magnífico escritor mozambicano, que di así: "Os mortos non queren flores, o que eles queren é compañía", o que subscribo e engadiría aínda, "o que eles queren é tranquilidade, ou, dito doutro xeito, que os deixen en paz". Ryuichi Sakamoto O músico Ryuichi Sakamoto xerou unha ondanada de comentarios. O músico xaponés Ryuichi Sakamoto, que veu de falecer hai uns días, por exemplo, xerou unha ondada de comentarios, todos eles encomiábeis, mais non estou certo que todos eles sinceros. Xente a que nin lle soaba o nome, á que se lle preguntas que che dean o nome de unha ou dúas cancións, non lle sae ningunha (téñenas no cabo da lingua, lugar onde se acumulan dúbidas), estouraban en treboadas de sentimentos hiperbólicos. Nas biografías, que leron ás carreiras, falábase dun Oscar pola banda sonora de The Last Emperor de Bertolucci, do antagonista de David Bowie en Merry Christmas Mr. Lawrence, ou da banda sonora de Tacones Lejanos, da Yellow Magic Orquesta, e dun longo etcétera de colaboracións, sempre innovando e sempre na vangarda (que é o que define a un verdadeiro artista dun mono de repetición, algo que pode ser copiado pola intelixencia artificial). Iconas Hai neste mundo de despropósitos toda unha industria de manufactura detrás de imaxes icónicas do cinema, do Rock and Roll, ou aínda da literatura (cada vez menos), mitos doutras xeracións, mais que se perpetúan no consumo de xeracións máis recentes. Están tamén,–oportunistas e hipócritas– os que obteñen rendementos económicos dalgún artista finado ao que desprezaron ou ignoraron en vida, mais polos que agora, os mesmos que lles negaron 'o pan e o sal' (a empatía necesaria para encontrarlle un acubillo nos seus últimos anos), reciben subvencións nauseabundas por elevalos á categoría de mitos locais. Outros mitos Aquí somos moito tamén de necrofilia. Iso non só nas tradicións haxiográficas ligadas a unha versión da relixión católica, senón tamén nunha mestura de prácticas esotéricas. Analicen, se non, os seus propios comportamentos verbo as augas salutíferas, as pedras santas, a Santa Compaña, as herbas milagreiras, as ondas sanadoras, as romarías arredor de mitos reprodutivos, as procesións de cadaleitos e un sen fin de manifestacións que persisten no imaxinario e na praxe colectiva, que bica estatuas, se somerxe en augas santas, se deita en pedras milagreiras procurando a fertilidade, ou realiza esconxuros estraños para liberar os doentes dos seus males. Analicen, esa transversalidade social de crenzas e de ritos na nosa sociedade, que igualan os nacionalistas con españolistas, os liberais burgueses cos proletarios. Eu mesmo, prodúceme vergoña e desacougo recoñecelo, caín nesa necrofilia, cando manifestei sentir mágoa inmensa logo do pasamentos de músicos, actores, escritores... que eran os meus mitos e que, como Sakamoto, me foron morrendo nos meus anos de formación, e, agora de madureza. As confesións do parágrafo precedente axudan a constatar até que punto esa necrofilia pode ser, se cadra, unha marca cultural, embebida na nosa educación sentimental. Serven tamén para entender que non falo dende a distancia de quen se cre posuidor dunha ética superlativa, senón de aquel que analiza os propios comportamentos e os alleos, aínda que só sexa para entender o mundo. Fago, pois, propósito da emenda, recoñecerei en vida os valores e a excelencia de quen considere de mérito, procurarei renovar os meus mitos para que non me vaian morrendo e fique na ausencia desasistido, pois quero vivir nun mundo de vivos e deixar de enviar flores para os mortos.