Cacharros peonís

Un cruzamento peonil resume o conflito da mobilidade urbana actual. Por unha banda, os vehículos queren avanzar rápido sen parar e, en perpendicular, os peóns que "interrompen" fan o posible por cruzar. Para facilitar as cousas aparecen os pasos peonís ou os semáforos e recentemente, os pasos elevados ao nivel da beirarrúa, unha conquista enorme desapercibida. Pola contra, na confusión do chamado "tráfico eficaz", aparecen os semáforos en ámbar para axilizar o paso de vehículos con semáforos en verde para peóns, un perigo para a saúde pública. Con menos coches, é dicir, menos aparcadoiros e con restricións de velocidade, por tanto menos condutores con présa, non sería preciso ningún destes artificios. É dicir, facer o que xa ocorre nos centros históricos en máis zonas da cidade. Mentres, nas dúas situacións extremas hase de tomar unha decisión radical sobre a prioridade. Se a prioridade son os infinitos carrís de asfalto, a máis común, superpóñense dispositivos peonís e, se é peonil, en zonas monumentais normalmente, realízase o soterramento do viario con consecuencias duras nas bocanas de entrada e saída. En resumo, da cota cero fundamental ou baixan os coches ou soben os peóns. Outras veces, debido ao urbanismo inexistente ou malo sobre moitas ladeiras, as conexións peonís fanse necesarias para suturar a fenda entre os barrios altos e os centros máis equipados. Estes artefactos, unidos aos vehículos eléctricos, están a modificar o plano da cidade, lugares inaccesibles antes convertéronse agora en desexables. Ás estruturas peonís, o mínimo que podemos esixirlles é que estean ben trazadas, que aproveiten a topografía e que con pendentes suaves permitan gozar do camiñar a unha altura desacostumada como no extraordinario paseo sobre a muralla de Lugo. É sobre a topografía de Vigo onde a aposta ten sido maior, algunhas intervencións son decididas e outras aparatosas. Sobre as máis soadas: non é a experiencia nas ramplas mecánicas da Gran Vía tan artificial como nun centro comercial? Ou agora, co seu novo Halo, non debería esixirse ao "pequeno" Vialia esa conexión alén do viario? Aos novos dispositivos peonís deberiamos esixirlles que sexan algo máis que unha pasarela que resolva o sobe-baixa urxente, e ás veces penoso, que nos propoñen. Deben ser infraestruturas de primeiro nivel, cada vez máis complexas, con máis dunha posibilidade nos seus itinerarios ao ser percorridos en ramplas ou ascensores, ter ancho dabondo ata convertelos en inesperados miradoiros elevados nalgún punto. Dada a súa visibilidade, poderían incorporar unha iluminación potente permanente, outra puntual ou festiva e mesmo a cartelería dixital para calquera información municipal necesaria. A cuberto en moitas partes e sen descoidar os niveis acústicos, en sombra noutras ou entre vexetación seleccionada. Tamén poderían desenvolver todo tipo de actividades vertixinosas de escalada, skate, tobogáns ou estancias con mesas, cadeiras etc. E estratexicamente poderían formar parte de equipamentos de barrio ou como mínimo, permitir máis actividades como baños, marquesiñas, quioscos, etc. Ben elixida a súa localización, tamaño e programa, estes cacharros en lugar de bichos necesarios poden supoñer toda unha ducha de sensacións que os convertan en cousas urbanas cada vez máis desexables.

Cacharros peonís

O relevo espido

Máis que aseos

Ver de aparcar, aínda

Imaxinar un mapa

Beirarrúas por asfalto

Desexar o lixeiro

O tamaño preciso

As esquinas abertas