En tempos prepandémicos a estas alturas do ano xa tiña feito varias peregrinacións a calquera dos grandes altares da gastronomía de río que temos. Como quen peregrina a Lourdes eu vou debullando as perlas do meu rosario persoal: Casa Ramallo, Mesón de Lázaro, Casa Rula… Falo da lamprea, ese peixe prehistórico, “a princesa verde”, que amas ou odias e que ofrece desde xaneiro ata rematarmos abril unha gama de sabores que mudan conforme avanza o seu ciclo vital. En empanada, timbal, á bordelesa, á borgoñesa, seca ou afumada. Inesquecible a lamprea ao sauternes da sempre recordada Bernadette.
Pero se houber unha anécdota para lembrarmos na casa é aquela vivida a primeira vez que baixamos a Arbo, a un lugar de cuxo nome non quero acordarme.
Antes da chea percorremos a zona dos tanques, onde esperaban a súa vez as lampreas. Un dos propietarios deixoume asir unha e revisar a súa estraña boca. Mentres nos explicaba o proceso de captura nas pesqueiras e a súa posterior elaboración, soltou todo pancho:
—Aquí non usamos ningunha receita do libro do Cunqueiro ese, que non ten nin puta idea de como cociñar a lamprea. Nós temos unha propia.
Ante a nosa cara de pasmo, e coa rapidez do que coida do seu negocio preguntou ao momento:
—Ningún de vós é Cunqueiro, non si?
Aínda hoxe é o día que me pesa non terlle dito que eu si que o era. Véxome coma se fose Clarina de Saint-Vaast, aínda que non teño ollos verdes, pedindo un caíño respectuoso para coller folgos e levarme ao sacrílego Miño arriba, para que o devore a vampiresa mariña.
