As resacas sempre son duras, sexan de viño, de cervexa ou de mosto. Normalmente son duras porque son a consecuencias de festas, celebración e momentos de ledicia máxima nos que o corpo nos pide calquera líquido virtuoso para regar as gorxas secas de tanto berrar. O pasado mércores en Balaídos, face o Barcelona, non quedou unha alma que non acabase o partido rouca e sen voz. Moito me parece que algún tivera voz despois da exhibición de fútbol e poderío nun terreo de xogo que o Celta fixo en 90 minutos impecables. Non hai peros. Nin un só reproche a un equipo que nos devolveu por unhas horas as noites marabillosas en Europa cando o Celta dos Mostovoi & cía se paseaba por Europa coa tranquilidade de saber que, fixera o que fixera, o equipo nunca defraudaba. Nin sequera nas derrotas. O mércores o Celta veu confirmar rotundamente o seu fútbol perfecto de precisión que xa esbozara en Sevilla o domingo. E veu, ademais, confirmar que non pensa renunciar nin un chisco ao seu estilo de xogo, sexa cal sexa o equipo que teña diante. Pero como en toda festa rachada, ao Celta tamén lle tocou baixar ao mundo dos mortais. O domingo en Ipurua a resaca baixou de golpe ao darnos de conta da verdadeira competición e de que, aínda que ás veces as cousas son perfectas, a realidade empéñase en espertarnos de súpeto na mellor parte do soño.
"A alarma que fixo que o Celta despertara de súpeto soou a iso das 22:07 do sábado, hora de Eibar"
A alarma que fixo que o Celta despertara de súpeto soou a iso das 22:07 do sábado, hora de Eibar. Entón, o equipo deuse de conta de que as lagañas non lle estaban deixando ver a realidade e que o Eibar, como era previsible, non lle ía poñer as cousas fáciles. Así e todo o Celta, cuns cantos pesos pesados no banquiño, foi quen de non rendirse e abandonou o letargo para traballar arreo e buscar incesantemente un gol que chegou dun dos nomes propios da semana, Iago Aspas. Confeso que pensei que a volta de Aspas a Vigo ía ser máis 'tímida' e que lle ía costar máis voltar a estar na cúspide futbolística. Cada semana estame a dar argumentos de sobra para confirmar que estaba maís que equivocada. O gol fronte ao Eibar pechou unha semana para enmarcar no que de Moaña lle marcou dos goles ao Barcelona de 'crack', deixando no máis profundo dos ridículos a xogadores experimentados como Pique ou Alves.
"Confeso que pensei que a volta de Aspas a Vigo ía ser máis 'tímida' e que lle ía costar máis voltar a estar na cúspide futbolística"
Pasada a semana (case) redonda, agora que? Preguntámonos todos. Presentou o Celta definitivamente a súa candidatura a xogar en Europa a vindeira tempada? Canto ten de real a clasificación tal e como a vemos agora? Moitas son as preguntas e infinitas as respostas, tantas como afeccionados hai ao fútbol. O único securo é que o Celta este ano, por moito que nos empeñemos, ten que loitar por xogar a vinceira tempada en Europa, por equipo, por ilusión e por lóxica: dous anos seguidos quedando de oitavos piden a berros un paso cara diante decidido e sen medos. Agora só queda crelo.
