Saqueo incesante

Hai uns días tiven ocasión de ver unha película titulada Vida e morte nun almacén. Relata as infames condicións laborais e salariais ás que se ven sometidas traballadores e traballadoras. Adoutrinadas pola empresa para extirpar calquera rastro de conciencia de clase, convertidos en "asociadas", incitadas ao individualismo e á feroz competencia entre compañeiras, o empresariado contrata e despide ao seu antollo, impón ritmos de traballo esgotadores, obriga a longas xornadas de traballo como fórmula para aumentar algo salarios de miseria ou impide calquera posibilidade de sindicación. A ameaza real, o medo ao paro, estrutural, ese "exército de reserva" que sempre procura ter ao seu dispor o capital, como factor paralizante. A cada paso, máis traballadoras e traballadores no "occidente democrático" vense sometidos a estas prácticas empresariais que nos fan retroceder un século. O resultado salta á vista, non pode ser outro, maior explotación de persoal traballador, máis enriquecemento obsceno e rápido dos patróns. E todo está a acontecer sen que os gobernos o impidan. Sen diferenzas de fondo entre a dereita e a esquerda socialdemócrata, non só promulgan leis cada día mais favorábeis para o capital, cada día máis regresivas para as clases populares, senón que nin sequera as fan cumprir cando o capital vulnera os xa máis que escasos dereitos das e dos traballadores. Dereitos laborais Sen "trabucarse de inimigo", sen esperar nada dunha dereita con Feijóo á fronte, que ben coñecemos na Galiza, é imposible, para poder avanzar, non subliñar, non tomar clara conciencia do papel regresivo que o Goberno actual e os seus sindicatos de "cabeceira" están a xogar na perda de dereitos da maioría traballadora. Masivas campañas de propaganda sobre "avances" nos dereitos laborais, non por acaso entusiasticamente apoiadas polos medios de comunicación sistémicos como intento de ocultar a crúa realidade. CCOO e UXT pactan coa patronal unha suba salarial do 4% para 2023 que consolida a perda de poder adquisitivo Se algo nos ensina a historia do movemento obreiro é que ningún dereito foi conseguido sen loita dura e persistente, ningún dereito foi agasallado polo capital. Foi conquistado, á custa de moito sacrificio, moita represión e ás veces con sangue. Namentres aínda resoan os ecos das masivas mobilizacións en Francia, no Estado español reina a "paz social", o que traducido significa renuncia á loita popular, renuncia a mellorar as condicións de vida e traballo, tranquilidade absoluta para os capitalistas. Outra reforma das pensións regresiva, ou a reforma laboral impulsada pola Sra. Díaz que, incumprindo a promesa de derrogación, que nada menos que consolidou definitivamente a perda de dereitos de traballadores e traballadoras das reformas de Zapatero e Rajoy, contou co beatífico apoio de CCOO e UXT. Agora, nun contexto de suba de prezos, de salarios que converten en pobres moitas das persoas con emprego, de beneficios astronómicos da banca e das grandes empresas, CCOO e UXT, con "moito diálogo" sen "disparar un tiro", pactan coa patronal unha suba salarial do 4% para o ano 2023 que non só consolida a perda de poder adquisitivo do persoal traballador do ano 2022, senón que nin garante que compense a inflación do presente ano. Iso si, após o "paripé" do 1 de maio, cos seus líderes ameazando, para consumo das súas aínda crédulas bases, con mobilizarse alá para o outono cando tiñan un acordo pechado coa CEOE. Retroceso Non saen as contas. "Un agasallo político para o Goberno", titulaba un xornal. PSOE, Yolanda Díaz e Feijóo aplauden. O conxunto das traballadoras e traballadores claramente perden. A patronal gaña sen despeitearse. E o que é ben peor, a socialdemocracia política e sindical desideoloxiza, desmobiliza, dificulta a loita dos sindicatos e os sectores máis conscientes das clases populares, fartos do saqueo incesante. Sen resistencia social, o capital avanzará máis a cada paso. O modelo de empresa que están a impoñer non é mais que un "microcosmos" do modelo social que constrúen, un almacén no que vivir e morrer sen dereitos. Non é nada doado no contexto actual frear o retroceso, menos aínda avanzar, mais é imprescindible facelo, enfrontando por descontado unha dereita progresivamente fascistizada, mais tamén a unha socialdemocracia político-sindical que non só non está a xogar un papel de contrapeso, senón que obxectivamente está contribuíndo ideolóxica e practicamente a consolidar. E na Galiza, por fortuna, aínda temos opcións políticas e sindicais ás que apoiar para frear a deriva e conquistar un futuro ben mais digno para nós e os que veñan detrás.