O Tribunal Supremo confirmou a sentenza da Audiencia Provincial da Coruña que impuxo a José Enrique Abuin Gey, alias ‘O Chicle’, a pena de 14 anos de prisión por agredir sexualmente a súa cuñada menor de idade.
Destacan os feitos probados que, “tras montar á menor no coche, José Enrique Abuín Gey conduciu a gran velocidade até o concello de Lousame (Noia). Alí foi até o parque San Mamede, onde se sitúa, dentro del, a capela de San Lourenzo nunha contorna forestal. Tal lugar é moi pouco frecuentado a esa hora nun día como o dos feitos.
Unha vez nese lugar, tras intercambiar unhas palabras e facerse José Enrique Abuín Gey co teléfono dela e gardalo, sacou un coitelo grande e exhibiullo á menor á vez que llo pasaba a modo de advertencia do seu posíbel uso por perto do corpo.
Co coitelo sempre na man José Enrique Abuín Gey díxolle á menor que lle realizase unha felación, ao que ela se negou. Entón el dixo unha expresión semellante a “entón, fóllote”, e requiriuna para que se espise. Unha vez ispe a moza, el deulle un camisón para que ela o puxese, cousa que ela fixo. Acto seguido, José Enrique Abuín Gey colocouse sobre ela no asento de copiloto e, mantendo o coitelo na man e perto do corpo dela como ameaza, penetrouna vaxinalmente até exacular…
.O recorrente expuxo que se aplicase a cuasiprescripción, para diminuír a pena, porque a causa arquivouse inicialmente no ano 2005 e non se reabriu até 2018 e o que expuxo é que: “Con carácter subsidiario á súa pretensión absolutoria, a defensa introduciu no debate, no caso de concorrer responsabilidade criminal, a aplicación de atenuante analóxica do art. 21.6 CP en relación co 21.7 CP, con base fáctica no tempo transcorrido entre o inicial sobresemento da causa e a reapertura da investigación criminal (autos de 10.08.2005 e 12.03.2018) que é moi próximo á vez que marca a prescrición (15 anos) e ao ano en que o delito quedaría prescrito (23.09.2020).”
Sobre a atenuante de cuasiprescripción o TS sinala na sentenza que “a xurisprudencia desta Sala estimou nalgúns precedentes a atenuante de cuasiprescripción, como resposta obrigada a aqueles casos nos que o tempo de interposición dunha denuncia retárdase polo prexudicado, como estratexia de presión na procura dunha solución negociada que evite a interposición dunha querela…. E entre o fundamento da nova atenuante alúdese que aqueles casos nos que a parte prexudicada recorre a unha dosificada estratexia que converte o exercicio da acción penal -cos efectos de toda índole que diso derívanse- nun elemento máis dunha hipotética negociación extraxudicial para a reparación do dano sufrido.”
Con todo, o Tribunal Supremo desestima a posibilidade de aplicar calquera atenuante polo tempo transcorrido desde que a causa se arquiva até que se reabre sinalando que:
“Que se ditase o sobresemento e logo a reapertura da causa non pode, en por si, implicar a cuasiprescripción. Non hai por parte da vítima unha utilización “dos tempos do procedemento” para utilizalos extraxudicialmente, ben para facer dano ao acusado, ben para obter beneficios do tipo que sexan, por exemplo, por medio de extorsións económicas para non denunciar se se indemniza a suma que expón un prexudicado ou outros mecanismos que fagan un “uso indebido” do proceso penal aos persoais intereses dun denunciante, baixo o abrigo dunha “instrumentalización” da súa posición de vítima ou prexudicado para advertir a unha persoa que a extensión do prazo de prescrición do delito cometido utilízao como medida de presión.
Así, como se reflicte, a vítima sempre mantivo que foi violada e non se especifica polo recorrente dato algún que xustifique a atenuación da súa responsabilidade, e menos aínda que revele interese espurio algún na prexudicada para atrasar a investigación dos feitos.
O que concorre, precisamente, é todo o contrario, xa que a vítima comunicou os feitos a unha amiga case inmediatamente a producirse e, a pesar das súas iniciais e razoábeis reticencias, denunciounos ao día seguinte. Despois, cando se sobreseíron as investigacións, como resalta a sentenza ao individualizar os danos ocasionados, tivo que soportar a presenza do seu cuñado no núcleo familiar ao que se reintegrou, obrigando a vítima para soportar, non só a negación da violación senón tamén a acusación de mentir á familia cunha falsa denuncia. É dicir, que o prexuízo foi para a vítima, a quen non se pode responsabilizar do sobresemento, nin da reapertura, e que esta a utilizou por móbil espurio. Nin tampouco o tempo transcorrido desde o arquivo ata a reapertura.”
