O Tribunal Supremo (TS) declarou nulo de pleno Dereito o artigo do Regulamento da Lei de Estranxeiría que permite retirar o permiso de residencia temporal no Estado español a quen estea fóra do Estado durante máis de seis meses no período dun ano.
Os maxistrados concluíron que o artigo está viciado de nulidade porque limita o dereito fundamental de libre circulación dos cidadáns e das cidadás estranxeiras con residencia temporal en España, o que só pode facerse por unha norma con rango de lei, pero non por unha norma regulamentaria como neste caso.
Na sentenza, recollida pola axencia Europa Press, a Sala do contencioso-administrativo lembrou que ningún artigo da Lei Orgánica de Estranxeiría dá cobertura a esa disposición do seu Regulamento e tampouco o fai ningunha directiva europea.
Así as cousas, o tribunal estimou o recurso dunha cidadá de Irán, para quen a Subdelegación do Goberno en Girona declarou extinguida en 2019 a autorización temporal de residencia e traballo por conta allea no Estado español por permanecer fóra do territorio nacional por un período superior a seis meses, de acordo ao informe emitido polo posto Fronteirizo do Aeroporto de Barcelona-El Prat.
En concreto, a muller (que era titular dun permiso de residencia temporal) saíu de España o 3 de xullo de 2018 e permaneceu fóra do territorio nacional por un período superior a seis meses, até o 13 de xullo de 2019. Neste caso, a Administración considerou que era de aplicación a causa de extinción da autorización de residencia temporal estabelecida no artigo 162-2º-e) do Regulamento de Estranxeiría.
Intervención cirúrxica en Turquía
Desconforme coa decisión, a muller recorreu nos tribunais. O xulgado do contencioso correspondente considerou acreditados os feitos, tendo en conta que a propia muller recoñeceu estar fóra de España máis de seis meses no período dun ano.
A recorrente explicou que fora intervida cirurxicamente en Turquía o día 30 de maio de 2019, pero indicou que non xustificara o período de tempo ausente do territorio español, dado que na data da prestación médica xa se superou o prazo dos seis meses que sinala o Regulamento. Ante a negativa do xulgado, a muller levou o seu caso ao Tribunal Superior de Xustiza (TSX) de Catalunya, que tamén desestimou o seu recurso, aínda que cun voto particular.
Os maxistrados alegaron, entre outras cousas, que ela non xustificara ningunha causa de forza maior, e que en todo caso os motivos de extinción da autorización temporal de residencia que estabelece o Regulamento teñen un carácter obxectivo.
Competencia do lexislador
En última instancia, a muller acudiu ao Supremo para reclamar que se anulase a decisión da Subdelegación do Goberno en Girona e que se lle recoñecese o dereito á renovación do permiso de residencia solicitado. O alto tribunal estimou o seu recurso.
En 42 folios, os maxistrados explicaron que se o argumento da causa de revogación da residencia temporal é a saída do territorio nacional nos tempos mencionados debe sinalarse que o que o precepto impón é que quen ten devandito permiso non pode abandonar o territorio español durante o devandito prazo, cando ningún precepto da Lei de Estranxeiría impón esa obrigación nin tampouco que, por efectuar unha saída do territorio nacional polo mencionado prazo, no cómputo anual, deba declararse a extinción do permiso de residencia temporal.
Na resolución, da que foi relatora o maxistrado Wenceslao Olea, o tribunal recalcou que non lle corresponde poñerse na situación do lexislador e determinar se é oportuna unha limitación dese tipo, pero subliñou que, en todo caso, debería facerse por Lei Orgánica e non por norma regulamentaria.
