A uns días das eleccións

Véñenme á cabeza os meses anteriores ao 17 de decembro de 1989, día no que aconteceron dúas cousas, unha irrelevante e outra lutuosa: o meu aniversario e a primeira vitoria electoral de Fraga. Eu acababa de chegar a Compostela para estudar Dereito, e lembro a última frase da última clase antes dos comicios que nos espetou un catedrático: "Non se esquezan vostedes de ir votar o PP". Por se nos despistábamos. Malia ser un rapaz, aínda algo falto de criterio político e vital, quedoume claro que o espírito do 18 de xullo do 36 seguía presente, e ía manterse en boa forma por un tempo. E a partir daquel 17 de decembro os tempos foron chegados. O sainete foise construíndo, favorecido pola lóxica histórica do crecemento do Estado das autonomías, que foi interpretado polo partido único como unha inmensa oportunidade de negocio para a caste que estaba, está e quere seguir estando. Non foron moitos os sobresaltos que lles amargaron o camiño. Xa quixera calquera empresario ou empresaria desenvolver a súa actividade durante trinta e pico anos con un crecemento como o do Partido Popular de Galicia, sociedade pouco anónima e nada limitada. Quitando probablemente o Prestige, co que lles chegou o chapapote ao pescozo, o resto, visto en perspectiva, foi unha balsa de aceite. Incluso houbo unhas eleccións municipais tras o Prestige nas que lle foi de película ao partido único. E nas seguintes autonómicas, pasado un tempo o do barco, non quitaron maioría absoluta porque non lle cadrou. De onde vimos Ese vello tópico sobre quen somos, de onde vimos e cara a onde imos, que tanto lle serviu a Gauguin para un cadro como a Siniestro Total para unha canción, pode servir para reflexionar sobre as vindeiras e inminentes eleccións autonómicas. Adóitase dicir que hai que saber de onde vimos para saber cara a onde imos, pero eu son máis de pensar que aínda que saibamos de onde vimos, moitas veces non é suficiente para saber cara a onde imos, ou –peor– podemos ser plenamente conscientes de que imos onde non queremos ir. Esa é a historia contemporánea do Goberno da Galiza, e quebrar a tradición non vai ser cousa fácil. Aínda que saibamos de onde vimos, moitas veces non é suficiente para saber cara a onde imos Actualmente e a nivel global padecemos un delirio político, no que se substitúe o relevante pola parvada e a gobernantes normais por individuos representativos da peor escoura da sociedade. Velaí o recente caso da Arxentina, un pobo culto agora mangoneado por un botarate. Aquí en Galiza, e a partir da chegada ao poder de Feixoo, levamos certa vantaxe co da parvada. De 2009 ata 2023 o que venderon o partido único, os seus altofalantes e os seus mantidos foi, en esencia, que isto é unha especie de remanso de paz, no que a convivencia cívica é perfecta, o bilingüismo rampante, a sanidade e a educación exemplares, a economía verde unha oportunidade de futuro, o turismo unha mina, e as minas e as pasteiras de papel son economía circular. Non sabemos o que temos, en definitiva. Quen lle ía dicir a Franco que Galiza ía ser a verdadeira unidade de destino no universal. Non podemos ser pesimistas A realidade, porén, é outra. Porque a deterioración dos servizos públicos básicos resulta ser evidente, como tamén a aniquilación industrial do país, o desastre demográfico, ou a absoluta carencia dun proxecto decente de futuro para Galiza por parte dos actuais gobernantes, que en vez de andarse con programas de goberno e lerias polo estilo manterán o seu grande obxectivo: que Galiza siga sendo unha colonia na que catro tecnócratas incompetentes e indecentes lle outorguen carta de natureza a que os señores de sempre arramplen coa riqueza do país. Un sistema de miseria de libro, dos de toda a vida, con señores, señoritos e beneficencia. Un sistema que nestes días, tras a sentenza do Tribunal Supremo sobre o parque eólico de Corme, está de festa. Seica xa hai seguridade xurídica para montar aeroxeradores. Polo ben do país, sería desexable que o capital non pique e se decate de que realmente hai máis seguridade xurídica para colocar muíños en Haití ou en Zambia que aquí. Quero advertir con todo isto que non vai ser fácil que o 18 de febreiro levemos unha alegría. Naquela aula do 17 de decembro de 1989 había xente que acabou ocupando cargos políticos co PP, cumprindo con ese designio do pobo galego de que mexan por nós e dicimos que chove. Mais non podemos ser pesimistas. É unha obriga natural tentar quebrar esa dinámica autodestrutiva. Toca remangarse e traballar sen descanso. E despois do 18 de febreiro, vacacións nas Canarias, como Mariano. Pero sen que as paguen os da Gürtel.