O Réxime do 78 busca goberno

Rematado o tempo do feliz veraneo, onde, grazas á presión das mulleres, o poder político e mediático de súpeto descubriu que o fútbol, e o deporte español en xeral, está dirixido maioritariamente por unha mafia machista e corrupta, decretan os creadores de opinión que é hora de volver á rutina, de enfrontar os gastos da volta á escola, de prezos disparados, do gasoil ao aceite, xa sen céntimos calmantes, de alugueres e hipotecas polas nubes, de salarios que fan mais que difícil a vida a moitas persoas. Coa economía alemá estancada, en boa parte consecuencia da política de apoio á guerra da OTAN contra Rusia na Ucraína, con Francia perdendo influencia nas súas neocolonias africanas, disposta a guerrear para tentar mantela, con centos de miles de persoas fuxindo da represión e a pobreza, tratando de saltar os muros da fortaleza europea a costa das súas vidas, con Israel masacrando o pobo palestino co beneplácito das “potencias democráticas”, e os USA debatendo, como expresión da súa decadencia, se o seu presidente é Trump ou Biden, dispostos, iso si, a morrer matando. E neste contexto, que afecta as nosas vidas moitísimo máis do que queremos crer, o réxime do 78 busca goberno. O 23-X deixou unha situación endiañada para todos. Para o españolismo que a desgusto terá que facer concesións para poder formar goberno, tamén para os nacionalistas obrigados a moverse entre as lexítimas demandas políticas para as súas nacións, que polo demais, mellorarían notabelmente a ínfima calidade da democracia española, e os férreos límites do “campo de xogo” estabelecido polo Estado español, coa petrificada Constitución como arma contra calquera veleidade soberanista real e coa xudicatura e as forzas represivas como garantes do inmobilismo. Neste marco, Feixoo, sen aparente posibilidade de conseguir ser investido presidente, decide, el saberá por que, intentalo. Feixoo, un dirixente político nada fiábel Polo momento o único que está a ficar claro, para quen o queira ver, é que está cómodo cogobernando coa ultradereita é que é un dirixente político nada fiábel, sen principios, sen escrúpulos. Tanto lle ten pedir o apoio a Sánchez para liquidar o “sanchismo” como pedirllo ao PNV ou reconverter, sen despeitearse, a Puigdemont en demócrata, co que un día se pode e debe falar, outro non, mais deixando claro que gobernaría co apoio dos “rompespañas”, se llo deran. A Feixoo tanto lle ten pedir o apoio a Sánchez para liquidar o “sanchismo” como pedirllo ao PNV A este paso, Aznar, aquel que por gobernar era quen de falar catalán na intimidade, un aprendiz. Sánchez, espera a que Feixoo se esnafre e manobra con Díaz de ariete, confiado en obter o imprescindíbel apoio, consciente de que o nacionalismo non pode, aínda que quixera, que non quere, cargar coa responsabilidade de permitir un goberno ultra que non entenderían as súas bases ou, en menor medida, da repetición das eleccións, o que explotará a fondo. Veremos que acontece. Galiza, Euskadi, Catalunya Do lado nacionalista após conseguir concesións para dar ao PSOE a Presidencia do Congreso, como a máis que importante posibilidade, de usar as linguas das nacións nesa Cámara, van xurdindo propostas para apoiar a investidura. A de Urkullu de “reinterpretar” a Constitución para que Euskadi, Catalunya ou Galiza sexan recoñecidas polo Estado como nacións, basicamente semellante a formulada hai anos xa na “Declaración de Barcelona” sen avance algún, non condicionará o apoio do PNV a Sánchez. O BNG dará o seu apoio a cambio de actuacións realistas, posíbeis, se cumpre o hipotético goberno, que mellorarán a calidade de vida das galegas e dos galegos. Mais difícil é saber a que compromisos chegarán Sánchez e o nacionalismo catalán, que formula demandas que non é doado de saber canto teñen de inamovíbeis e canto de autoengano e intento de calmar unhas bases independentistas hoxe en parte decepcionadas e distanciadas das direccións partidarias. O nulo resultado práctico da “mesa de diálogo” pactada por ERC co PSOE, a cambio do seu apoio durante catro anos, non invita ao optimismo. Semella realista pensar que non sería imposíbel que conseguisen unha amnistía, veremos en que prazo e con que condicionantes, mais soa a imposíbel pactar co Estado o dereito á autodeterminarse. Ou o Estado español deixar de ser o que é ou o dereito de autodeterminación non será pactado, será unha conquista dos pobos, e non sen moita loita e sacrificio.Coas cartas sobre a mesa, un réxime borbónico en crise, por mais que non o queiran recoñecer, busca goberno. Veremos con que resultado final. Mentres, a ver se dá dimitido o tal Rubiales.