De bipartidismo español e falsos debates

O primeiro día exercendo como presidente de quenda da UE, Sánchez visita o monicreque Zelenski, reitera o apoio da UE á guerra da OTAN contra Rusia e anuncia o agasallo de catro Leopards máis, que os cartos sobran. Tan intenso programa non lle deixou tempo para interesarse por Pablo González, xornalista detido en Polonia desde hai 16 meses e sen xuízo, ou condenar a ocupación de Palestina por Israel. De ostentar Feixoo esa Presidencia tería actuado de xeito substancialmente diferente a Sánchez? De seguro que non. As muletas do bipartidismo, Díaz e Abascal, simplemente calan e outorgan. Paradigmático. Eleccións á vista, reiteración da xogada-trampa. Os medios de comunicación en tromba recrean o falso escenario de aparente choque de trens entre a dereita e a esquerda española do que, coma sempre, fica excluído o nacionalismo político. Forzan a elección entre o malo e o peor, co obxectivo de que nada substancial mude, para as nacións e as clases populares. Propoñen debates a dous, como moito a catro. Feixoo fuxindo deles, arruína en parte o plan. E fai ben, consciente das súas limitacións, evidenciadas non hai tantos anos naquel inesquecíbel debate con Ana Pontón do que saíu tosquiado, consciente tamén de que non ten ningún programa alternativo a Sánchez, alén de matices nalgunhas cuestións ideolóxicas, as máis vinculadas ás directrices da moral católica, importantes para unha vida menos opresiva, mais sempre aceptábeis para o poder, sobre as que trata de sobrevoar ou pronunciarse ambiguamente. Todo o que os une No marco bipartidista español non hai alternativa, só hai alternancia. Aceptando que hai matices, tamén hai que aceptar que nin en política económica, social, internacional ou no respecto aos dereitos das nacións do Estado, hai diferenza substancial algunha entre a ex socialdemocracia e a dereita ultra. Uns e outros aceptan que o gran capital sempre mande, defenden a política económica e social ditada por Bruxelas, que Washington decida a política internacional, e, como moito, discuten sobre quen defende mellor a sacrosanta unidade do Estado español. Moito balbordo aparente, na realidade, a nada. Compartindo o substancial, quedan para a discusión os flocos, nos que centran a polémica os medios. Unidos na defensa da fosilizada Constitución e da retrógrada monarquía, incluída a protección por activa ou pasiva do emérito corrupto, Feixoo non formula propostas alternativas ás de Sánchez. Non propón políticas económicas diferentes, máis alá de baixar o IVE ao peixe, nin outra política fiscal que a eterna "baixada de impostos" que beneficiará quen máis ten e non tocará, como agora, as grandes corporacións, nin política social que aumente o gasto en sanidade e educación públicas ou dependencia, nin redución do enorme gasto militar, nin máis política en inmigración que valados e morte no mar, nin que o Estado dea marcha atrás na decisión de Sánchez de vender a Marrocos o dereito das persoas saharauís a súa independencia. Nada escoitaremos ao candidato Feixoo de derrogar a lei mordaza, nin de mellorar as posibilidades de acceso a vivenda coa construción pública, nin de incremento de salarios de traballadoras e traballadores angustiados pola alza de prezos. Feixoo até comparte con Sánchez a validez da tan falsamente cantada como progresista reforma laboral da inefábel Sra. Díaz. Debate entre nacionalismo e bipartidismo Falsos debates do bipartidismo español nos que os problemas específicos da Galiza nin existen. Comparten un modelo territorial e competencial que secundariza o noso país. Comparten un modelo produtivo que perpetúa a nosa permanencia no furgón de cola do desenvolvemento. Como comparten un deseño orzamentario que mantén eternamente o noso déficit en infraestruturas. No canto de facer caso á mediática, faríamos ben en pensar por nós mesmos. Experiencia de anos demostra que, querendo ou non, cada voto galego ao bipartidismo español só serve para perpetuar a nosa dependencia e atraso relativo. Por moito que se esforcen medios e analistas, non hai debate de fondo no marco do bipartidismo español e as súas muletas auxiliares, só falsos debates, porque é moitísimo máis o que os une que o que os separa, que só buscan manter o actual statu quo. O único debate minimamente real, de contraste de modelos diferentes no económico, no social, nos dereitos e liberdades, ou no papel que debemos xogar no mundo, é o que se está a producir entre nacionalismo e bipartidismo español. Ese é o debate que xustamente tratan por todos os medios de impedir, de opacar. E por algo será.