A "carga magna"

De certo, nunca unha gralla foi máis oportuna e elocuente. O cronista quixo escreber “carta magna” ou, con máis énfase, “Carta Magna”, mais o que apareceu na crónica foi exactamente “carga magna”. Pleno acerto. A Constitución é, abofé, unha carga magna. Non muro de lamentacións xeremíacas, senón, a cada paso, máis semellante a aquela Lei (“espíritu de febrero”, lembran os máis idosos?) de Asociacións políticas apresentada por Arias Navarro nos derradeiros tempos (Febreiro de 1974) do franquismo formal, forzada pola previsíbel e desexada entrada de España na OTAN e na Comunidade Económica Europea e, como non, co permiso e estímulo da embaixada dos USA, como todo o proceso da denominada transición (transacción, máis ben, en palabras sabias de Victorino Gutiérrez Aller). A represión –tamén lembramos– continuou fortísima, nos anos seguintes, mais o proceso de adaptación xa estaba incubado e en marcha nos estertores da ditadura. Como non, tamén daquela o sistema visou lexitimarse na ollada a todo o espectro ultraespañolista-militarista, que ameazaba con romper a baralla e voltar polos seus “fueros”. Mais non había por que. Os privilexios económicos, financeiros, asociativos, fiscais, eclesiásticos, militares... da clase dominante e das súas forzas coadxuvantes seguían vivos no rexime da monarquía parlamentar, monarquía, de por parte, prevista e amarrada no mesmo franquismo. 'Unidad intangible' A “unidad intangible” de España, dos “Principios Fundamentales del Movimiento”, ficaba a salvo no artigo 2 da “carga magna”: “La Constitución se fundamenta en la indisoluble unidad de la Nación española, patria común e indivisible de todos los españoles, y reconoce y garantiza el derecho a la autonomía de las nacionalidades y regiones que la integran y la solidaridad entre ellas” (que non se diga que non o transcrebemos íntegro...). “Intangible”, “indisoluble”, “indivisible”: que teima, meu Deus! Corenta e cinco anos despois, faise necesario adaptar á realidade 'real' a realidade legal Cincocentos anos, segundo a ortodoxia españolista, para seguir reafirmándose na unidade, cal adolescente inseguro de si: vese que cómpre impoñer o que non se é, o que é preciso verbalizar porque non se corresponde con nada obxectivo nen verificábel. 45 anos despois, case medio século, á maneira de Procusto, faise necesario e virtuoso adaptar á realidade “real” a realidade legal. É a España política a que debe facer encaixe de Camariñas para sobreviver, votos mediante, e a que debe facer frente a todo o reaccionarismo agochado, consentido, non desactivado, colaborador necesario tantas veces, que agora clama ardoroso cal Capitán Trueno ferido. Togas, uniformes, sotanas... en pé de guerra contra unha medida prevista (nen sequer consolidada como lei) que, simplesmente, quer contribuír a un outro clima civilizado e realista: o conflito nacional, o absurdo da configuración unitaria do Estado, a represión como norma. Togas, uniformes e sotanas (que razón tiña Castelao, hai case noventa anos!: militarismo, clericalismo, capitalismo, como santo e seña da España imperial ou con saudades de o ser...), ao unísono, baixo a batuta inmarcesíbel de Aznar, gran corneta da chamada a filas. Escenificación Xa me tarda a escenificación teatral, máxime tendo en conta a calidade, humor e talento dos nosos-as teatristas: un Aznar en avanzada, vestido de Cid Campeador, con F. González e A. Guerra, de Babieca e Tizona, respectivamente, seguidos das hostes ordenadas da CEOE, das empresas do Ibex, da Conferencia Episcopal Española, militares, xuíces, fiscais... En cortexo á parte, os sindicatos españois que se opoñen á transferencia de Rodalies a Catalunya ou da Seguridade Social a Euzkadi. Na nube, escritores orgánicos, xornalistas pagos e pesebristas varios, a lanzaren raios láser desde o ceo. Unha enorme, enormísima, bandeira española híbrida (con aguia imperial e sen ela) cobriría non o escenario senón todo o patio de butacas, para impedir se remexeren os espectadores. Música: “España cañí” e “Viva España”. Á saída do teatro, uns elementos, convenientemente aleccionados e adestrados, petarían nos asistentes á obra cun pau no lombo, pau que levaría escrito en letras ben grandes: “Libertad, carajo!!”. Unha actriz, caracterizada como Isabel Díaz Ayuso, obrigaría aos espectadores máis rebezos a beber á forza unha purrela denominada “Igualdad, te quiero”. E, aínda, un premio especial: un saco de patacas moi pesado coa seguinte lexenda: “Galicia, ayer, esquina verde; hoy, energía verde para exportar”. Por certo, nós, galegas e galegos, que opinamos de todo isto? Ou será que “copinamos”, como aqueles bébedos lugueses da recordación de meu pai (“Ti... “copinas” da guerra? –Da guerra non che sei, mais ti e eu... copinar, copinamos bastante”). Así que... opinamos ou “copinamos”?