As mulleres de Foz que se rebelaron contra a fame da gripe

Aquel tempo estivo marcado na Mariña pola brutal epidemia de gripe que rematou coa vida de 122 veciños en Foz e cunha vaga de fame motivada pola subida de prezos nos artigos de primeira necesidade. O ensaio de Ermida analiza e contextualiza a considerada como última grande peste da historia mundial, chegada a Galiza en novembro de 1918.

Segundo sinala o autor, a mortandade da epidemia viuse favorecida pola falla de medios sanitarios e pola fame, problema que se arrastraba desde finais de 1917. A carestía do trigo por mor da súa exportación aos países europeos participantes na I Guerra Mundial explicaba en parte a situación.

As traballadoras das conserveiras de Foz encabezaron as primeiras protestas en febreiro de 1918. Ante a ausencia de solucións, producíronse na vila repetidos asaltos contra os almacéns de grao, “fenómeno extensíbel ao conxunto de Galiza”.

Como resultado das grandes mobilizacións producidas en Foz, creouse a Sociedade de Socorros Mutuos, unha entidade mutualista que abranxía máis de 500 persoas e que ofreceu até comezos dos cincuenta servizos médicos ou medicinas gratuítas.