O Goberno español levará de novo esta terza feira á axenda do Consello de Asuntos Xerais da UE a súa petición de que catalán, eúscaro e galego sexan recoñecidas como linguas oficiais da Unión a cambio de asumir a factura deste cambio; un asunto que os ministros abordarán por cuarta vez este semestre a pedimento de España pero sobre o que non haberá decisión porque seguen pendentes as análises legais, prácticos e financeiros que o resto de socios reclaman para examinar o fondo da cuestión.
Aínda que inicialmente figuraba na axenda como un punto para adopción, finalmente limitarase a un "intercambio" de puntos de vista no que España fará valer os seus argumentos de que o status das tres linguas cooficiais é un "caso único" na Unión Europea que non pode ser extrapolado a outras rexións, explican fontes europeas. O Goberno, que ata o momento non presentou unha estimación clara do custo que tería a oficialidade das tres linguas, trasladou ao resto de delegacións que España asumirá a factura, a pesar de que a inclusión dun idioma no regulamento que recoñece as linguas oficiais da UE e regula o seu despregamento supoñería segundo as regras que o custo correría a cargo das arcas comunitarias.
En rolda de prensa desde Bruxelas esta segunda feira, o ministro de Exteriores, José Manuel Albares, quitou ferro ao feito de que non vaia a haber votación insistindo en que "o importante non é levalo por levalo" á reunión de ministros europeos, senón que se poida adoptar "un día". "Se temos en conta o exemplo do gaélico, que é bastante máis sinxelo que o caso das linguas españolas, tardaron algo máis de 2 anos ata que Irlanda conseguiu levantar a exencion", declarou.
En todo caso, Albares defendeu que España está "a avanzar" na súa proposta e "cada vez é máis dos Vinte e sete" pois o Goberno ten en conta as puntalizaciones dos Estados membros así como o impacto económico e material da medida en conversacións con servizos juridicos e o resto de socios europeos.
Estimación preliminar
A Comisión Europea presentou unha breve estimación "preliminar" que se basea na experiencia de Irlanda co gaélico e apunta un custo anual de 44 millóns de euros por lingua, o que no caso español elevaría a contía a polo menos 132 millóns de euros por ano. Con todo, Bruxelas avisa no seu informe de que o cálculo non tivo en conta ningunha das especificidades do caso español porque non ten os detalles e que esa avaliación de fondo levaralle "uns seis meses" a partir de que os Vinte e sete adopten unha "posición formal" sobre a cuestión.
Neste sentido, os servizos comunitarios apuntan na súa análise preliminar que será determinante para o impacto financeiro o réxime transitorio que expón España para introducir primeiro o catalán e deixar para máis tarde o euskera e o galego. Dependerá tamén, por exemplo, da bolsa de tradutores e intérpretes capacitados para traballar na Unión Europea nestas linguas, das bases de datos sobre terminoloxía que existan.
Ata o momento, ningunha delegación expresou o seu rexeitamento de plano a explorar a modificación do regulamento pero si foron numerosas as que deixaron claro as súas dúbidas polo temor a que abra a porta a un efecto cachoeira entre outras rexións europeas e tamén se resistiron a entrar nun debate de fondo mentres non haxa sobre a mesa informes detallados das consecuencias legais, prácticas e financeiras do cambio.
España, en tanto que presidencia de quenda do Consello da UE durante este semestre, tivo a potestade de marcar a axenda das reunións dos ministros ata este decembro, o que lle permitiu manter o punto na orde do día entre setembro e decembro a pesar de non contar aínda cos ditames que lle piden outros socios.
Os argumentos do Goberno español
Nun intento por gañar apoios antes da reunión, José Manuel Albares remitiu recentemente un documento aos embaixadores de España en todos os países da UE cos argumentos que teñen que esgrimir nestas capitais para solicitar o seu apoio para que se recoñeza a oficialidade de catalán, eúscaro e galego. En concreto, exponse que a lingua sexa orixinaria dun Estado membro, o que excluiría por exemplo o ruso que se fala nalgúns países, e que conte con recoñecemento constitucional nese Estado.
Así mesmo, para poder conseguir a oficialidade na UE, a lingua en cuestión ten que ser de traballo no Parlamento nacional, algo que xa cumpren agora catalán, eúscaro e galego no Congreso e o Senado. Tamén debe cumprirse co requisito de usarse durante máis de 10 anos nas institucións europeas en base a acordos administrativos entre as mesmas e o Estado membro, algo que xa ocorre coas tres linguas cooficiais, e que os tratados da UE traducíronse á devandita lingua e depositouse unha copia certificada nos arquivos do Consello.
Por último, o Goberno expón que o Estado membro que solicite a inclusión no regulamento lingüístico da UE dunha lingua debe comprometerse a asumir todos os custos derivados do uso da mesma, como xa fixo España.
