As protestas en Francia lideran o 1 de Maio en Europa

A meirande parte dos países do mundo conmemoraron a segunda feira o Día Internacional da Clase Traballadora, unha xornada que no continente europeo tivo a vista posta en Francia, onde 2,3 millóns de persoas se manifestaron en contra da reforma das pensións cuxa aprobación forzou o presidente Emmanuel Macron, informou a Confederación Xeral do Traballo. Malia que o Ministerio de Interior reduciu a cifra a case 800.000 persoas, Le Monde fixo fincapé en que as protestas da 13º xornada de mobilización xeral contra a reforma que eleva de 62 a 64 anos a idade de xubilación xuntaron entre sete e dez veces máis persoas que na mesma data de 2022. A represión policial contra algunhas marchas derivou en enfrontamentos en París, Nantes, Lyon ou Marsella, con máis de 300 persoas detidas e un manifestante con feridas de gravidade nunha man. Tamén decorreron numerosas accións como a breve ocupación do hotel InterContinental en Marsella. Sébastien Fournier, da Federación Sindical Unitaria, apuntou que un dos accionistas do estabelecemento de luxo é o fondo de investimento estadounidense BlackRock, o maior do mundo, “que asesorou a Macron en temas de pensións”. Precisamente Macron foi o centro da ira dos manifestantes, tras usar un recurso legal para aprobar a norma sen o voto do lexislativo e promulgala de madrugada após o aval aos aspectos esenciais do Consello Constitucional, con piñatas coa súa cara sendo golpeadas ou queimas do seu retrato. Desde a marcha en París, o líder da oposición e da Nova Unión Popular Ecolóxica e Social, Jean-Luc Mélenchon, saudou “multitudes como nunca antes víramos nesta data”, e insistiu na loita contra a reforma das pensións, proclamando que “o 14 de xullo lle ensinaremos [a Macron] o significado da palabra insurrección”. Portugal na rúa A Portugal, o 1 de Maio chegou nun ano no que as convocatorias de folga e a contestación social están batendo marcas. Só en xaneiro deste ano foron entregados máis de 200 pre avisos de greve, a cifra máis alta da última década, cun especial impacto da folga no sistema educativo e na rede ferroviaria. As principais mobilizacións no país luso foron impulsadas pola Confederação Geral dos Trabalhadores Portugueses-Intersindical Nacional, baixo o lema “Mais salário, mais direitos, melhores pensões! Contra o aumento do custo de vida”, no que foi definido pola forza sindical como “unha gran xornada de loita nacional, cos traballadores enchendo as rúas e prazas de norte a sur de Portugal e nas rexións autónomas”. A marcha principal, en Lisboa, acolleu a intervención de Isabel Camarinha, secretaria xeral do sindicato, que recalcou que “con medidiñas” non é como o país sairá do “empobrecemento”, mentres que a União Geral de Trabalhadores reuniuse na Torre de Belém, tamén na capital. En Italia, os principais sindicatos desenvolveron en Potenza, capital da rexión de Basilicata, no sur italiano, a manifestación estatal ao tempo que decorrían múltiples actos noutras partes do país, nunha xornada centrada no 75º aniversario da Constitución posterior á caída do fascismo, na que Italia quedou definida como unha "República democrática fundada no traballo". En paralelo, produciuse un pouco usual Consello de Ministras e Ministros, no que foi aprobada unha reforma laboral impulsada pola primeira ministra de extrema dereita Giorgia Meloni, na que entre outras medidas foi aprobado finalizar o programa Renda de Cidadanía, introducido hai catro anos para axudar as persoas en situación de vulnerabilidade a saír da pobreza, e do que se beneficiaron case catro millóns de persoas. Para substituílo, anunciou uns cheques de inclusión cuns criterios máis restrinxidos que non estarán dispoñíbeis até xaneiro de 2024, esgrimindo ademais do alto custo da axuda anterior que esta “desincentiva as persoas en boa forma física, especialmente ás persoas novas, a buscar traballo”. A decisión foi criticada pola oposición como unha “provocación” no marco do 1 de Maio, namentres as forzas sindicais destacaron que as medidas non contemplan nada para aumentar os salarios ou limitar os contratos temporais. No caso de Grecia, ducias de milleiros de persoas saíron á rúa a manifestarse en todo o país, nunhas protestas marcadas polas eleccións do 21 de maio e polas críticas ao Executivo polo deficiente estado dos servizos públicos, sobre todo á rede ferroviaria no país, despois do choque entre dous trens a finais de febreiro que provocou a morte de 57 persoas. “Vós contades ganancias e perdas, nós vidas humanas”, sinalaba un cartel portado por traballadores en Tesalónica, nun día no que a Confederación dos Sindicatos de Empregados Públicos e a Confederación Xeral de Traballadores Gregos convocaron folga. Arredor da conmemoración en Croacia, o presidente dos Sindicatos Independentes, Kre&scaron;imir Sever, explicou que non houbo desfile de traballadores posto que a xente “está cansada dese tipo de manifestacións e de expresar o descontento” dunha maneira que entenden non ten repercusión nas loitas sociais. Pola contra, si se produciu en Serbia, onde en paralelo milleiros de persoas se desprazaron a espazos verdes a grellar, como se festexaba a xornada na antiga Iugoslavia. No que atinxe a Turquía, as marchas tamén decorreron en clave electoral polas votacións do 14 de maio e víronse embazadas pola detención de arredor de corenta persoas de forzas sindicais e progresistas cando trataban de acceder á praza de Taksim en Istambul. Arzu Çerezoglu, secretaria xeral da Confederación de Sindicatos Revolucionarios de Turquía, un dos máis importantes do país, explicou que os militares vetaron as protestas na praza en 1980, algo que só se volveu permitir entre 2010 e 2013. Xa en Moscova, non transcorreron desfiles nin manifestacións polo alto risco terrorista, debullou Alexander Cherchoukov, da Federación de Sindicatos Independentes, no contexto da guerra con Ucraína. Manifestacións en Barcelona e Bilbo En Euskal Herria, os principais sindicatos organizaron até tres mobilizacións, unha conxunta das forzas estatais, CCOO e UGT, e dúas dos sindicatos soberanistas, ELA e LAB, que se localizaron en Bilbo. Tamén en Catalunya os sindicatos estatais se manifestaron unidos, mentres que a Intersindical demandou na súa marcha “suba de salarios, pensións dignas”. Na capital española, Madrid, tres ministras e un ministro do Goberno conformado por PSOE e Unidas Podemos participaron na manifestación convocada por CCOO e UGT.