As mulleres contra o avance da extrema dereita

Tras a vitoria de Massa na primeira volta das eleccións de Arxentina, o candidato peronista agradeceu o seu triunfo ás mulleres, asegurando que foran elas as que puxeran freo ao avance do candidato ultradereitista, Milei. Así o sinalaba tamén a enquisadora CB Consultora, que cifrou en 12 puntos a diferenza no comportamento electoral. Non se tratou de algo illado, de acordo coas enquisas realizadas en diversos países, coa pequena excepción de Le Pen en Francia, as mulleres votan menos que os homes a candidatos e opcións de extrema dereita. Segundo o postelectoral do CIS, se nas eleccións do 23-X só tiveran participado homes, a vitoria da dereita tería sido contundente. Diferenzas claras tamén na intención de voto, as sondaxes previas ás eleccións sinalaban que os homes que tiñan pensado votar a Vox eran o dobre das mulleres. Algo semellante se rexistrou en Chile, onde a plataforma electoral Decide Chile concluíu que o segmento poboacional chave para o triunfo de Boric foron as mulleres novas, que votaran ata nun 67% polo candidato progresista. Igualdade e dereitos O mesmo acontece con outras formas de participación política. A oposición das mulleres e do feminismo organizado contra a extrema dereita multiplícase en protestas e manifestacións multitudinarias, mobilizacións e fórmulas diversas de micromilitancia pop. Referímonos, por exemplo, ao manifesto asinado polas swifties (fanáticas de Taylor Swift) contra Milei, que acadou máis dun millón de lecturas en menos dunha hora. As razóns son claras, a extrema dereita é un dos principais inimigos dos avances dos dereitos das mulleres e das persoas Lgbtiq. Os candidatos da extrema dereita, líderes da reacción alimentada ao calor das redes sociais, non dubidan en negar as desigualdades de xénero ao tempo que se opoñen sistematicamente aos dereitos sexuais e reprodutivos e reclaman unha visión tradicionalista do pasado no que as mulleres se dedicaban unicamente as labores reprodutivas. Este non é o único motivo que explica que as mulleres opten menos por opcións de extrema dereita. As diferencias de xénero no sentido do voto teñen provocado un enorme interese por parte de estudos politolóxicos que amosaron a natureza complexa das fendas de xénero nas preferencias políticas. Diversos traballos demostraron a menor propensión das mulleres a decantarse por opcións identificadas como ultra, e, polo tanto, a súa maior preferencia por opcións consideradas moderadas. Así como o seu maior distanciamento de opcións que non gozan dunha ampla aceptación social. Así mesmo as mulleres apostan máis por Estados fortes que garantan amplos dereitos sociais, e manifestan menos prexuízos a hora de explicar o sentido do seu voto. Votantes radicais Mais para entender a relevancia da fenda, é importante comprender non só por que as mulleres se senten menos atraídas polos partidos de extrema dereita, senón tamén por que estes partidos teñen máis atractivo para os homes. Os votantes da dereita radical, os activistas e os membros e candidatos dos partidos son, malia a crecente visibilidade dalgunhas mulleres, na súa maioría, homes. De acordo coas investigacións realizadas, as opinións antiestatistas dos homes, a súa maior propensión a exercer o voto dende a desafección política, a súa maior preocupación polas cuestións da lei e a orde e a súa inclinación por un enfoque máis duro contribúen á fenda de xénero no apoio ás novas opcións de extrema dereita. Urxen renovadas alianzas entre o feminismo e a esquerda que favorezan novas masculini-dades desertoras do patriarcado Así mesmo, os homes tamén tenden a ser máis conservadores que as mulleres en cuestións relacionadas cos valores e prácticas culturais tradicionais reivindicadas por estas opcións extremistas, especialmente en cuestións vinculadas coa inmigración e cos roles de xénero. Non se trata tanto, como algunhas veces se pretende, de que os homes se decanten por estas opcións por ser os máis prexudicados pola globalización (en termos económicos certamente non é así, o desemprego e a pobreza seguen fortemente feminizados), senón polas respostas que estas opcións ofrecen aos cambios sociais. Fronte á diversidade, á ampliación de dereitos, aos cambios nos roles de xénero e nas relacións persoais, a extrema dereita reivindica un modelo de masculinidade tradicional que pode amosar sen rubor a forza física e a violencia e que, do mesmo xeito, serve de modelo á nación, como unha gran e ordenada familia patriarcal. Neste contexto, urxen renovadas alianzas entre o feminismo e a esquerda que favorezan novas masculinidades desertoras do patriarcado e sirvan tamén de dique de contención contra a extrema dereita.