Kissinger, "o malo de todo isto"

Recentemente lin o libro La retirada, de Vijay Prashad e Noam Chomsky, no que Chomsky falaba dunha charla, titulada A guerra xusta, que dera na universidade privada militar de West Point. Estados Unidos é un país de países, un buraco de experiencias complicadas de entender, principalmente para nós, os seus principais "aliados", e non tanto para o resto do mundo próximo e afastado que o sofre acotío con embargos, agresións, ameazas e morte. Que a principal e máis prestixiosa escola militar estadounidense, West Point, sexa privada e que os seus oficiais, dende os tenentes até os xenerais, obedezan a plutócratas instalados no poder executivo e lexislativo, dános unha borrosa idea de como funciona un país que agora semella ser unha franquía sen goberno. Pero Estados Unidos é o mesmo país no que Donald Trump é un presidente a un paso da cadea, Nixon renuncia por un escándalo que aquí non tería a maior consecuencia, retírase co rabo entre as pernas de Vietnam, ten no seu congreso a Alexandria Ocasio-Cortez e o maior pensador alternativo vivo, Noam Chomsky, é convidado a dar unha charla na "fábrica" de brazos executores do poder militar estadounidense. Un ideario No Home unidimensional, Herbert Marcuse, daquela profesor en Estados Unidos, narra a explotación do home por parte do sistema capitalista. Que a principal crítica contra o capitalismo no século XX nacera e se publicara sen ningún problema nunha universidade estadounidense cadra perfectamente coa charla de Chomsky aos cadetes de West Point. Heinz Kissinger, xudeu-alemán refuxiado en Estados Unidos fuxindo da civilizada Europa nazi, é tamén parte dese xogo de clarescuros que é a política estadounidense. Unha política exterior guiada por intereses e non por valores. Utilitaria, calculada, fría, inhumana, sanguinaria, terrorífica, organizada e, ás veces, errada, fracasada e tamén valente, como cando loitou por derrotar o fascismo en Europa. Guste ou non, Henry Kissinger fixo o seu traballo a conciencia. Defendeu os intereses do seu país de adopción custase o que custase A prensa deuse un banquete vintage resucitando a necesaria colaboración estadounidense no entorpecemento do goberno democrático de Salvador Allende e o seu posterior derrocamento. A viaxe de Kissinger a Chile en 1976, coa aperta de mans co ditador chileno Augusto Pinochet, serve de epitafio para este equilibrista da diplomacia e tamén para a maior parte dunha Europa que mantivo relacións diplomáticas no nivel de Estado coa ditadura chilena (salvo honrosas excepcións) e negou a entrada a milleiros de exiliados políticos. Guste ou non, Henry Kissinger fixo o seu traballo a conciencia. Defendeu os intereses do seu país de adopción custase o que custase. Deberiámoslle exixir á política exterior estadounidense o ideario da madre Teresa de Calcuta? Realmente, é inexixíbel. A apertura estadounidense a China e á Unión Soviética tampouco pode verse no plano das boas intencións senón dos propios intereses, e iso tamén é un importante logro de Kissinger. Pola Casa Branca pasaron infinidade de presidentes sen que se albisque unha mudanza nos patróns de conduta do imperio cara ao resto. Unha guerra silenciosa declarada ou non declarada estrangula Estados que non comungan coa plutocracia estadounidense. En nada mudou a situación dende 1973 até hoxe. Guerras cirúrxicas e de maior relevancia. Apoio a revolucións "democráticas" contra gobernos incómodos. Golpes de Estado, estrangulamento económico… Bloqueo a Cuba A oposición cubana e un importante grupo de iluminados pensadores aseguran que o bloqueo estadounidense á República de Cuba e as leis posteriores que o acrecentaron, e nas que por certo Kissinger tivo responsabilidade directa na súa creación e mantemento, son unha escusa do Goberno cubano para xustificar o inxustificábel, para lexitimarse no poder e no tempo perante un inimigo externo que non é nin malo nin agresivo. Os principais países vítimas da inxustificada e ilexítima agresión estadounidense (Cuba, Irán, Corea do Norte e Venezuela) non dubidaron nin dubidarían en sentar co agresor e darlle a man. Dende a visita de Obama a Cuba, as xuntanzas de Trump con Kim Jong Un, pasando polos acordos con Irán que o propio Trump derrogou, até o intento de Chávez de falar con Obama no Cumio das Américas ou os chamamentos civilizados de Nicolás Maduro a Estados Unidos para "sentar a falar", o agredido, intelixentemente e pensando no seu interese, non dubidaría en estreitar a man do agresor. Por iso, non axuicemos a Kissinger só pola visita a Pinochet (unha foto aínda non substitúe mil palabras) e desexémoslle que descanse en paz… se o merece.