Investir en paz e cooperación ou en armas e destrución

Por que España envía carros de combate Leopard 2A4 que, segundo a ministra de Defensa, hai poucos meses non estaban en condicións para o seu uso? Está claro que o anuncio non responde a unha razón de eficacia, senón a unha razón de relato. O relato que se iniciou co cume da OTAN en Madrid en xuño de 2022, onde se aprobaba aumentar o orzamento de defensa dos países membros nunha renovada escalada militar como resposta ante a agresión dunha potencia nuclear, Rusia, contra un pobo soberano, Ucraína. Unha resposta que non seguía as recomendacións do secretario xeral de Nacións Unidas para concentrar os esforzos en parar as hostilidades e negociar a paz, senón en aumentar o gasto militar a escala global. Pero que se esconde tras este relato, tras o xesto para a galería de enviar algúns carros de combate que hai meses estaban "en estado lamentábel"? A vontade manifesta do Goberno de aproveitar a oportunidade para volver investir nunha industria de armamento 'Marca España' que ano tras ano o Instituto Internacional de Investigación para a Paz de Estocolmo, o Sipri, lembra que é a oitava potencia exportadora a nivel mundial, unha posición que mantén desde 2013 e que segundo o seu último informe de marzo se consolidou cos acordos alcanzados con Arabia Saudí tras o inicio dos ataques contra Iemen en 2015. Cando España aínda está á cola dos países da UE en axuda internacional ao desenvolvemento, decide redobrar os esforzos en seguir encabezando o top ten da industria da morte. Gasto militar E que pensa a xente ante esta política? Segundo os datos do Instituto Catalán Internacional pola Paz dados a coñecer en marzo de 2023, o incremento de gasto militar que está a aplicar o Goberno español amparándose no ataque ruso contra Ucraína é innecesario para unha maioría da sociedade catalá. Así o apunta a Enquisa sobre convivencia e cohesión en Catalunya 2022, segundo a cal un 62% dos cataláns cre que o Estado español destina demasiados recursos ao orzamento militar e de defensa. A última vez que o CIS preguntou, en abril de 2022, o resultado foi que máis da metade de españois non apoiaba o aumento do orzamento de defensa. Desde entón o CIS non pregunta sobre o tema. Pero en 2023 o orzamento do Ministerio de Defensa de España aumentou un 26% e segundo o Centre Delàs d'Estudis per la Pau este aumento foi moi superior, xa que só a través do Ministerio de Industria en axudas de I+D para financiar os Programas Especiais de Armamentos aumentaron un 126% con respecto a 2022. O pasado 15 de febreiro, conmemoramos 20 anos das históricas manifestacións contra a guerra en todo o mundo. Eran os tempos en que o ex presidente George Bush pai se queixaba de que "a política exterior dos Estados Unidos non a poden marcar as manifestacións de Barcelona". Este Goberno aprobou o maior aumento do orzamento militar da historia. Pero en tempos de Aznar era fácil saír á rúa para mobilizarse pola paz. As manifestacións en contra da guerra de Ucraína non sacaron as masas en 2023, tampouco nos imos enganar. O contexto cambiou, certamente, pero a industria armamentística aproveita a oportunidade para gañar posicións nesta nova guerra cultural. E se non gañamos a batalla da rúa aínda aguantamos a posición na batalla demoscópica. Pero de pouco serve esta vitoria se non se traduce politicamente nas urnas nin xera ningún custo electoral para o Goberno que aprobou o maior aumento do orzamento armamentístico da historia de España no medio dun ciclo inflacionista. Industria da morte Aínda que é certo que necesitamos unha política de seguridade europea que responda ás ameazas reais, e que o pobo de Ucraína ten o lexítimo dereito a defenderse ante a agresión das tropas rusas, ningunha destas dúas certezas serve para branquear o maior investimento destinado á industria española da morte, unha industria que, por certo, vende armas ao Reino de Marrocos, que á súa vez libra a súa particular guerra contra a Fronte Polisario no territorio liberado do Sáhara Occidental, un país ao que España abandonou á súa sorte sen garantir a celebración do referendo de autodeterminación auspiciado por Nacións Unidas, a pesar de ser a antiga potencia colonial, contravindo a legalidade internacional dito sexa de paso. Pero do Sáhara Occidental tampouco se pregunta nas enquisas do CIS. Non sexa que lles estrague a presidencia de quenda da UE para o resto de 2023.