Impunidade e mentira

Se os Estados Unidos de América (EUA) deciden paralizar o envío de armamento, munición e outro material a Israel, o Estado sionista en menos dunha semana terá que pór fin ás súas operacións militares en Gaza; sábeo Joe Biden, sábeo Benjamin Netanyahu e sábeo o mundo enteiro; pero esa decisión EUA non a vai tomar. Despois de case 30.000 persoas asasinadas en Gaza, a metade nenos e nenas, e un número de persoas feridas que supera as 60.000, Israel non vai parar por iniciativa propia. E mentres prosegue coa matanza, os EUA e a Unión Europea manteñen o discurso do primeiro día, cualificando de vítima a quen vén actuando como verdugo desde a súa creación en 1948, e exerce como punta de lanza dos intereses imperialistas na rexión. No mes de outubro moitos pensaban que o problema ía estar exclusivamente nos 365 km da Faixa de Gaza, con actuacións puntuais do exército israelí en Cisxordania e o Líbano, e unha duración de poucas semanas ou, como moito, un par de meses. Pero calquera que teña algo de idea do que se move na rexión, sabe que Israel é por si mesmo un axente de inestabilidade, e que nos últimos anos posicións e alianzas que se consideraban inamovíbeis mudaron. A crise do mar Vermello A situación no mar Vermello é consecuencia directa do masacre en Gaza. Deixouno claro a milicia hutí ao anunciar que os seus ataques eran resposta á actuación israelí, e dirixiríanse unicamente contra intereses de Israel e de quen o apoiase. A ruta do mar Vermello é estratéxica para o comercio marítimo internacional. Por ela circula 30% do tráfico de contedores e 12% do comercio mundial, e nun dos extremos está o canal de Suez. O grande impacto da actual situación comprobámolo co dato de que no pasado mes de decembro reduciuse nun 60% o número de contedores que circularon por ela, en comparación co mes anterior. A hipocrisía occidental traslada o discurso de que as súas son operacións cirúrxicas, urxentes e necesarias contra terroristas Ademais, a sensación de perigo encareceu fortemente o transporte, obrigando as consignatarias a escoller entre pagar unhas primas de seguro que se teñen triplicado, caso de manter a navegación por esa ruta ou bordear a costa do continente africano, asumindo un aumento de entre 12 e 15 días nos prazos de entrega da mercadoría e o aumento de custos de navegación. As grandes empresas do sector loxístico calculan que, caso de manterse no tempo a actual situación, podería romperse a cadea de abastecemento de compoñentes e materias primas, con unhas consecuencias para a economía occidental que multiplicarían por cinco a situación derivada do peche do canal de Suez en marzo de 2021 polo encallamento durante seis días do Ever Given. A resposta occidental O bombardeo de territorio iemení por parte de Estados Unidos e Reino Unido e a operación que está organizando a Unión Europea, de ser obra doutros, presentaríanse diante da opinión pública como accións de guerra condenábeis por ser contrarias á famosa orde internacional baseada en regras. Pero a hipocrisía occidental traslada o discurso de que as súas son operacións cirúrxicas, urxentes e necesarias contra terroristas, co único e loábel obxectivo de que volva a tranquilidade á zona, para garantir a liberdade do comercio marítimo internacional por unha ruta estratéxica. Proba de que estamos diante dunha nova acción imperialista cometida por quen se consideran amos do planeta e con potestade para atacar a quen queiran, en función exclusivamente dos seus propios intereses, é o feito de que uns ataques que se nos presentaron como urxentes e necesarios non contaron con apoios importantes na rexión. Países como Arabia Saudí ou Exipto, pese ás presións que recibiron para implicarse non o fixeron e denunciaron que a crise ten a súa orixe no que acontece en Gaza. A pacificación relativa do Iemen, tras unha cruenta guerra civil con 400.000 mortes, permitiu o restablecemento de relacións entre Irán e Arabia Saudí, que apoiaban ás faccións iemenís en loita. Nunha zona na que un mínimo movemento pode ter consecuencias, a actual crise pode facer saltar polos aires a fráxil paz á que se chegou grazas ao labor paciente de China e volver a enfrontar a dúas potencias rexionais que son inimigas tradicionais. Os hutís teñen manifestado repetidas veces que porán fin aos ataques se Israel fai o mesmo coas operacións en Gaza; entón por que as potencias occidentais defenden os bombardeos sobre territorio iemení en vez de cortar o abastecemento de armas e material a Israel? Será que hai interese de EUA por manter a inestabilidade na rexión e trabar así o aumento da influencia do seu principal competidor, China?