Cambio de rumbo na política antidrogas de México e Colombia?

En Cali, Colombia, tivo lugar os días 7 e 9 de setembro a Confe-rencia Latinoamericana e do Ca-ribe sobre Drogas. O día do peche atopáronse alí Andrés Manuel López Obrador, presidente de México, e mais Gustavo Petro, presidente de Colombia. A mi-sión era reformular a política de drogas. Participaron máis de 19 países da área. No ano 2006, Felipe Calderón, do PAN, proclamouse presiden-te de México. Pouco despois, se-guindo as presións do Goberno de EEUU, iniciou unha guerra contra o narcotráfico, que en México tiña chegado a adqui-rir un gran poder, influencia e potencia económica. Os EEUU culpabilizaban os demais países dos desastres sociais e persoais que causaba o consumo de dro-gas no seu interior. O goberno de México orientouse á persecución das organizacións de narcotráfico implicando toda a policía e mais o exército. Ao pouco tempo México alancaba no "capitalismo gore", na expresión de Sayak Valencia. Que unha política de drogas ba-seada na prohibición, na organi-zación da violencia de Estado, en inculpar e marxinar, en sumir nas prácticas delituosas, clandesti-nas... ía acabar nunha calamida-de de violencia social proxectada sobre case toda a extensión da so-ciedade era algo claro: o exemplo de Colombia anos atrás era bas-tante para xulgar que combater por pura violencia a circulación de drogas non tiña oportunidade de resolver o problema, pero si de agravalo e crear outros problemas peores. O moito diñeiro non hai maneira de contelo. Para cugu-lo, a prohibición e persecución militar da circulación das drogas deixa o monopolio do tráfico e do consumo en mans de organiza-cións moi, moi delituosas. México-EEUU Dáme rabia a forma na que o Goberno gringo descargou a culpabilidade sobre os demais: argumentaron, moi diplomatica-mente, que quen tiña que com-bater o narcotráfico polas armas era México, Colombia e demais, coma se fosen os causantes do problema. Ao implicar o exército e a intelixencia militar mexicana na persecución do narcotráfico, os EEUU tamén conseguían in-troducir os seus corpos de inte-lixencia dentro do exército e a policía mexicana, e, segundo va-rios analistas, dábanse mesmo fi-nanciado co propio narcotráfico, anque disto eu non podo dar fe. O resultado foi que, dende 2007, os crimes causados polo narcotráfico foron moitos e con-tinuos. Eran asasinados da forma máis ostentosa 40 persoas todos os días. Os "cárteles" províanse de armas nas tendas legais dos EEUU, onde a venda de armas é libre. Co seu moito diñeiro e formidable organización, traían as máis eficaces armas mercadas legalmente no país do norte, an-que pasadas ilegalmente a Méxi-co. Cando o Goberno mexicano lle di ao Goberno gringo que limiten a adquisición de armas polas organizacións do narcotráfico, os EEUU respóndenlle que nos EEUU a venda de armas é libre. Isto é: os gringos meten a México nunha persecución ao tráfico de drogas que causa un marasmo social de asasinatos na sociedade mexicana e, ao tempo, lle vende libremente as armas ás propias organizacións do narcotráfico. Isto non é o único: cada vez que se descobre un "narcotúnel", isto é, un túnel subterráneo que atra-vesa a fronteira México-EEUU, sempre se sabe a boca do nar-cotúnel en México. Non aparece a outra boca en EEUU. Cando algún axente da DEA era ulti-mado en México, rapidamente obrigaban a entregar os asasinos. Nunca aparecían os asasinos de 40 mexicanos diarios... Felipe Calderón Xa ultimamente xulgaron a Gena-ro García Luna, ministro de Inte-rior con Felipe Calderón, por estar subornado polo cártel de Sinaloa e seguir unha política de beneficiar este cártel e perseguir os outros da competencia, é dicir: o propio ministro do Interior de Felipe Calderón estaba involucrado no afortalamento de organizacións do narcotráfico. Felipe Calderón, acubillado en España, ao parecer en Madrid, tivo que esconderse. Foi moi chocalleiro cando a fundación de Aznar, que tiña organizado un seminario onde o virtuoso Felipe Calderón tiña programada unha sabia inter-vención xusto no intre no que García Luna estaba a ser conde-nado en Nova York, e polo tan-to a xustiza mexicana empezou a reclamar o seu ex presidente: aquela fundación de Aznar reti-rou discretamente o seu flamante Felipe Calderón do programa. Agora parece que estes amados países, "vítimas, non vitimarios" ousan contradicir a nefasta po-lítica meramente punitiva im-pulsada polos EEUU e outros poucos países, que tanto dano vén facendo e tan pouco vén con-seguindo. Oxalá dean cambiado o rumbo e teñan moitos éxitos