Arxentina: "conxuntura de merda" ante as próximas eleccións

A finais de outubro deste ano hai eleccións na Arxentina. O pobo arxentino, ese que aínda fica no país, recibe paus día si día non por parte dos seus distintos Gobernos desde tempos inmemoriais. Se o Brasil é o país do futuro (futuro que nunca chega), a Arxentina é o país do pasado, pasado que nunca chega. No pasado alcanzou a ser a oitava economía máis poderosa do mundo pero eses postos ficticios da historia obedecen a realidades tan inesperadas como unha guerra mundial e un continente devastado con fame de trigo e carne. De México á Arxentina, toda Latinoamérica sufriu na mal chamada década perdida de principios dos oitenta por non poder devolver os préstamos que desde Estados Unidos ían construír a nacente industria local. Estaba de moda nesa época a denominada política de substitución de importacións. Venezuela soñaba con industrias para compoñentes de cazas F-16 e Arxentina con reactores nucleares. Pero a crise deses anos e a quebra fulgurante dos bancos estadounidenses acabou con todo ese soño latinoamericano: había que devolver os cartos xa! Un pesadelo financeiro Aí comezou un calvario que desde finais dos 80 até a actualidade mantén a poboación latinoamericana pagando algo impagábel. O pesadelo de cadrar as finanzas públicas e anular o déficit faise a costa da xente. Nin servizos públicos nin Estado nin salarios dignos, todos os ingresos públicos están destinados a calquera outra cousa. Unha "santa compaña" de presidentes iluminados por diversas teorías económicas aterrou na historia latinoamericana, desde Carlos Andrés Pérez, Menem até Bolsonaro e por suposto Pinochet. Os resultados para a xente son desastrosos. Cada día máis pobres, cada días máis lonxe dunha vida digna. Despois vén o fado das pandemias, da guerra de Ucraína, do proteccionismo económico do hemisferio norte... por onde saímos disto? A máis próxima e importante cita electoral é Arxentina. Anda todo o mundo atemorizado pola posíbel futura presidencia de Javier Milei, pero o "tolo da perruca" non é a enfermidade senón o síntoma. Os votos del están nesa maleta de promesas incumpridas e non na eliminación da educación sexual ou nas súas pallasadas. A única proposta interesante para os arxentinos é a dolarización oficial da economía. Extraoficialmente, toda Latinoamérica está dolarizada desde hai décadas (incluídas Cuba e Venezuela), só Panamá e Ecuador teñen como moeda de curso oficial o dólar estadounidense. Esa dolarización non significa "entregarse" ao poderoso imperio, pois hoxe o dólar estadounidense pasou de ser moeda estadounidense a ser a koiné das transaccións internacionais. De nada serve que 40 Estados decidan pagar mentres o resto do mundo exixa o dólar. Hoxe non é algo imposto, senón simplemente suposto. O peor do fenómeno Milei é que, como parece tan malo, os outros dous principais candidatos poden até parecer bos cando son un desastre Despois das primarias A idea optimista de que a dolarización remataría con inflación é moi optimista. O experimento da dolarización arxentina de Menem-Cavallo rematou en desastre. Nin o seu inventor Cavallo puido subir dun paupérrimo terceiro posto na carreira presidencial. A proposta é simple: hai tantos dólares ou pesos como reservas hai no Banco Central. Así, o Estado non pode recorrer ao déficit porque está suxeito ás reservas existentes. "De onde non hai nin Deus exixe", aseguran os venezuelanos. Se con todo o noso salario non pagamos nin luz nin electricidade nin comida, a fin de mes temos un superávit saneado, iso si, sen poder ler, nin comer nin bañarnos. Iso non é o peor do fenómeno Milei, senón que, como parece tan malo, os outros dous principais candidatos, Massa e Bullrich, poden até parecer bos cando son un desastre. De nada serve ler análises de entendidos, incluída esta, se non se pasou fame ou se non se ve un futuro. A Arxentina é hoxe unha conxuntura de merda e, despois da vitoria de Milei nas primarias, o 15 de agosto o Goberno arxentino depreciou o peso por exixencias do FMI. Lonxe quedaron as chamadas da Rusia de Yeltsin a Cavallo para que lle fixera unha "reparación" de urxencia á misérrima economía postsoviética. Ambos os dous son historia e exemplo da nada máis absoluta. Pero Arxentina é un pobo afeito a toda clase de incertezas. Aínda que non aparece como favorita nas enquisas, non debemos esquecer a candidata de esquerda, Myriam Bregman. A súa loita para unha Arxentina dos seus cidadáns é a nosa loita.