O noso home en Ancara

Recep Tayyip Erdogan, presidente turco, é dentro de Occidente o principal valedor de todos os réximes sinalados pola Unión Europea e Estados Unidos. Hai poucas semanas contábame un diplomático venezolano, representante do seu país no Estado español, a infinidade de problemas que pasaba por mor das sancións estadounidenses contra o goberno (o pobo) venezuelano. A principal era a imposibilidade de abrir unha conta en calquera banco español e, xa que logo, a imposibilidade de cobrar o seu salario. En todo este quebracabezas sancionador entran países inesperados como Turquía e políticos aínda máis inesperados como Erdogan. Recentemente vin as imaxes da recepción de convidados internacionais na toma de posesión do presidente turco e fixeime en que Erdogan lle puña a man no peito a Maduro en sinal de saúdo. De máis está dicir que este era un saúdo máis que achegado dun home de orixes humildes dun país humilde que hoxe é peza fundamental na xeopolítica mundial. Un político hábil Así como Estados Unidos tiña o seu patio traseiro en Latinoamérica, a Unión Europea teno en Turquía. Son milleiros de millóns os que gasta Europa na protección das súas fronteiras utilizando Turquía como primeira muralla disuasoria e como lugar de refuxio para os centos de miles de refuxiados de Paquistán, Iraq, Irán, Siria, Afganistán… Así como Estados Unidos tiña o seu patio traseiro en Latinoamérica, a UE teno en Turquía Pero Erdogan demostrou ser un político hábil e con criterio ante as continuas fanfurriñadas da Unión Europea e dos Estados Unidos. A imaxe na prensa europea do presidente turco vai dende a dun melancólico do sultanato até a dun imitador de Ataturk con corazón e cerebro fundamentalista islámico. Nada diso é certo ou, de ser certo, non é fundamental. O que si é certo é que Turquía tentou romper o cerco contra as exportacións venezuelanas facéndoas pasar como exportacións propias a terceiros países até que foron interceptadas por Estados Unidos. Por iso, malia pronunciarse contra a invasión de Ucraína por parte de Rusia, Erdogan negouse a aplicar as medidas coercitivas no político e económico contra Rusia, mesmo pertencendo á Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN), tecnicamente en guerra contra Rusia. Erdogan logrou un acordo que posibilitou un corredor seguro para as exportacións de cereais ucraínos a través do Mar Negro e mantivo a Finlandia e a Suecia esperando para a súa entrada na OTAN, logrando que Suecia non entrara polo momento. O afastamento de Erdogan de Occidente resulta nunha reislamización espiritual do país que Europa e Estados Unidos queren disfrazar dunha volta a un sultanato medieval por cuestións folclóricas e pseudolexitimatorias para Erdogan, cando o certo é que o islam é consubstancial á identidade cultural e non só relixiosa de Turquía, tanto coma o xudaísmo en Israel, sexan ou non practicantes os seus cidadáns. A cadea pública británica British Broadcasting Corporation (BBC) chegou a identificar a práctica relixiosa de Erdogan como un elemento reaccionario, impensábel acusación se esa práctica relixiosa fora dun presidente estadounidense. Fronteiras Quedan infinitas dúbidas sobre a información que recibimos e as imaxes caricaturescas dos gobernantes incómodos para Europa e Estados Unidos que presentan os media; no caso de Erdogan van dende a súa relixiosidade até as detencións dos xornalistas, funcionarios públicos, avogados etcétera, implicados no golpe de Estado de 2016, pasando pola suposta destrución do Estado laico de Ataturk e a "permisividade" de Turquía na fuga de refuxiados cara a Europa vía Grecia. Todos estes feitos en conxunto determinan a paralización sine die do inicio do proceso de adhesión de Turquía a Unión Europea. A resposta turca a estas intromisións nos asuntos internos do país é variada. Non é a primeira vez que Turquía ameaza con abrir as fronteiras e deixar que os millóns de refuxiados que retén contra a súa vontade sigan o seu camiño cara a Europa, refuxiados de guerras creadas e financiadas, nalgúns casos, pola propia OTAN. O non acatamento servil, distante do da UE, de todas as políticas no eido internacional ditadas por Estados Unidos contra Irán, Rusia ou Venezuela demostra que a Turquía de Erdogan é moito máis que un laboratorio de volta ás mesquitas, panos na cabeza e glorias dun sultanato lonxe da vida cotiá dos turcos. Mentres o mundo dos media describía unha realidade á medida dos seus intereses, o pobo venezuelano dependía en secreto da intermediación turca para obviar as sancións e poder ter ingresos para manter a súa poboación.