Para que serve a política económica? Lamento pola situación do agro galego

Se producir é a base da posibilidade social de mellora económica, tamén debemos lembrar que non vale producir calquera cousa e con calquera método. No caso da produción do noso interese hoxe –a agraria– esta aseveración é de absoluta importancia. O valor do PIB anual na actividade agraria pode seguir unha senda de crecemento e, non obstante, crear bases negativas de desenvolvemento futuro. Examinadas as contas do valor da produción da actividade agraria, obsérvase que medran ano a ano, mais tamén se fai evidente que a renda agraria non segue a mesma pauta. Imos perdendo postos paseniñamente en termos absolutos e relativos na listaxe de economías do Estado. O valor da produción das actividades agrarias galegas está por detrás de Andalucía, das dúas Castelas, Cataluña e Aragón. Mais en renda agraria somos superados amplamente por Andalucía, as dúas Castelas, Valencia, Cataluña, Estremadura, Murcia e Aragón. Amplamente quer dicir que algunhas destas obteñen anualmente máis do dobre de renda agraria que Galiza. O valor da produción A causa é que o valor dos consumos intermedios que consome cada sector agrario é moi distinto, ou, mellor dito, a relación entre o valor dos insumos necesarios para producir e o valor da produción realizada no mercado é moi desfavorábel no caso galego. Examinadas polo miúdo as compoñentes dos consumos intermedios e así tamén o elemento principal xerador de valor da produción, resaltan dúas variábeis de sumo interese: primeira, os consumos intermedios galegos dependen en gran contía das compras fóra do sector, como ocorre cos alimentos de animais que son pensos. Estes son producidos pola industria e os seus prezos non están suxeitos a acordos. Asombra o estrago de posibilidades que se orixina cada vez que se vende para exportar un animal vivo criado en explotacións galegas En segundo lugar, non é xerador de renda en termos favorábeis para a agricultura nin para a sociedade galega o feito de posuír unha cabana de gando bovino de relevancia estatal (o segundo posto tras Castela e León), xa que no noso caso a crianza deste gando só se realiza na nosa economía na fase primeira, máis custosa; é vendida como materia prima para transformar e chegar a se constituír en alimento humano noutra industria doutra economía. É asombroso o estrago de posibilidades de renda que se orixina cada vez que se vende para exportar un animal vivo criado e mantido nas explotacións galegas. Sector forestal Até aquí só un breve achegamento á análise das contas da produción da rama da actividade agraria. O exame pormenorizado das mesmas aínda deitaría máis luz sobre o problema da falta de organización da produción feita desde un goberno galego. Unha última cuestión estatística que ten relevancia máis alá do cómputo cuantitativo: a actividade agraria das contas oficiais publicadas comprende as actividades agrarias e de gandaría mais non as actividades forestais. O subsector forestal –argumentos alambicados á parte, xustificativos pero acientifícos– é examinado fóra das actividades agrarias. Amosaremos toda a cantidade de perplexidade que se nos ocorra, mais a única interpretación plausíbel deste 'apartheid' é escurecer, opacar, ocultar ou converter en xeroglífica a información da actividade que se desenvolve na terra agrícola ou contra ela: que se saiba as explotacións forestais son un tipo de cultivo e explotación da terra agrícola, da terra de labor; non é minaría, nin industria, nin actividades do sector servizos, polo que esa separación é un tipo de cancelación en economía, interesada. Requirirá outra análise. Xerar rendas Na evolución da renda agraria, explicacións estatísticas á parte –que constatan contabelmente unha evolución–, como se explica que empeora, ano a ano? Algo debeu pasar coa política económica nesas actividades económicas. Hai dúas maneiras antitéticas de facer política económica: primeira, deixarse ir, e se deixar abanear polo movemento (unhas veces suave, outras convulso) do chamado mercado; segunda, facer política económica planificando desde dentro o desenvolvemento das forzas económicas propias. Isto é exactamente o que fan os deseñadores da política económica dos estados soberanos. A consciencia do rol institucional a favor da planificación correctiva é tratar de evitar a cada paso o rumbo desbocado do chamado mercado. Na Galiza, en política económica agraria, gandeira e tamén forestal, seguiuse exactamente a primeira opción e así estamos. A planificación/organización da produción consiste en deseñar, seguir, promover e financiar actividades agrarias xeradoras de rendas na economía galega, non producir por producir, sen reter aquí unha parte aceptábel do excedente.