O relato de verán: 'Trini' (III), por Eva Mejuto

Nena, que ben che senta o fular. Ves? Non pasa nada por que poñas roupa alegre e divertida. Como sodes as lesbianas... Imos comer unha pizza ao bar do lado? Xa sabes, convido eu e pagas ti. Eu por min comía polbo pero sen os dentes non o dou engulido. Está un día precioso, logo imos dar un paseo, vale? Eu unha cervexa sen alcol, grazas. Mira, nena, puxen as medias de reixa, teño aínda unhas pernas ben xeitosas, a que si? Póñoas ao soliño fóra da casa e estou como unha raíña. Levanto as saias ata ben arriba e hai un veciño que fita e fita ata quedar birollo para verme o paquete. Eu paso de todo, que lle dean polo cu, pensan sempre no mesmo. Si que me gustan, si, pero non me deron máis que desgustos, desde ben ben pequena. Eu non era coma os demais, gustábame ler as novelas de Florita e non as do Capitán Trueno. Sempre me xuntaba coas cativas, elas defendíanme e coidaban de min. Debuxabamos e faciamos encaixe de palillos nos recreos. E os nenos, a rir de nós e a tentar meternos man. Só había un que non se metía comigo, foi o meu primeiro amor. Un rapazolo xitano, bañabámonos e xogabamos espidos no río Guadaíra, tiña uns dez anos, aínda o recordo. No servizo militar había moitos que me gustaban, pero daquela era moi recatada e todo me daba vergoña Creo que foi o meu único amor. Foder, con moitos, claro, que me quiten o bailado. Aínda que ben pouco gocei. A maior parte só querían verme aquela cousa. Facíalles unha palla e aos dous minutos, ras, listo. Mellor canto antes acababan. Pero come, nena, está boísima. O que non queiras gárdao nun pano e así xa me queda para a noite. Quéntoa no microondas e sábeme de marabilla. Décheslle á túa muller o bolso que che mandei? Regaloumo un que quería ser mozo meu pero eu pasaba de todo. Fodiamos de cando en vez, pero sen máis. Non quixen atarme a home ningún. O primeiro? O primeiro co que me deitei, non? No servizo militar había moitos que me gustaban pero daquela era moi recatada e todo me daba vergoña, fóra de miradas e algunha apalpada non chegamos a máis nada. Cando acabei, fun a Barcelona a seguir coa miña vida militar, como quería o meu pai, e parei en Zaragoza. Ía co meu pantalón de raias, cunha camisa apertada marcando o corpo. Sentíame libre por primeira vez. En canto podía, quitaba o uniforme, metíao no macuto e vestía máis feminina. A mediodía fun comer un bocadillo e unha cervexa nun bar a carón do Pilar e decidín pintar os beizos. Rompeu a cadeira na que estaba e caín estomballada no chan. A xente ría a cachón e un rapaz díxome: “Señora, é que está vostede moi gorda!”. Eu era feliz ao sentir que me chamaban señora, e ría como unha tola. Que gusto me deu, nena. Esa noite foi cando me deitei cun home por primeira vez. Estaba a pasear e vin unha zona con moito movemento. Era lugar de cancaneo onde había moitos tipos detrás das árbores. Vaia festa levaban, nena, quedei alucinada. Eu que nunca saíra de casa, de debaixo das saias da miña nai... Vin un home que ía moi ben vestido e que cheiraba a Varón Dandy. Era un camioneiro que me mirou, chiscoume o ollo e ofreceuse a levarme a Lleida con el no camión. A ruta cadrábame ben e o tipo estaba para comelo, a verdade. Fixemos todo o camiño falando, eu toda tímida, imaxinarás a situación... e ao chegar a Lleida empezou a bicarme. Deume pánico que soubese o que era e preferín contarllo: “Mira que son travestí”. E non lle importou nadiña, ao contrario. E díxenlle despois, “Podías polo menos quitar o anel de casado, non sei que tal lle parecería á túa muller...” Homes... Fomos a unha pensión pasar a noite e ao día seguinte desapareceu, sen dicir adeus. Deixoume o macuto, pagou a cama e non o vin máis. Mellor. Desgustos, iso foi o que me deron sempre. Por iso prefería estar cos gais ou coas amigas travestís ou coas lesbianas, coa miña xente. Sempre nos desprezaron e non nos quedou outra que facernos fortes e axudarnos. Si, exacto, foi por iso que empecei a ir ás manifestacións e a protestar. Eu sei que a miña vida non ía ser moito mellor pero polo menos que a xente nova non pasase polo que nós pasamos. E cando volvín á Coruña, igual. Os do colectivo sempre me chamaron para facer cousas, festas, protestas, manifestacións...Fito e Pablo andan sempre pendentes de min. Xa che contei que me deran un premio, verdade? Saín no xornal e todo. Si, claro, téñoo en casa. Gardo todo das cousas nosas do colectivo. O próximo día douchas vale? Si, e tamén falamos dos anos do cárcere, da primeira vez que toquei o piano. Non, muller, non sabes o que é tocar o piano? Cando fichei na Policía, despois dunha redada en Barcelona. Garda a pizza que sobra na mochila, nena, agora que non nos ve a camareira. Como me prestou. Imos á praia, anda, que hoxe está un día precioso. Cando volves? [Continúa na sexta feira]