Rosas de marzo

Estamos no marzo entrado. No marzo que pode amolar para que abril esfole. Marzo enganador, que se recacha o rabo, sabe ben quentarse co tallo, si, e xa poida que o cuco, sen agardar por abril, saia do cubil. Marzo marzán: pola mañá cara de rosa, pola noite cara de can. E velaí que dunha e outra cousa, imos quedar coa cara de rosa (aínda que non pura, pois a de can anda por medio). Velaí que teremos en conta dúas rosas. Unha, a de camiño de vivencias e reflexións, peregrinaxe curta, escribindo desde o amor, a esperanza e a dignidade. Tamén, e tratando de cadrar as palabras, farémolo desde a dolor e non pouca, especialmente polas perdas que agardemos non o sexan para sempre, si, palabras que falen das nosas vidas (da vida), tal e como se pensa, tal e como é. E así velaí, nesa rosa, un comezo, indo polo leste de Lugo, terras de Meira, digamos tamén de Miño nacente, por riba do Pedregal de Irimia, pola serra, por entre dúas determinantes desgrazas, que nos queren afogar as pistas e os camiños. A nacenza do Miño Dunha banda os eucaliptos a cada vez seren máis. E nesa desgraza poñemos a destaque os de arredor da nacenza do Miño, alí en Irimia, no Pedregal, para vergoña de todas e todos nós, xa non digamos do Ghoberno en Galicia (válanos noso señor, que din que o farán para todas e todos, que hai que gastalos), o cal xa desde hai tempo debera ter feita unha intervención radical e clara de aprecio e sensibilidade nacional para preservar ese contorno natural da nacenza do Miño no Pedregal e declaralo sen a menor dúbida, lugar preferente de absoluta protección e respecto (case que diríamos intocable e como sacro, natural de por si, sen apelación algunha a recurso ningún de propiedade particular). Lugar autóctono e contorno propio nacional do sitio no que está. Nada, nin por asomo ou experimentos, de acosos de especies invasoras. Da outra banda, que vai boa, os eólicos alá arriba presidindo ilexitimamente a serra, sacándonos a beleza natural dos cumes (nos mirares e nos veres) e así a beleza significada das rochas erectas como espiña dorsal definitoria que marca identidade. Nada de especulacións económicas interesadas. Espazos limpos e puros. Naturais. Sen máis. Sermos nós (e termos) sen servidumes, nin aproveitamentos de poucos para males de tanta veciñanza. A Terra é nosa. E, por ilustrar, así tamén os nomes. Pois de camiño, por entre praderías e eucaliptais, co aire mollado de lente, tal en ondada de emocións, fomos dar á aldea, ou pobo, da Louseira. E ao caso dos chamos, dicir que nos contaron que nalgunha ocasión, alguén de camiño preguntou polo lugar de "La Pizarrera". Outro tanto, seguindo a rota do Miño/Eo, pasando polo pobo de Espido, logo, nalgunha crónica figuraba como "El pueblo del Desnudo" (aló arriba co frío que vai). Fóra supremacismos Pois así por esas terras matrias, a ventos e nubes, augas e brétemas, todo combinado, sintetízase unitariamente, tamén con nós e coas veciñanzas, nunha paisaxe, nun interior de lucenza, onde mirar non basta e si necesariamente temos que ver. Saír desa paisaxe, como nos diría a escritora Anna (Nan) Shepherd na súa obra A montaña viva: "Iso será en realidade entrar, pois dentro é unha preposición que adquire a forza dun verbo". Por iso necesitamos, no tránsito (intercambio) dos nosos amores, a verdade dos nosos espazos, dos nosos lugares, dos nosos nomes; pois, no dicir da antedita escritora Nan Shepherd: "Aí están as primeiras ideas". E nelas as augas e os ventos para os nosos recendos. As nosas árbores para as nosas sombras e as nosas luces xustas. Riman os nosos pensamentos e imaxes. Non hai outra, nós queremos ser nós mesmos desde os nosos espazos determinados para ver o mundo e sermos universais. Ninguén pode limitarnos os coñecementos. Outra rosa, a dúas, vai aflorecida neste marzo con eme de muller. A nosa solidariedade. Que non desconecten de ser elas mesmas. Nada de supremacismos. O mal non ten cara de muller e a súa historia nunca máis enchoupada de sangue. Hai que transformar a loita política. Non á apropiación, nin privada nin pública, das mulleres por parte dos homes. Loita de mulleres como clase. Ollo ao pensamento que se nega a analizarse a si mesmo. Nácese muller? Virginia Woolf dicía, e referido á muller escritora, que a primeira tarefa é "matar o anxo do fogar". Que non nos afoguen as palabras entre as palabras. J. Joyce dixo que "os erros son pórticos de descubrimentos", pois iso, cabesiña, que o paraíso, non sexa o inferno dos discursos. Máis rosas de marzo.