O relato de verán: 'Trini' (e V), por Eva Mejuto

Dáme mágoa deixar a Coruña. Si, xa sei que é o mellor, xa mo dixo Cristina tamén, e Fito. Vanme levar nun par de días, xa teño todo recollido. Estas dúas bolsas son para ti, son cousas preciosas, xa verás, vas alucinar. Para que quero todo isto agora. Na residencia non o vou precisar. Vasme vir visitar alí tamén? Hai un Aquapark enorme ao lado, podemos ir as dúas e poñernos en tetas, imaxinas? Eu por min seguía na Coruña, aquí nacín e aquí vin morrer. Si, si, nacín na Coruña, o 11 de maio de 1943. Ti o 8 de maio? Vaia dúas touro que somos, nena. Si, este ano celebrámolo xuntas. Si, a miña nai era de Ferrol. Xa, pero a ela violárona de noviña e, como era nai solteira, un militar franquista da Policía Secreta, que estaba destinado na Coruña, ofreceuse para coidarme, coa súa muller. A miña nai biolóxica traballaba para eles na casa e, cando logo quixo levarme con ela, el ameazouna con metela na cadea e quedaron comigo. As cousas que se facían antes eran incribles, nena, para alucinar. Non, non a volvín ver ata hai uns dez anos, pouco antes de ela morrer, por iso vin para acó, si. Contoume que unha vez, debía ter eu dous anos, un día o meu pai levoume ao pazo de Meirás, con Franco. Eu comecei a gatear polo chan, cun cueiro de tea dos de antes, e mexeille na alfombra da entrada. Ala, que se joda! Logo aos sete anos destinaron o meu pai a Sevilla, porque como estaba na secreta, tiña que andar mudando de destino. Era deses policías malos que daban malleiras. Fora requeté e falanxista, estivera na guerra e tamén na División Azul. Pero a min queríame moito. De adolescente, dicíalle á miña nai: “Eu ao neno, cada vez véxoo máis nena”. Pilleinos na conversa e díxenlle: “Papá, que dis?” e el: “Pois a verdade”. Aí foi cando lle dixen que eu era transexual. O meu pai asustouse e a miña nai quedou pampa, coa boca aberta... “E iso que é?” E eu díxenlle, como souben daquela, “Pois que non son nin home nin muller”, xa, eu que sabía. Non entendía ben o que me pasaba. Aos doce ou trece anos empezaron a medrarme un pouco os peitos, non me saíu barba nin noz. Estiven en Madrid, nunha clínica que me querían operar, e mesmo saio nun libro médico como un caso de estudo. De feito, no ano 1963 os médicos diagnosticáronme de “transexualismo” e había unha lea tremenda porque ninguén sabía o que era iso. Fíxome un mundo de fotografías un médico militar, para estudar o meu caso. Non me quixen operar e non me arrepinto. Facíanse autenticas carnizarías, non eran operacións, senón castracións. Cando me tocou facer a 'mili', xa tiña peito e envolvíao ben apertado para que non me visen Cando me tocou facer a mili fun a Barcelona e destináronme á xastraría. Alí estaba feliz, entre fíos e tecidos. Pero, cando me trataban de soldado, estaba moi a desgusto, e imaxina, cantando o Cara al sol. Tiña xa peito daquela e tiña que envolvermo ben apertado para que non se me notase, e ducharme sempre de costas, para que non me visen. Pero o meu xeito foi sempre de muller, por moito que me rapasen o pelo. Xa, pero naquel tempo... Pois acabei sendo cabo e o meu pai tolo de alegría quería que seguise a carreira militar, imaxina, nena. Eu non daba atopado a maneira de fuxir, só quería chegar á casa e quitar o uniforme, que me daba noxo. Non quería nin verme ao espello. Pero tiven que seguir, que ía facer logo? Cando volvín a Barcelona e fixen os cursos para cabo primeiro non aturaba máis e empecei a saír pola cidade. Un día fun dar unha volta polo Liceo e vin, nunha esquina, un grupo de transexuais e mariquitas e púxenme tola de contenta. Cheguei a pensar que era a única no mundo, e saber que había máis coma min fíxome sentir alivio e felicidade. Que inocente era, verdade? Algunha xa me coñecía de cando vivía en Sevilla. “Que tetas tes, nena!” “Anda coa filla do Policía! Ven nena, ven con nós!”, dicían, e acolléronme coma unha máis. No café do Liceo había un mundo de maricas e travestís, maquilladas, moi femininas. Estaban todas sempre cun ollo mirando a porta de atrás pola que fuxían cando había redada da policía. Todas falaban comigo, sentinme moi a gusto. Eran moi tolas e libres e a min dábanme ganas de poñerme a berrar tamén, deixar de reprimirme de vez. Era feliz con xente coma min, quería saltar e berrar coma elas, gritar que non quería ser militar. Dixéronme que me podían axudar a buscar traballo. Chamei ao cuartel para dicir que quedaba na casa duns familiares uns días, porque non quería volver máis. Esa noite quedei a durmir nunha pensión, nunha cama tan pequena que non podía nin dar a volta. Pero era feliz, era eu por primeira vez. E ata hoxe, nena, ata hoxe. Non quero marchar da Coruña. Xa, xa sei, vou estar ben. Pero non vou ser libre, nin vou poder ver o mar. Vasme visitar? Teño aínda moitas cousas que contar, a miña vida dá para un libro enteiro, ou para unha serie desas da televisión.