O relato de verán: 'Lar' (e V), por Beatriz Maceda

Amiña vida sempre foi un caos. Traballo de noite, durmo de día, esquezo comer, tomo vitamina D para substituír a falta de luz solar e sempre ando a pedir máis prazo para a entrega dos meus libros. Pero a cadela puxo todo en orde. Espértame a lambetadas ás nove da mañá, é un misterio para min como controla os horarios. Preparamos o almorzo, damos o primeiro paseo da mañá, escribo, preparo o xantar, ese é compartido (non podo resistirme á súa mirada e ao contacto da súa patiña na miña coxa), baixamos para un paseo curto. Pola tarde eu volvo á escrita e ela durme. Ás sete, como se tivese un espertador no corpo, avísame de que é hora de saír. Ela xa sabe o camiño, quere ver as súas colegas, non ten ningún problema para relacionarse. Non é o meu caso, malia recoñecer que ese grupo de persoas ten algo que eu valoro moito, son discretas. Non preguntaron nada sobre a miña vida persoal. Falan da última serie que viron, de cine, de libros, de música e por suposto das anécdotas dos seus cans ou cadelas. Non podo resistirme á súa mirada e ao contacto da súa patiña na miña coxa Unha desas tardes, un dos rapaces comentou que estaba a ler un libro de relatos que o tiña enganchado, que se identificaba coa soidade elixida das personaxes, pero que buscara información sobre a autora e non atopara nada. —Escribe con pseudónimo?– preguntou Ánxela. —Si, polo que lin nun artigo. Os seus libros reciben moi boas críticas en xeral, e son traducidos a varias linguas. Malia recibir varios premios, nunca vai recollelos, sempre é alguén da editorial, que por certo, é a mesma desde que empezou a publicar. É curioso, xa que nestes tempos de redes sociais e demais, todo o mundo procura a fama e xa sabemos dos egos no mundo creativo, pero no caso deste autor ou autora, está claro que diso pasa moito – respondeu o rapaz do que estaba intentando lembrar o nome. O do seu can era Loi, pero do del, nin rastro na miña peculiar e visual memoria. —E cal é o pseudónimo?– preguntou outra rapaza con curiosidade, da que tamén só lembraba o nome da cadela, Kira. —Romana Freire. Cando o dixo, aínda que xa intuía que a escritora misteriosa era eu, sentín que o meu corpo afundía lentamente na area da praia. As súas voces soaban lonxe, quería fuxir de alí, pero non vía a miña cadela por ningures. —Estás ben? Véxote moi pálida! Senta na area– a voz de Ánxela soaba coma o eco, pero a presión que fixo no meu brazo, devolveume á realidade. Non me gusta que me toquen. —Grazas, estou ben. Só que recordei que hai unha hora que tiña que facer unha chamada importante. Marcho, ao mellor teño sorte e podo facer a consulta que preciso. Esa noite, analicei con tranquilidade a situación, era absurdo poñerse nerviosa. Non tiñan ningún dato que as levara a pensar que eu era a misteriosa escritora. Ademais, sería inxusto privar dese momento a miña cadela por unha paranoia absurda. Pola mañá, ollando o mar con ela na terraza, decateime de que a súa presenza na miña vida era un agasallo. Agora gozaba do día, desa orde e rutinas que o meu corpo e o meu cerebro acollían como un desexado galano. Gustábame ese grupo de persoas, solitarias discretas, porque cada unha delas era un novo relato. Non saber nada da súa vida, era o mellor, podía imaxinalas, podía inventarlles unha. Ánxela, sería o nome da personaxe coa que estaba atascada, algo que acontece no noso traballo máis do que a xente imaxina. O das musas é un fermoso mito, pero nada máis. Hai que traballar os textos. Esa tarde, fomos felices na nosa xuntanza na praia. Estivemos ata que desapareceu o sol. O rapaz que lera o meu libro, levou cervexas, e falamos da serie The last of us. Despedinme cun, ata mañá. Pola noite, mentres viamos o derradeiro capítulo da serie, soou o teléfono. Era a miña terapeuta. —Ola Sara, como estás?– preguntou esa voz familiar. —Ben. E ti?– non sabía como reaccionar. As terapeutas non chaman ás dez da noite a unha paciente, a amizade é incompatible con está profesión. E pensei, que esa voz, formaba parte dun relato xa escrito. —Ben. E dime, como se chama? —Lar.