Febreiro de moita cousa

Pois é certo que temos por diante un febreiro de moita cousa. Un febreiro, de primeiras, camiseiro, daqueles logo de nin boa meda, nin bo palleiro. Un febreiro de un día máis; ou sexa, de vinte e nove, que xa vai ben el cheo de moita cousa desde a Candeloria, que desta non choveu, pero como sexa, que o faga ou non, medio inverno está por pasar. Pero si que casaron os paxariños e xa aí andan desfrutando da súa lúa de mel, gustando do arrecendo das mimosas florecidas, cantando presumidos coa lindeza da beleza das súas plumaxes novas, as mellores de bo campar, e coa alumada fresca do día de San Brais, el tan xeneroso agasallándonos unha hora máis de día. Mais volvendo á Candeloria, contan que o Nadal, segundo os canons eclesiásticos católicos, péchase coa chegada dese día, que tamén será cando nas casas se retire o belén, aínda que oportunistas pillabáns, velaí andan, opinantes de medio pelo, a voces ao servizo dos mercados, militantes do calendario capitalista, e que, en calculadas intencións consumistas, aseveran que o Nadal acaba cando comezan as rebaixas e nese sentido, tamén propoñen a alto volume, outros tempos de celebracións "laico-comercias" como os Black Friday, o Halloween, etc. Pensamos que picando nos anzois que nos poñen non temos moito remedio. Humor desafiante Seguimos logo co febreiro de Entroido (que tamén haino de carnaval, mascaradas e mascaritas), o cal trata no seu andar popular de dicir as cousas para poñelas no seu sitio. Cousas que se collen de dentro para botar por fóra, exercendo neste caso o poder, en especial corrosivo, do humor. Humor en desafío aos poderes (que para o pobo, for grandes ou for pequenos, foron, e son, inxustos). Tamén pois, desfacendo as discordias, desafían os caciquismos e os autoritarismos. Os contidos do humor polo Entroido implican un "comer" dun prato de cocido a pan e filloas, algo semellante tamén se quixermos, por ter de moita variedade, a un prato combinado. Humor logo que vai atento ás belezas, ás vivencias, con reflexións e reivindicacións. E así, a signos de idioma, tradicións e memoria, exprésase, fálase, recítase e cántase, ben a coro, a pé ou da cabalo, a vivas, para que se entenda ben e todo, que non será pouco. Nesa conciencia a festa en plenitude, a sucesos emocionais, o pobo como espello, sempre no humor (sexto sentido humano, que humaniza), na alegría como revolución e así na política, que vai nas vidas, correndo por corredoiras e quinteiros, nas prazas, rúas e salóns. De casas humildes a Pazos de señorío. Xustamente en verdades con chacota e retintín, disfrazadas, pero que na proximidade se entenden na ironía e na retranca e lense para aviso e saber, tal como me dixo unha moza dunha comparsa; "pringándonos". Triunfantes, fagámonos soberanos, que non nos dean ordes e xa se verá como nos fan caso Canta relación popular, irmandada, en veciñanza, aínda que non todo supoña, como gustaría, vínculos afectivos, que oxalá así fose, pois ben di a sabedoría do pobo que "non son todos reiseñores os que cantan entre as flores, xa que nunca chove como trona". E así disfrazábanse para dicir verdades e exercer a crítica social e popular e mesmo na mentira tan fermosa, xa que o ben feito ben parece, aínda que a cara de beato leve unllas de gato. E danse vivas para longa vida aos señoritos e señoritas (cobradas, claro) e logo, nos quinteiros a letra horizontal, irónica e certa, a música perfectamente acompasada, se poñan a caldo como é debido. Todo cadra e se non vai no seu sitio, desafina. Velaí de moitas, unha proba. Dunha volta nuns carnavais, nun Casino de Vila, un señor disfrazouse de "xeneral do Ulla". Na pluralidade das máscaras ao uso naquel lugar de distingo, entre venecianas, de corte afrancesada e toda clase de vestimenta a parecer de realeza, aquel "xeneral" non acompasaba. Pasaban polo seu lado e aínda que se sabía quen era, mirábano raro. Para aquela xente das "forzas vivas vilegas", o xeneral aquel do Ulla, aínda sendo quen era, non pasaba de "cabo". E velaí. Eleccións galegas E con outra cousa, o dezaoito, temos eleccións galegas (que así ha entenderse, galegas). Notemos ambición de país. Triunfantes, fagámonos soberanos, que non nos dean ordes e xa se verá como nos fan caso. Ha notarse a política ao servizo de Galiza. Abofé que si. E para a moita cousa deste febreiro, dicir que o vinte e tres temos a vivir o día de Rosalía. Nela e con ela, en activa irmandade, agardamos que ninguén sexa quen de neutralizar o nacionalismo galego no proceso de soberanía deste pobo. Percibimos conquistas, xa que logo, que respecten e que encarten.