Con permiso

Permiso pido para que nesta crónica de mes de novembro, mes ano de muller, de recordo, de atoparse, contemos con santas e santos, laicos e militantes, que velos aí andan en vida, vivíndoa e defendéndoa, exemplarmente para ben noso. Esta santidade, nas súas activas mediacións, coas aportacións de feitos e de obras, hai que ver o que suman con nós a prol de nos normalizar en quen somos no soberano natural de estar. Son e serán merecentes de honra e de memoria. Diremos que nos motivan e orientan no exercer sentepensamento propio e crítico, de loita e resistencia, para nos adiantar a accións contra nosa das dereitas, que, en clave de "falsas dozuras", buscan sacarnos dereitos conquistados, mirrarnos e minguarnos (poñernos ao límite de desaparecer) como pobo. Por iso, nesa referencia, este mes, e sempre, perante desas accións agresivas, nós non debemos calar, nin baixar a cabeza e aceptalas. Pola contra, loitar e resistir. Como nos dixo Alexandre Bóveda: andando, facendo e agardando. Os mil de Nós Pois ben, repito, permiso pido porque tamén quero intervir ao ando de boa fornura dos mil exemplares deste Nós, noso xornal, e que cada mañá ao recibilo, se sinta un benvir de maior esperanza para coller polo día adiante. Que se manteña como valor de uso e non de cambio, dando máis corazón á forza compartida das nosas esperanzas. Teremos na casa menos ocupantes. Non recuaremos no andado. Os sentepensamentos, reactivándonos, irán sen ataduras. Todo non ha seguir igual. Cos mil exemplares, cos outros milleiros que virán e que debemos mover e promover, a nosa voz terá intensidade e maior presenza. Falaremos nós e non só "en única palabra" quen non nos queren ben. Casaremos en liberdade, opinión con información. Nós é unha obra bonita de cada día, chea de significado, que sementa e cultiva, que medra, que comparte. Nós ábrenos e axúdanos a crear pobo. Non é alimento para consumir pasivamente. Motiva visións políticas (porque, como se xestiona un pobo se non é por medio da política?). Na lingua, crea cultura, bótanos unha man para sentepensar Galiza. Gaza E así como de mal andan as cousas polo mundo, queremos permiso para facer un paro reflexivo e ver como a dereita, o neoliberalismo (fascismo?) israelí se disfraza de agredido e ponse en loita, a do ben, el, contra o mal, Palestina. Así en ataque xenocida (co consentir pasivo de ben deles). O asunto preocúpanos. Da situación en Palestina sobresaen os ataques a Gaza. Non hai que supoñer moito que isto é a crise humanitaria (de desprotección) mellor documentada de todos os conflitos bélicos e tamén a que con máis forza (e convencementos) se nega. Acaso non se nota a realidade dunha vinganza terrible? Miremos como a poboación gazatí, padecendo tanto cinismo por bandeira, como sen quedarse, segue para adiante logo de coller un nada de aire. E como nos conta a palestina Laila que, ao caer da noite, vai e acurrúnchase entre os cascallos dunha casa. Preto dela había (que xa non hai) unha panadería. Laila agarda un bebé e expresa que máis vale que non chegou a tempo ao hospital, pois do contrario, ela e o bebé estarían mortos. O bebé comeza a botar a cabeza e Laila dille: "A onde vas? Non ves que naces no inferno? Volve, volve atrás. Non tes familia. Todos morreron. O hospital xa non existe". Intelixencia artificial Laila fala co seu bebé e dille: "A nós non nos matou a bomba. Foi o bloqueo" E desafiando á intelixencia de medio mundo, os asasinos israelís, din que esa, a bomba destrutora do hospital, non a botaron eles. Miren como o verdugo acusa as vítimas de mataren aos propios fillos. E como discuten os comentaristas se foi este ou aquel. Laila fala co seu bebé e dille: "A nós non nos matou a bomba. Foi o bloqueo". E pecha os ollos e déixase levar. Segue a estela do seu bebé morto. A noite vai silenciosa sacando o son dos bombardeos. Aterradora. Como se pode dicir non a un alto dos bombardeos nesta ocupación para poder salvar vidas de seres humanos desarmados e enfermos? E así, neste mes de tanto rebumbio, colle carreira a chamada IA, a cal, distinto que unha moda, parece que chegou para quedar tempo. Vivimos na época dos algoritmos (dos que tamén se di que é a palabra para que os erros dos programadores sexan aceptables). As decisión non están feitas por humanos e si por modelos matemáticos. Por iso con permiso pregunto: poderán reducirse os tempos das guerras? Os acordos serán xustos e imparciais? Os algoritmos serán para quen pensan no ben común? Redefiniranse os poderes para unha equidade real? Seguiremos no principio de "eu vivo, se te derroto a ti"? Hai que matar para asegurar as vidas?