En decembro de 2006 visitei Romanía, cando estaba ás portas de entrar a formar parte da Unión Europea. E puiden falar media hora no seu despacho coa que era a ministra de xustiza, Monica Luisa Macovei, unha muller que me impresionou moito.
Nas eleccións de dous anos, antes saltara a sorpresa cando os electores decidiron darlle a vitoria ao Partido Democrático. Os romaneses esperaban que a entrada na Unión Europea cambiaría as súas vidas e apostaron nas urnas polo grupo máis liberal e europeísta. Nese novo goberno liberal e para sorpresa de todo o mundo, Macovei foi nomeada ministra de Xustiza.
A nova ministra iniciou enseguida unha cruzada contra a corrupción que a levou mesmo a ordenar a detención de dous ministros compañeiros seus, dun puñado de deputados, de nove xuíces e dun centenar de cargos policiais nunha limpeza sen precedentes. Ademais fixo aprobar leis propias de países escandinavos.
Ao rematar a conversación, xa a micrófono pechado e nun ambiente máis relaxado, a ministra recoñeceu ao grupo de xornalistas que nos reuniamos con ela que era consciente de que duraría pouco. Recordo que dixo que en Romanía todo o mundo pensaba que o prezo para entrar en Europa era acabar coa corrupción, pero que pronto descubrirían que as institucións europeas tamén están cheas de corruptos e os Estados aínda máis.
Só tres meses despois, o Senado romanés, co voto de moitos dos seus colegas de partido e de case todos os demais partidos, votou a súa destitución e despois de moitos tira e afrouxa legais e políticos finalmente foi destituída o 2 de abril a través dunha oportuna remodelación do goberno. Os políticos romaneses xa tiñan claro que a corrupción e Europa non son conceptos incompatíbeis.
Estes días, vendo o espectáculo do Qatargate, non puiden senón lembrala e acordarme de canta razón tiña. Lamentabelmente.
